Eerder schreef Walter blogs over zijn ervaringen en herinneringen. Dit keer zag hij de documentaire ‘Bitter love’. Ook nu ziet hij overeenkomsten met zichzelf. Open, rauw en eerlijk. Een periode die soms zó dichtbij lijkt dat het nog bijna tastbaar is…
Recent de fascinerende documentaire ‘Bitter love’ gezien. Centraal staat een jaarlijkse riviercruise op de Wolga, waar de reizigers hopen te ontsnappen aan de zorgen, leegte, relaties en spijt die hen teisteren. In de wetenschap dat iedereen straks weer zijn eigen weg gaat, stellen de hartverwarmende opvarenden zich ongewoon kwetsbaar op.
Aan boord is ook een gepensioneerde arbeider met een gebroken hart. De liedjes die hij schrijft en zingt, zichzelf begeleidend met een gitaar, verhalen over zijn roerig leven. Een fragment:
Ik ben gevallen en lig nu in de sneeuw
Maar de sneeuw wijst mij af
Ik had daar kunnen bevriezen
Maar de sneeuw wil mij niet
Ik blijf altijd alleen
Mijn handen zijn gevuld met ijs
Ik wil het afschudden
Maar het smelt gewoon niet
Ik ben bang voor de toekomst
Van het verleden krijg ik
Koude rillingen.
Gebiologeerd kijk en luister ik naar deze man
Hij is een verbinder aan boord, heeft humor, is creatief. Altijd staat een fles wodka op tafel en veel kleine glaasjes gaan in een teug naar binnen. Ik schrik. Ik identificeer mij met deze man. Lijk ik op hem of leek ik op hem? Ik zie hem op de rots van het isolement als hij alleen is. Ik zie hem in de draaikolk van de versmelting als hij opgaat in de muziek, in de wodka en de mensen om hem heen. Ik ga terug in de tijd. In die sfeer die ik herken. In de tijd dat ik ook gevallen was in de sneeuw en had kunnen bevriezen. Bang was voor de toekomst. Toen had ik ook wodka nodig, verstopt in een sporttas. De lege flessen dumpte ik zondagmorgen in een container bij het recreatiegebied waar ik ging hardlopen.
Er gebeurt nog meer tijdens het kijken en luisteren naar hem. Ik drink mee, ik voel mee wat de wodka doet in zijn lijf en in zijn hoofd. Het maakt verlangen los, een zucht die altijd aanwezig is en geduldig wacht op vervulling. Ik ken dit gebeuren. In een eerder gastblog (‘Er is altijd iemand die over je waakt’) verhaalde ik over een huwelijksfeest in Estland. Ik kon niet meekomen met de sfeer die alsmaar vrolijker en chaotischer werd. Nam een flinke slok water uit een glas dat voor mij stond. Het was geen water, het was wodka. Wist niet wat te doen: terug naar stiekem gedrag? Het duiveltje op mijn schouder die zegt: “Toe maar, morgen ben je het vergeten!” de mond snoeren?
Ik bevroor. Mijn partner zag het, nam mij mee, liet mij ontdooien
‘Bitter love’ riep dit alles op. Nu, ruim tien jaar later, heb ik geen wodka meer nodig, kan ik goed alleen en met mensen samen zijn. Ik maak muziek en ben creatief. Ik ben niet bang voor de toekomst.
Meer lezen over zucht?
Geef een reactie