Suus deelt haar ervaringen met onbegrip in haar leven. Ze beschrijft hoe ze door de jaren heen meer eigen begrip en zelfcompassie heeft ontwikkeld, ondanks dat ze dit niet in haar omgeving heeft ervaren. Deze groei vangt ze in een liefdevolle brief aan haar jongere zelf.
Een brief naar kleine ik
Lieve kleine ik,
Ik schrijf je dit omdat ik wil dat je weet dat ik je zie, dat ik je voel. Ik weet dat je je vaak eenzaam, boos en verdrietig hebt gevoeld en dat je het gevoel hebt gehad dat er niet naar je geluisterd werd. Ik wil je zeggen dat ik naar je luister.
Jij schopte tegen alles en iedereen uit onmacht, uit het niet weten en het niet begrijpen van de wereld om je heen. Onbesuisd en onbeheerst uitte jij jouw ongemak, jouw ongeremde emoties, zowel de positieve als negatieve.
Het perspectief van anderen
Mensen zagen jouw gedrag als ongewenst en ongehoord, te vrij, ze begrepen het niet. Jij bent voor jezelf een manier gaan vinden om je staande te houden. In de tijd heb je geleerd om je als een kleine egel op te rollen en je stekels te laten zien. Dat bleek effectief.
Je ondervond liefde van de dieren om je heen, echt of niet echt, dat maakte niet uit. Ze waren er en daar ging het om. Mensen om jou heen dachten dat als je moeilijk gedrag liet zien, je beter met rust gelaten kon worden. Tot jezelf moest komen, even moest bedaren. Dat is niet wat je nodig had. Wat je eigenlijk vroeg is ‘Blijf bij mij en biedt mij bescherming’.
Een schreeuw om begrip en compassie
Met dat gedrag wilde je eigenlijk toetsen of de mensen om je heen er onvoorwaardelijk voor je konden zijn. Dat ze niet wegliepen als je het uit schreeuwde, zo boos werd dat je paars aanliep of als je dingen stuk maakte om je boosheid af te reageren.
Hoe harder jij schreeuwde om aandacht des te minder de mensen jou begrepen. Echt begrepen, waar je eigenlijk om vroeg. Jij begreep niet hoe je die mensen moest vertellen wat je echt nodig had. Waarom ze je niet snapte. Ze spraken gewoonweg jouw taal niet.
Een uitbundig en energiek kind
Jij kon ook intens genieten van de kleinste dingen. Als je blij was, lachte je zo uitbundig dat iedereen met je mee lachte. Je bedacht de meest uitzonderlijke dingen. Je was een dynamisch, bruisend en puur kind. Een lichtje.
Je wilde altijd alles alleen doen, zelf kunnen. Dan wist je waar je aan toe was en dan had je niets te maken met ideeën van anderen of verandering door anderen. Jij voerde de regie. De afstand tussen jou en de ander werd alleen maar groter, terwijl je eigenlijk verlangde naar verbinding in plaats van verwijdering. Het leek een onmogelijke opgave. Langzaam aan ging dat lichtje steeds minder schijnen.
In contact staan met mijn kleine ik
Nu zijn we groter en in de loop van de jaren ben ik jou altijd blijven voelen. Het kleine, doortastende, stampvoetende en eigenzinnige meisje is altijd een onderdeel geweest. Van mij!
Als zij naar voren komt, dan verandert er iets in mij. Als het mij allemaal teveel wordt is het een (overlevings)strategie geworden om mensen zo hard en zo ver mogelijk van mij af te duwen. Dit was immers de manier die ik zolang had toegepast en die succesvol leek. Ik kan mij nog steeds oprollen als een egel en mijn stekels, die nu nog harder en scherper zijn geworden, laten zien.
Diezelfde eenzaamheid, boosheid en verdriet die ervaar ik nog steeds. Ik snap nu beter waar dit door komt. Ik ben daarin gegroeid. De wereld is niet verandert, ik ben verandert.
Mijn kleine ik compassie tonen
Dit is niet zomaar een keerpunt, een herkenning en een erkenning. Ik wil gelukkig zijn, dus zal ik zelf het tijde moeten keren. Geloof mij ik wil het snappen. Het afgelopen jaar ben ik het namelijk veel gaan snappen en herkennen. Mijn kleine ik, wil ik omarmen, haar troosten, compassie tonen en koesteren, want zij is de pionier geweest die mij heeft gebracht waar ik nu sta.
Ik weet, dat als ik niet zo’n groot innerlijk vuur, zo’n kleine vechtersbaas in mij had gehad, dan had ik hier niet zo gestaan. Ik ben geboren met een lichtje, een krachtbron in mijn hart die ik altijd ben blijven volgen. Een eigen-wijsheid.
Ondanks mijn dalen heb ik nooit het geloof in het leven verloren. Dat maakt dat ik weer rechtop wil gaan staan en stappen wil blijven zetten. Hoe klein ze ook mogen zijn. Ik zal ervoor zorgen dat mijn leven betekenisvol is.
Mijn plek durven innemen
Mijn wereld is groot, heel groot en zal niet door iedereen begrepen kunnen worden. Ik weet nu dat ik mijn plek mag innemen, mijn licht mag laten stralen en diegene die in mijn licht wil en durft te stappen, zal ik deelgenoot maken van mijn wereld. Want die wereld is bijzonder, mooi en zeer uniek!
Suus deelt haar ervaringen met onbegrip in haar leven. Ze beschrijft hoe ze door de jaren heen meer eigen begrip en zelfcompassie heeft ontwikkeld.
Meer over Zelf)compassie en Persoonlijke groei?
- Zelfvertrouwen met een kwetsbaarheid – over herstel
- A therapeutic journey, Alain de Botton – boekbespreking
- Gevraagd: Ruimte voor kwetsbaarheid voor jongeren
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie