‘Hoe oud zijn uw kinderen?’, vroeg hij.
‘Zes en bijna vijf’, zei ik.
‘Oh, dat is nog vrij jong’, zei hij.
‘Ja’, beaamde ik.
“Ik neem aan dat u zelf voor u kinderen wilt zorgen”, zei hij.
‘Ja’, zei ik.
‘Nou dan wordt dat de komende twintig jaar aan de lithium. Ik geef u een recept en dan kunt u dat meteen even ophalen bij de apotheek.’
Vrijdagmiddag om half zes gaat de apotheek dicht. Ik moet daar nu nog direct even langs. Ik moet vandaag de lithium halen want anders lukt het niet meer in het weekend.
Je hebt het zelf gehoord: de komende twintig jaar aan de lithium
Diagnose: Manisch Depressief, oftewel een Bipolaire Stoornis.
‘Als je zelf voor je kinderen wilt zorgen dan moet je de komende 20 jaar aan de lithium.’ Snel naar de apotheek.
Lithium, wat is dat eigenlijk? Het doet me altijd denken aan de jaren 70 en popmuziek. En Manisch Depressief wat betekent dat? Een stoornis? En ben ik dat nu of heb ik dat en kan dat dan weer overgaan? Maar vlug op de fiets voor het te laat is en ik niet meer voor mijn kinderen mag zorgen. Op tijd gelukkig. Het is er altijd druk in die apotheek. Vandaag ook. Ik ben best zenuwachtig om lithium te halen. Klinkt echt alsof ik heel ziek ben en dan ook nog voor de komende twintig jaar.
Thuis met drie doosjes. Keek de apotheker nou een beetje alsof ik gek ben?
Was hij bang voor me of leek dat zo? Even de bijsluiter lezen. Een natuurlijk zout, klinkt niet heel erg slecht. Bijwerkingen: veel plassen, gewichtstoename, concentratieverlies en mogelijk nierbeschadiging en –vergiftiging. Wat zei die psychiater nou ook al weer?
‘Tja, dat is toch wel duidelijk mevrouw, na twee psychoses en een second opinion: u bent Manisch Depressief. Je kunt er een heel normaal leven mee leiden hoor, als u regelmaat en structuur handhaaft en trouw uw lithium blijft slikken.’
Maar, wat is dat dan lithium? Vragen. Antwoorden. Meer vragen
De diagnose, lithium, de scheiding, mijn werk, een huis, de kinderen, mijn lichaam, mijn geest. Alles roept vragen op. En juist vragen wilde ik niet meer. Waarom ben ik Manisch Depressief terwijl ik me niet zo voel? Hoe krijg je dat eigenlijk en hoe krijg je een diagnose en waarom heb ik daar geen zeggenschap over? Waarom moet ik mijn diagnose accepteren en krijg ik als antwoord dat het niet accepteren ervan bij de diagnose hoort?
Ik zocht naar antwoorden, met een diagnose voor het leven. Een diagnose die ik niet kon accepteren. Een diagnose die ik niet meer heb.
‘Hoe oud zijn uw kinderen nu?’, dacht ik hem te horen vragen.
‘Tien en bijna twaalf’, zei ik. Wat een gekke diagnose dacht ik.
Naam bij redactie bekend
Geef een reactie