Acuut dorst krijgen terwijl je net een mooie route door de natuur aan het volgen bent. Lonneke ervaart het tijdens haar wandeling. “Dorst is de prijs die ik blijkbaar betaal voor een werkzame lithiumspiegel”. Een prijs die ze met liefde betaalt.
Dansend spring ik tussen de verschillende plassen op het schelpenpad. De lucht is grauw maar ik voel de zon op mijn gezicht schijnen. Ik lik het vocht van de kille motregen van mijn lippen. Want ik heb ontzettende dorst.
Het flesje water dat ik mee nam was een halve kilometer geleden al leeg
Door hem lang op zijn kop te houden kan ik er nog een paar druppels uit persen. De plassen zijn haast verleidelijk om eruit te gaan drinken. In de verte zie ik het restaurant ‘De Tuin van de Smid’ liggen, in de andere verte zie ik de snelweg met een nu onzichtbare La Place.
Ik blijf dansen over mijn schelpenpad. In een brede sloot zie ik de grijze, haastig passerende wolken voorbij schuiven. Een houten brug heeft glibberige, ronde planken. Ik houd me stevig vast aan de leuning wanneer ik hem beklim. Aan de overkant ligt een sprookjesweiland met houtwallen. Terwijl ik naar mijn uitzicht kijk, voel ik de enorme dorst nog steeds. In het weiland zijn wandelpaden gemaaid. Eentje linksom en eentje rechtsom. De houtwal steeds recht voor me. Vanaf mijn brug kan ik van beide niet zien waar ze naar toe leiden.
Ik geniet met volle teugen van het avontuur dat Park Cronesteyn me biedt
Het rechter pad wordt tussen de grassprietjes door overheerst door modder. Ik zet mijn dameshakjes stevig in de modder en ga zo slechts twee keer bijna onderuit. Mijn lach schalt door de polder. Door het concentreren op het gladde pad vergeet ik heel even mijn dorst. Ik zwaai vrolijk naar een baasje van een golden retriever.
Het avonturenpad eindigt na weer een gladde brug bij het fietspad. Ik kijk om heen hoe ik het snelste thuis kom. Mijn dorst wordt inmiddels ondraaglijk. Ik zie dat links aan het eind van het fietspad Het Kanaal ligt. Aan de overkant ervan ligt mijn huis. En in mijn huis is een kraan. Mijn hakjes op het asfalt tikken vrolijk met de regen mee. Ik lach en zwaai naar iedere passant.
Zachtjes neurie ik een lied. Als ik bij het spoor moet wachten dansen mijn voeten onwillekeurig de salsa. Thuis pak ik een groot glas water en drink dit tot twee keer toe leeg.
Dorst is de prijs die ik blijkbaar betaal voor een werkzame lithiumspiegel
De prijs die ik betaal voor om mijn leven terug te krijgen. De prijs die ik met veel liefde en plezier betaal.
Geef een reactie