In deze blog blikt Agnes terug op haar leven én kijkt ze weer vooruit. Een diagnose krijgen was helpend voor haar.
En daar zat ik dan bij de GGZ Crisisdienst: “Mevrouw, we willen u opnemen.” Gelukkig hebben ze me laten gaan en belandde ik niet achter de gesloten deuren.
Nu ben ik aan het verwerken dat ik al zevenentwintig jaar een bipolaire stoornis heb. Niemand die het door had dat ik al zo lang ziek ben.
Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats
Op mijn eenentwintigste was ik een jaar zwaar depressief en suïcidaal, op mijn drieëntwintigste exact hetzelfde.
Vorig jaar realiseerde ik me voor het eerst, dat ik op een vakantie in de maling was genomen door een vrouw, die met mij mee ging. Alle dagen van de week werd ik door haar uitgescholden.
Omdat ik nog niet hersteld was, werd ik tijdens deze vakantie psychotisch en suïcidaal. Na deze vakantie ben ik ongeveer twee jaar zwaar getraumatiseerd geweest.
Ik kreeg een verkeerde behandeling en zo leefde ik van mijn dertigste tot mijn veertigste jaar met lichte depressieve periodes.
Na deze vakantie meldde ik me ziek voor het werk en voor sociale afspraken. Ik had in mijn hoofd: “Ik ga niet praten over deze periode, want als zij gelijk heeft, dat niemand mij leuk vindt, dan pleeg ik zelfmoord.”
Mijn zelfvertrouwen is kapot gegaan, in die zeven dagen vakantie in 1998.
In mijn onderbewustzijn heb ik nog veel zelfkritiek
Dankzij mijn inzichten weet ik nu waar het vandaan komt. Jarenlang durfde ik niet meer op vakantie te gaan of een relatie aan te gaan, niemand had dit door.
Omdat mijn zelfvertrouwen toen stuk is gegaan en ik met depressieve periodes leefde, is mijn kinderwens nooit uitgekomen en deze wens zal ook nooit meer uitkomen. Inmiddels ben ik zevenenveertig jaar.
Ik had een klein wereldje gecreëerd van werk, soms tennis en om de drie of vier maanden een sociale afspraak.
Eigenlijk heb ik een hele lijst van wat ik mankeerde na deze vakantie, wat niet gehoeven had, als deze vrouw respectvol met me omgegaan was. Mijn leven was dan misschien wel heel anders gegaan.
Een diagnose krijgen heeft me geholpen
Nu kan ik terugkijken op depressieve periodes, angst en paniekaanvallen. Ook voel ik de drang om mensen te helpen met problemen, waar ik zelf negatief van werd.
Een diagnose krijgen, ‘bipolaire stoornis type 1’ of manisch depressief, is voor mij helpend geweest. Mijn problemen hebben nu een naam. Ik slik Olanzapine om niet psychotisch te worden. Zelf heb ik drie keer een hele zware psychose gehad, vorig jaar ook weer.
Het overkomt me, ik vraagt er niet om, maar ik wil vooruit!
Er is een signaleringsplan gemaakt voor psychoses en er volgt er nog één voor depressies. Ik sta op een wachtlijst om EMDR traumatherapie te krijgen voor deze vakantie van twintig jaar terug.
In mijn leven probeer ik er nu elke dag iets van te maken. Dat gaat met vallen en opstaan. Ze verwachten dat het ongeveer een jaar gaat duren voor ik weer goed hersteld ben.
Ik geloof erin, want tot nu toe heb ik goede hulpverlening gehad.
Agnes Ag
Meer informatie:
Geef een reactie