Davy Delil had al jarenlang last van trauma voordat hij leerde ermee om te gaan. Hij vertelt over de weg die hij heeft belopen en hoe hij tot inzicht kwam. Over leren leven met trauma: “Angst bij eerlijkheid was angst om weer afgestoten te worden, bang om opnieuw mensen teleur te stellen en dan opnieuw gestraft te worden.”.
Het leven met een trauma is ontzettend zwaar, maar niet onmogelijk! Waarom, is de vraag die ik mijn leven lang ben blijven stellen en zo ook ben blijven onderzoeken. Mijn grote fout is geweest, dat ik dan ook constant ben blijven teruggaan naar de traumatische gebeurtenissen/oorzaken gedurende mijn kinder- en pubertijd.
Leren leven met trauma
Ondanks dat ik wist dat ik de gebeurtenissen nooit meer ongedaan kon maken bleef ik toch terug gaan
Daarnaast staan de vele blackouts voor de zwarte gaten in mijn geheugen. Ze zijn vol traumatische herinneringen. Ik bleef teruggaan in de hoop om deze gaten alsnog te kunnen dichten. Ik had alleen oog voor de oorzaken.
Dit heb ik volgehouden tot omstreeks mijn 39 levensjaar. De laatste 3 jaar sta ik niet meer stil bij alle oorzaken, ik sta nu alleen nog stil bij de gevolgen die zijn ontstaan gedurende mijn ontwikkeling en verdere levensloop. Een gevolg van alleen maar stil blijven staan bij de traumatische gebeurtenissen was dat ik mezelf onnodig en te lang zelf gevangen heb gehouden in mijn hoofd en ook alle negatieve gevoelens/emoties ben blijven vasthouden.
De waarom vraag zal altijd een onbeantwoorde vraag blijven
Waarom heeft niemand ingegrepen? Waarom hebben de daders mij dit aangedaan? Waarom ik? Dit zijn enkele voorbeelden van deze vraagtekens. De waarom vraag blijven stellen, is verloren energie. Het houd je niet alleen gevangen in alle pijn en verdriet, maar blijft iemand ook gevangen houden in zijn hoofd. Daar waar alle negatieve gevoelens en negatieve gedachten een strijd in leven houden. Met strijd bedoel ik enerzijds de strijd naar binnen gericht, als innerlijke strijd, en anderzijds de strijd naar buiten.
Waar kan strijd nog meer voor staan?
Persoonlijk voerde ik strijd om niet de controle opnieuw te verliezen, om mensen op afstand te houden. Als ik geen mensen zou toelaten dan zou niemand mij ook kunnen kwetsen. Op het moment dat ik mensen heb toegelaten en deze mensen kwetsten mij weer opnieuw, dan was ik eerder teleurgesteld in mezelf dan in de mensen die ik toegelaten had. Dan ontstond er meteen de woede richting mezelf. Ik was dan teleurgesteld in mezelf. Waarom laat ik ook mensen toe in mijn leven! Dit is een klein voorbeeld van tweestrijd.
Vermijden in drank en drugs is net zo destructief als strijd voeren en in strijd met jezelf leven. De waarom vraag op een andere manier leren stellen, heeft mij geleerd en leren inzien dat herstel onmogelijk zou zijn als ik op deze manier zou blijven leven. Ik verwaarloosde mij op gelijke manier zoals ik als kind door mijn ouders verwaarloosd ben. Zowel fysiek als mentaal!
Herstel is alleen mogelijk als je leert omgaan met alle negatieve herinneringen, met negatieve emoties zoals pijn en verdriet!
Als waarom gelijk was blijven staan met wie, dan had ik mijn verleden nooit leren accepteren. Dat wat je is aangedaan hoef je niet of nooit te accepteren. Het enige wat ik kon doen, was het accepteren van de negatieve gedachten en gevoelens. Juist door de gevolgen en fouten in mijn eigen gedrag te accepteren leer ik nu nog steeds dagelijks met tegenslagen en negatieve prikkels/triggers om te gaan.
Ook heeft acceptatie mij geleerd om de controle steeds meer los te laten, mijn eigen foutief gedrag leren te vergeven. Maar ook heeft het mij geleerd steeds beter te begrijpen, waarom ik mezelf verwaarloosd heb. Leren begrijpen waarom ik drugs nodig had. Ik heb geleerd waarom ik niet eerlijk durfde te zijn over mijn drugsgebruik, en heb ook de schaamte voor mijn eigen oneerlijk gedrag leren doorbreken.
Tijdens therapie was ik nooit eerlijk over mijn drugsgebruik. Niet alleen om perfect of als ideale patiënt over te komen. Ik had het lef ook niet om toe te geven dat de traumabehandeling te zwaar en zonder gebruik van drugs en alcohol niet te doen was voor me.
Mede doordat ik niet eerlijk durfde te zijn over mijn drugsgebruik heb ik mijn eigen traumabehandeling onmogelijk gemaakt
Angst bij eerlijkheid was angst om weer afgestoten te worden, bang om opnieuw mensen teleur te stellen en dan opnieuw gestraft te worden.
Als kind maakte het niet uit of ik de waarheid sprak, hard gestraft werd ik toch
Oneerlijk gedrag was dan het enige wat over was om zoveel mogelijk buiten straffen te kunnen blijven. Juist door bij dit taboe te blijven stilstaan heb ik leren begrijpen dat dit in werkelijkheid hoort bij defensief gedrag.
Als kind werd ik door mijn vader steeds als leugenaar en fantast neer gezet en iedereen stond erbij en keek ernaar
Niemand die tegen mijn vader in durfde te gaan!
Tijdens de traumabehandeling was het voor mij een shock om te leren, dat datgene wat mij als kind is aangedaan abnormaal was
Terwijl het voor mij als kind en later normaal was geworden. Het terugluisteren van de exposure opdrachten was dan ook steeds shockerend omdat ik de opdrachten in had gesproken of als het de normaalste zaak was. Het als kind nooit geleerd te hebben dat emoties van pijn en verdriet normaal zijn en dat huilen en het tonen van emoties juist gezond is en geen zwakte zijn; dit waren pijnlijke lessen voor me!
Als het aan mij gelegen had en mijn behandelaar zou hebben ingestemd met een aanvraag om euthanasie te plegen, dan was de kans groot geweest dat ik het leven van hier en nu nooit had kunnen leren ervaren! Ik was toen liever doodgegaan. Misschien wel om te laten zien dat de daders mij nooit volledig kapot hebben kunnen maken. Dat ík alleen de nacht had om een einde aan mijn leven te maken en nog altijd de controle kon uitoefenen op wel of niet verder leven.
Of dit werkelijk klopt weet ik niet, omdat in die periodes dat suïcidale gedachten de bovenliggende partij waren ik niet helder, niet volledig bij positieve was.
Ik leefde in een soort destructieve waas
Mede door het grensoverschrijdende drugsgebruik kon ik niet helder nadenken. Drugs en alcohol waren de voeding van mijn negatieve spiraal, en waren er ook de oorzaak van dat op het moment dat ik stopte met drugs en alcohol, het verleden mij 3 x zo hard inhaalde en bleef overspoelen. Daarom was het ook zo lastig om te stoppen en deze patronen te doorbreken. Omdat ik wist wat mij te wachten stond op het moment dat ik zou stoppen met gebruik. Wat is een vrij en onbevangen leven als ik iedere keer eerst mijn nachtmerries overdag eerst moet overleven om tot leven te kunnen komen!
Wat ben ik blij en dankbaar dat mijn behandelaar mij niet mijn zin heeft gegeven en mij heeft tegengehouden om uit het leven te stappen. Dan had ik nooit het leven van het hier en nu kunnen ervaren en beleven! Dat zou eeuwig zonde zijn geweest en zou de mensen die wel van mij hielden in de steek hebben gelaten, mijn zoontje voor zijn leven getekend hebben en het zou mijn lieve oom en tante in de steek gelaten hebben. Kortom de mensen die wel goed voor mij zijn geweest zou het veel verdriet aangedaan hebben. Mijn dood zou staan voor het trauma van mijn naaste.
Ik was 31 toen ik inzag hulp nodig te hebben om mijn kindertijd te kunnen verwerken. Maar ik was op die leeftijd nog niet rijp voor behandeling zoals deze in 2014 van start is gegaan! Nu anno 2021 ben ik gelukkig met mezelf en met wie ik ben en heel blij en tevreden waar ik nu sta. Ik had nooit verwacht dat de wil in leven ooit nog zou terugkomen. Maar goed dat ik een vechtertje ben geweest. Juist door doelen in het leven te leren stellen. Ik heb ook geleerd om zonder strijd te blijven volhouden en te blijven doorzetten!
Ik ben niet alleen, niet de enige en ook zeker niet de laatste die door een heftig traumatisch leven uit het leven heeft willen stappen. Nu ben ik 42 jaar, stel ik zou 84 jaar worden, even oud als mijn opa. Dan heb ik nog altijd 42 jaar te gaan. Wat ooit mijn grootste verlies is geweest, is nu mijn grootse kracht in het leven. Never give up…
Herstel is leren omgaan met de emoties en triggers van een traumatisch leven
Blijf in jezelf vertrouwen en blijf in jezelf geloven. Leren omgaan met een traumatisch verleden is mogelijk. Geef alsjeblieft het leven niet te vlug op! Kies voor een nuchter leven, van een trauma kun je nooit winnen. Alleen nuchter ermee leren leven en ermee leren omgaan in het leven hoort bij acceptatie. Stop met de schuld van anderen dragen, dat helpt ook het lijden leefbaarder te maken.
Succes, and never give up the fight for a better life.
Davy Delil is 42 jaar en vrijwilliger bij het RodeKruis. Hij heeft een passie voor geschiedenis en kennis. Hij heeft hulp gekregen voor verwerking van vroegkinderlijk trauma en gelooft dat openheid over je kwetsbaarheden daarbij onmisbaar is.
Meer lezen/ luisteren over trauma?
- De ondertiteling en de Casus – omgaan met triggers na trauma
- Podcast De Facto Trauma – met onderzoeker David van den Berg
- PostTraumatische Groei – Sterker door ellende – Anja Jonkind, Greet Vonk
Geef een reactie