Peter Pijls over wonen in vrijheid: “Hoe ik woon: Ik woon boven een beschermde woonvorm waar ik zelf vijf jaar resideerde. Door een bijna surrealistisch toeval kreeg ik bijna vier jaar geleden mijn appartement van de woningbouwvereniging precies in de maand dat mijn indicatie voor beschermd wonen afliep”.
Had ik dit huisje niet gekregen, dan was ik in een chalet op een camping beland, of erger.
Soms denk ik dat er een soort systeem in het bestaan zit
Eerst hang je vijf jaar in het strafkamp dat de beschermde woonvorm is, vervolgens mag je bevrijd één verdieping hoger gaan wonen, je medebewoners die soms levenslang hebben achterlatend, net als hun meestal afschuwelijke begeleiders. Ze behandelden ons als onmondige kinderen en schuwden intimidatie en achterbaksheid niet.
De bedoeling van beschermd wonen is resocialisatie, maar in mijn huis kwam daar niets van terecht. Er was wat creatieve therapie, maar verder werden de bewoners aan hun lot overgelaten. Zo zitten in dit land 35.000 mensen te verpieteren in zogenaamde beschermde woonvormen.
Maar nu woon ik dus al vier jaar in herwonnen vrijheid
het eigenaarschap over mijn leven weer in de pocket. Dat besef is nog steeds iedere dag een feestje.
Het stemt dankbaar dat het leven mij deze mazzel schonk, op precies het goede moment.
Weer op mezelf wonen was precies wat ik nodig had, namelijk een stabiel en droog bestaan hevig bevorderend.
Het hielp dat ik maar meteen een soort éénpersoons klooster stichtte, en afgezonderd en gestructureerd ging leven.
Werk en bezinning kenmerken mijn sobere bestaan. De verleidingen van de wereld houd ik buiten de deur door thuis te blijven en geen televisie te kijken.
En dan heb ik ook nog eens fijne buren
die mij indien nodig helpen maar mij verder compleet met rust laten. Zo zou het overal ter wereld moeten gaan.
Wel denk ik veel aan mijn medebewoners in de beschermde woonvorm, die ik achter moest laten en weinig meer zie.
Een paar jaar geleden zette ik ze bijna allemaal op de foto, zodat ik hun afbeelding heb. Ook de eerste jaren dat ik beschermd woonde, fotografeerde ik die leuke en bijzondere paradijsvogels. Daar ben ik blij om, want vijf van hen zijn dood.
Mia. Gerda. Piet. Martin. Gerrit.
Lieve zielen, die geen vlieg kwaad deden, maar die toch bijna dagelijks werden geïntimideerd en gekoeieneerd door incompetente en domme hulpverleners.
Hun misdaad was dat ze een psychische kwetsbaarheid hadden.
Als ik ’s nachts buiten naar de maan zit te staren
denk ik aan hun zielen, die zuiver en zacht waren. Het was een voorrecht ze te kennen.
Zelf weet ik zeker dat ik hier altijd wil blijven wonen. Juist omdat ik letterlijk boven de beschermde woonvorm zit die een wreed sterfhuis bleek, zal ik me blijven herinneren dat ik van ver gekomen ben.
Ook daarom zal ik vrijheid nooit meer vanzelfsprekend vinden.
Geef een reactie