Peter Pijls over de vraag ‘Wanneer vraag je hulp?’: “Het alleen doen…Vanaf mijn 38ste had ik al sterke vermoedens dat ik bipolair en psychosegevoelig was. Ook realiseerde ik mij al decennia dat ik bezig was me te medicaliseren met alcohol en drugs om mijn hevige stemmingswisselingen te controleren.
Wanneer vraag je hulp?
Toch zocht ik eerst bewust geen hulp en ontleende ik steun aan zenmeditatie, spiritualiteit en alternatieve geneeswijzen. In dit blog vat ik dat proces puntsgewijs samen. Ik zocht te laat hulp omdat ik een afkeer had van pillen en de GGZ met scepsis bezag. Meestal nog steeds trouwens, al zijn er hoopvolle ontwikkelingen.
Ik wist al jaren dat ik bipolair was
En mogelijk psychotische verschijnselen had, die bestreed ik met zenmeditatie, sjamanistische experimenten, bergkristal en handoplegging. Ik negeerde verontrustende uitslagen van online tests die onverbiddelijk uitwezen dat ik bipolair en randpsychotisch was en naar de psychiater moest. Dat standpunt vind ik ook nu nog te billijken, maar zelf doe ik het nu anders.
Koppig ben ik overeind gebleven
Tot ik onderuit ging en ik weet dat de meesten zichzelf veel eerder gevloerd zouden hebben. Door mezelf te medicaliseren en me op de been te houden met roesmiddelen boekte ik spectaculair goede en slechte resultaten. Idem geldt voor sporten, dat is ook een natuurlijke pretstofjesdistributeur. Zonlicht doet bij mij hetzelfde. Ook daarom vind ik deze herfst tot nu toe te lente-achtig.
Ik las te veel boeken en te intensief
Stof gevend aan experimenten op het spirituele vlak, soms met onvoldoende kritische distantie. Denk ook aan uitputtende en participerende verkenningen van diverse alternatieve geneeswijzen. Ik rende gillend weg uit subculturen, liefst blijvend, en niet alleen de vagere Aquariusvarianten; ook dat wil wel eens helpen.
Ik zorgde ervoor nooit ergens blijvend onderdeel van het decor te worden, dat voorkomt gedoe, zeker ook voor een ex-GGZ-klant als ik. Maar inmiddels realiseer ik me dat verwoestende vormen van verwachte stigmatisering me er lang van weerhielden hulp op te zoeken en de diagnose op te halen die ik al zo goed kende. Ook omdat ik daar groot gelijk in bleek te hebben.
Ik drink 10 jaar niet meer
Ik woon ruim 4 jaar weer zelfstandig, zie 3 jaar geen psychiater meer en slik nauwelijks nog psychofarmaca. Toch loop ik in de ogen van een minderheid levenslang rond met een vermeend gekkenbriefje op mijn voorhoofd, benevens bloedende stigmata op diverse locaties van het lichaam.
Te veel hulp kan killing uitpakken
Te weinig hulp vragen ook. Helemaal geen professionele hulp inroepen bij zware mentale ontregeling in combinatie met verslavingsproblematiek kan de kortste weg naar het graf zijn, of in ieder geval richting een blijvend verwoest sociaal leven en de vangnetten van de verzorgingsstaat.
Alleen om dat laatste al zullen sommigen je levenslang een loser, een profiteur en een klootzak vinden.
Meer lezen?
- Bestrijd het kwaad dat stigma heet
- Waar kan ik hulp krijgen voor mijn onvoorspelbare man met waanideeën?
- Stigmatisering: het gevoel dat je als minderwaardig gezien wordt
- Samen Sterk Tegen Stigma – een bron van kennis, handige tools en aanpak tegen stigma
Foto Peter Pijls
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie