Hoe fijn is het om een goede nachtrust te hebben, en hoe slopend is het als je niet kan slapen door flitsende beelden, onrust en een overactief hoofd? Wanneer Geeske om kwart voor vier ’s nachts nog niet kan slapen en de beelden onbeheersbaar worden, besluit ze om afleiding te zoeken. Is het nemen van slaapmedicatie daadwerkelijk zo erg als het voelt? Ze begint naar zichzelf te luisteren.
Een vroege dinsdagochtend om 03.45 uur
‘Nog wakker…’ Ik zucht diep.
Het is veel te laat om nog steeds niet te kunnen slapen. Ik ben een beetje bezorgd hoe vermoeid ik morgen zal opstaan. Nog een keer stap ik uit bed en ga naar het toilet en drink nog maar weer een keer een slokje water uit de kraan. Ik ga weer liggen.
Ik heb al gecheckt of ik mijn medicatie heb gehad
Meestal is dat de oorzaak van niet kunnen slapen. Ik heb het voor deze nacht keurig netjes op tijd genomen.
Ik schat dat ik me, sinds ik in mijn bed lig, al zo’n 562 keer mezelf heb betrapt op piekergedachtes. Even zo vaak zette ik de negatieve gedachte opzij, haalde diep adem en ging rustig liggen. Ik voelde bewust hoe warm en zacht mijn bed was, spande van top tot teen mijn spieren even aan. Terug in het nu. Het werkt al jaren en ik slaap er eigenlijk altijd wel bij.
Maar vannacht kunnen mijn vertrouwde technieken me niet helpen
Mijn gedachten zijn vannacht fel, flitsend, ze voelen stroboscopisch, ze zijn overheersend. Ik kan ze niet goed meer volgen, zo snel gaan de beeldende verhalen die ik steeds zie. Ze lijken willekeurig. Ongeorganiseerd. Stupide. En het tempo versnelt steeds verder terwijl ik ondertussen geen rem weet te vinden om het proces wat te vertragen.
Met ogen open kan ik de beelden nog wel in zekere mate reguleren. Zodra ik mijn ogen sluit is het hek van de dam. Dan worden de beelden en verhalen direct onbegrensd in snelheid. Dan is het net alsof mijn gezonde regulerende deel het af laat weten, waardoor ik het overheersende visuele geweld gelijk intern niet meer bij kan benen. De beelden en fragmenten flitsen zo snel voorbij, in milliseconden, waardoor het me innerlijk verblindt. Het doet me geweld aan. Grof geweld. Innerlijke pijn. Scherp licht.
Zelfs mijn lijf reageert. Het voelt fysiek alsof mijn lijf verwrongen wordt tot een wokkel, terwijl de beelden die inmiddels op zo’n enorme snelheid zitten dat de stroboscopische flitsgeweld dat het is geworden niet meer te verdragen is. Ik bereik hier de grens van wat ik nog kan handelen.
Om 03.46 uur geef ik het op
Beroerd als ik ben van de duizeligheid en van de nare ervaringen die me aan het overspoelen zijn. Ik sta op.
Ik ben er -voor mezelf- altijd op tegen om in de nacht achter de pc te kruipen. Het is voor mij geen goed teken. Ik heb nog nooit midden in de nacht achter de pc gezeten. Tot nu. Dat voelt toch wel als een zeker dieptepunt. Ik kijk wat rond op de social media.
Elke vorm van afleiding is een opluchting
De stroom beelden blijft doorwerken, maar op een lager tempo. Rondkijken op de social media kalmeert mijn brein een beetje.
‘Niemand mag het merken dat ik achter mijn pc zit…’
Terwijl ondertussen de verleiding om te gaan werken levensgroot is en met de minuut groeit. Ik voel de verlokking met de minuut groeien. Ik grijp in.
‘Dit is niet oké! Dit moet nu stoppen!’
Ik duw mijn bureaustoel met kracht achteruit, trek mezelf abrupt terug het NU in. Ik leun achterover en haal enkele seconden rustig adem.
‘Waar ben ik mee bezig?’
Ik ben geschrokken van de aantrekkingskracht van mijn pc. Achter de pc zitten gaan me echt niet verder brengen vannacht, al geeft het in zekere zin wel rust. Het is niet de oplossing, nachtelijk werk geeft me uiteindelijk problemen.
Ik denk even na en stel me de volgende vraag:
‘Wat heb ik nu nodig?’
Ik reik ondertussen zoekend uit naar mezelf met warmte. Ik heb de vraag nog maar net intern gesteld of een jeugdig energiek antwoord volgt binnen een fractie van een seconde, luid, enthousiast, helder van toon en meer dan duidelijk:
‘Een heel groot glas koude cola!’
Ik moet er direct om glimlachen. Niet helemaal wat ik verwachtte. Aan de andere kant, zoiets kun je toch niet weigeren aan je jeugdige zelf?
Dinsdagochtend, 04.00 uur, tijd voor verfrissing
Ik zet mijn pc uit. Ik loop naar beneden naar de keuken en schenk me een heel groot glas koude cola light in. Ik verwonder me over het feit dat ik om 4 uur in de nacht om deze tijd cola ga drinken. Ook nog met cafeïne erin. Hoe bedenk je het?
Intern vermaak
Het voelt wel heel goed, deze actie. Ik neem een slok. De cola smaakt echt heerlijk, het is ijskoud.
‘Zo slecht was dat idee helemaal niet’.
Ik drink het glas half leeg. Ik voel me tevreden.
‘En waarom zou ik er nu niet extra slaapmedicatie nemen als ik hier dan toch midden in de nacht op blote voeten cola sta te drinken in de keuken?’
Weer zo’n gedachte. Ik heb in mijn hele loopbaan als client in de GGZ nog nooit een extra dosis genomen om te slapen. Ik weet dat het mag als ik dat nodig vind.
‘Leuk dat het mag hoor, maar dat doe ik toch immers nooit?’
Ik ben nu toch zeker niet van plan het zover te laten komen?
‘Waarom niet?’
Ik draai me om naar de kast waarin ik mijn medicatie bewaar. Pak het doosje met medicatie en neem nog een pil in mijn hand. Ik slik hem door, samen met de rest van mijn heerlijk nachtelijke koude cola daar in mijn keuken. Een minder leuke mijlpaal voor mijn trots.
Het voelt trouwens helemaal niet zo slecht als ik dacht om die extra pil te nemen
De wereld is niet vergaan ofzo. Ik ga weer naar boven en ga weer in mijn bed liggen. De beelden in mijn hoofd zijn nog steeds razendsnel, maar iets beter te remmen en weer ietsje te volgen. Een goede nachtrust is goud waard – Beelden flitsen niet meer in dat oogverblindende witte licht voorbij. Mijn lijf ‘verwokkelt’ niet meer en het ‘wringt’ niet meer zo in mijn hoofd. Ik word er niet meer zo misselijk of zeeziek van. Een hele verbetering. Het was duidelijk goed om even uit bed te gaan.
Dinsdagochtend om 04.30 uur
Hoewel ik niet direct in slaap val en nog heel wat te balanceren heb, heb ik dit tijdstip niet meer voorbij zien komen. Want ik heb een rustig dromenland gevonden.
Geef een reactie