In deze persoonlijke brief beschrijft Marijn wat hem onlangs overkwam en hoe hij zich door hele moeilijke dagen heen vocht. “Met trots kan ik zeggen dat ik me er keihard doorheen heb geknokt. Dit gevecht ook weer overwonnen!”
Beste mensen,
We hebben het niet makkelijk in de GGZ, en dat is zacht uitgedrukt. Ik zie veel mensen met een labeltje keihard knokken om de psychiatrische kwetsbaarheid een plek te geven, om zo normaal in de maatschappij te kunnen functioneren.
Op dit moment ben ik al tien jaar aan het vechten om ‘normaal’ te worden, maar dat heb ik opgegeven. Ik krijg nu een depot. Een maandelijks injectie in mijn kont. Had ik geen hoge verwachtingen van, maar na drie doldwaze dagen denk ik dat ik eindelijk een medicijn krijg toegediend dat wel helpt. En het is naast mijn andere medicatie, zoals rustgevers en slaappillen om ‘indien nodig’ te gebruiken. Daarnaast beschik ik over superieure wietolie.
Hoe zagen mijn afgelopen dagen er uit? En wat ging daar aan vooraf?
Na drie weken somber in bed, kreeg ik weer inspiratie voor leuk vrijwilligerswerk. Op de kinderboerderij. Dit gaf mij zoveel energie! Weer iets om handen te hebben. Ik was zo blij en heb een hartige taart gebakken voor mijn onderbuurvrouw, om haar zo te bedanken voor haar geduld met mij. Zij is ook stress-gevoelig, maar is nooit in aanraking gekomen met de GGZ. Wat een geluk voor haar!
Door muziek kom ik bij mijn gevoelens en ik draaide daarom harde muziek, waarover ik met de buurvrouw afspraken heb gemaakt.
Toch kreeg ik binnen vijf minuten een sms dat de muziek zachter moest
Ik werd zo kwaad… Ik kon mijzelf niet meer inhouden. Schrik niet, maar ik heb haar voordeur met een hamer helemaal kapot geslagen. De bipolaire woede kwam er uit. Geen enkele controle meer. Ik heb toen zelf de politie gebeld en werd gearresteerd.
Ik kwam terecht in cellencomplex ‘Meer en Vaart’. Hier werd ik zo verdrietig om, en zo boos! Met als stomme actie een zelfmoordpoging in de cel. De politie greep meteen in.
Ik werd in de meest kale cel van het complex gestopt van 2m bij 2,5m
Fel licht en een rare, iets zachte ondergrond van plastic, en verder niks. Natuurlijk kon ik daar niet slapen. Na twee nachten wakker zijn, ging ik hallucineren. De vloer werd lava en begon te stromen. Alles begon te vloeien. Een Matrix-achtige ervaring.
De derde dag werd ik opgehaald door de ambulance. Een rit naar het gekkenhuis. Weer in de isoleer, maar met zoveel ruimte en een matras op de grond. Goede verzorging! En wachtend op de arts die mijn geestelijke gezondheid moest beoordelen. De arts had het zo druk. Ik heb de hele dag op haar moeten wachten. En dan duurt de dag lang. Maar na een goed gesprek mocht ik naar huis.
Met trots kan ik zeggen dat ik me er keihard doorheen heb geknokt. Dit gevecht ook weer overwonnen!
Heel veel sterke lieve, mooie, kwetsbare mensen!
Geef een reactie