Psychose, wie ben je? – gedicht

7 reacties op “Psychose, wie ben je? – gedicht”

1. Els Van den Broeck

   1 maart 2018

   Prachtig dit! We want more

   Beantwoorden
2. marjory van twist

   2 januari 2018

   Dit gedicht is onderdeel van mijn eigen psychose. Psychotisch zijn is mij leven. het is normaal voor mij. Ik ben helderziend. Dit gedicht zijn de woorden van mij voor mijn aanstaande echtgenoot, die nu worstelt om met mij om te gaan haha!

   Beantwoorden
3. Karin Magits

   14 december 2017

   Prachtig Leen!
   Een mooie illustratie van hoe schrijven toch een beetje kan helpen om een vreemde ervaring, een psychose, bevattelijk te maken. En dit zowel voor jezelf als voor anderen. Je gedicht draagt bij tot de -zo belangrijke- ‘verbinding’.

   Karin

   Beantwoorden
4. Eef

   7 december 2017

   Mooi gedicht Leen! En zoveel inhoud in je tekst… knap geschreven!

   Beantwoorden
5. Karel Burgs

   7 december 2017

   Ik merk aan mezelf dat ik op mijn werk, ik werk binnen een postbedrijf van een sociale werkvoorziening, gewoon nog mensen kan ondersteunen, veelal werkgericht maar het zijn toch ook allemaal mensen met allerhande beperkingen, net als ik vroeger moest doen toen ik in de zorg werkte, dus eigenlijk gewoon op oude kennis en ervaring, dus dat dit toch een. Lijdend stuk van mezelf is en ik ook gewoon merk dat ik dat op dit niveau nog wel kan en nog een redelijke bijdrage naast het basis bezorgwerk kan leveren, maar dat het voor mij ook een valkuil kan zijn, daar ik vroeger helemaal doorsloeg in mijn werkrol ten koste van al het andere. En dat ik nog steeds, net als vroeger, slecht terugschakel naar ‘ huis’ zal ik maar zeggen. Zowel wat contact met mijn lichaam als normaal contact met mijn naasten betreft. Dat was ik verleerd en dat blijft voor mij het belangrijkste herstelpunt. Werk kan veel bieden maar ook veel kosten, zeker werken met mensen, want dat voelt intensief en men kan op een gegeven moment leeg zijn. Ik probeer tussen deze twee werelden in, mijn werk en mijn naasten, juist vanuit de feitelijke eenzaamheid in mezelf dingen te doen voor mezelf. Dat kunnen leuke of nuttige dingen zijn, als ik het maar zelf bepaal. Ik haal zelf juist daar veel energie en ook een gevoel van vrijheid en autonomie uit. Het leven is dan even echt van mij. Die dingen heb ik nodig om mijn leven vol te houden, anders red ik het niet. En zo lukt het me nu toch om buiten de psychiatrie en buiten de medicatie te blijven al blijven er van binnenuit altijd wel klachten terugkomen. Dit is op dit moment voor mijzelf de beste methode. Of ik moet de betere methode nog niet ontdekt hebben, maar ik heb al zo veel therapieeen, ook alternatieve, en allerlei cursussen en andere dingen geprobeerd, dat ik het nu maar houdt bij wat nu werkt voor mij. Ikzelf kan nooit meer terug de zorg in maar voor anderen zal juist een zorgrol ook herstellend voor het zelf werken. Voor mij vroeg de zorg al te veel van me toen ik nog dacht gezond te zijn en het is er aldaar niet lichter op geworden schat ik in. Ben blij dat anderen het nog wel opbrengen en een positieve bijdrage kunnen leveren ondanks hun eigen beperking.

   Beantwoorden
6. Guy van der Borght

   7 december 2017

   Leen,

   Ik vind je gedicht heel mooi en het beschrijft de essentie van een psychose. Het is een heel goede methode om in je herstel je gevoelens te ventileren.

   Karel,

   De middenkoers in het gewone leven is een heel mooie term. Ik ga met jou akkoord daarin te leven is het belangrijkste.
   Zelf worstel ik nog met twee zaken, hoe kan je andere mensen helpen met je ervaring en het omgaan met de beperkingen vb. concentratie en taakspanning is een stuk minder dan vroeger.

   http://www.ervaringpsychose.be

   Beantwoorden
7. Karel Burgs

   7 december 2017

   Heb zelf nu een soort indruk dat er inderdaad ruimte moet zijn voor allerlei vreemde associaties, gevoelens en gewaarwordingen en dat dat misschien ruimte geeft voor de eigenlijke emoties die eronder zitten en zich naar buiten werken maar dat een deel van het leven ook gevuld moet zijn met meer alledaagse herkenbare activiteiten en contacten, zodat dit toch ook weer tijdig wat begrensd wordt door de realiteit omdat het anders onveiliger en minder functioneel wordt. Ik weet niet hoe het voor anderen werkt maar ik wil naast waar dat nog haalbaar is innerlijk wat herstellen toch ook verder met leven binnen de nieuwe haalbaarheden. Dat is wel een blijvende dagelijkse puzzel geworden. Het zou natuurlijk goed zijn als dit mag bestaan in de maatschappij zodat je je niet steeds tot psychiatrie moet wenden omdat het zo moeilijk is uit te leggen aan de omgeving omdat het ook zo wisselend kan zijn. De ene keer lukt alles, de volgende keer niks. De middenkoers in het gewone leven vind ik zelf nu na alle geëxperimenteer met van alles toch het rustigste.

   Beantwoorden