Jarenlang kon José het niet, sorry zeggen. Haar excuses aanbieden aan iemand omdat ze fout zat. Omdat ze misschien iets verkeerd had gedaan of gezegd, al dan niet per ongeluk. Waarom eigenlijk niet?” Kwetsbaarheid hoort bij het leven en excuses maken als je iets verkeerd hebt gedaan is niet meer dan normaal”.
Ik heb jarenlang vele psychoses ervaren, was eerst gediagnosticeerd als bipolair, sinds kort als schizo affectief. Mijn zelfbeeld was vroeger heel erg negatief. Ik had trauma’s meegemaakt, was ook gepest, ook een trauma. Ik vond mezelf een stom kind maar meer dan dat, ik mocht er niet zijn. Ik deugde niet, moest in psychoses eigenlijk naar de hel. Kortom – een zeer negatief zelfbeeld.
Maar ik ben ook gewoon mens en mensen maken fouten
Ze zeggen domme dingen of worden wel eens onterecht boos. Ik denk dat ik voor het eerst leerde om sorry te zeggen tegen mijn kinderen. Er was iets dat ik wel heel erg hoog had zitten: ik was er van overtuigd dat kinderen volledig eigen spirituele wezens zijn met hun eigen weg, hun eigen missie, hun eigen karakter. Ik wist dat ik samen met hun vader de verantwoordelijkheid had om hen te begeleiden. Niet om hen te indoctrineren met mijn waarheid, maar om te ontdekken wat zij kwamen brengen en hen te begeleiden naar volwassenheid. In hun opvoeding maakte ik ook fouten, en mijn liefde voor mijn kinderen maakte dat ik sorry leerde zeggen tegen hen als ik iets verkeerd had gedaan of gezegd..
In de loop der jaren begon mijn negatieve zelfbeeld te helen
Nadat ik trauma’s verwerkte begon ik langzaamaan te beseffen waar het vandaan kwam. Zo’n negatief zelfbeeld betekent ook dat excuses aanbieden voor iets dat je verkeerd hebt gedaan of gezegd gewoonweg betekent dat je negatieve zelfbeeld bevestigd wordt. Het is veel te gevaarlijk, je dondert als het ware in elkaar als je excuses aanbiedt. Het dunne laagje waarmee je jezelf overeind houdt versplintert en die “slechte” zelf waar je zo van overtuigd bent ligt open en bloot op tafel. Dat gaat gewoon niet, het is iets dat je daadwerkelijk niet aankan. Het is alsof excuses aanbieden een toegeven is: zie je wel, ik ben inderdaad slecht, ik deug niet want ik doe het fout. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Kwetsbaarheid hoort bij het leven en excuses maken als je iets verkeerd hebt gedaan is niet meer dan normaal.
Het maakt je juist een mooi mens
Maar voordat ik zover was dat mijn zelfbeeld sterk en positief genoeg was dat ik sorry kon zeggen voor iets dat ik verkeerd deed zonder dat ik van schaamte in elkaar kroop, denkende dat iedereen kon zien dat ik niet deugde…..was ik jaren verder.
Ik denk dat het mijn kinderen zijn geweest die mij hebben geleerd dat dat beeld niet klopte. Excuses maken als je iets verkeerd hebt gedaan maakt je mens. Ik mag er gewoon zijn, ik deug, ik ga niet naar de hel, ik ben geen slecht mens, ook al heb ik iets verkeerd gezegd. Sterker nog, ik besef nu dat ik deug omdat ik sorry kan zeggen (en het meen). Van al die stappen leer je weer.
Wel een heel lastige om te doorbreken
De overtuiging dat de wereld vergaat als je excuses moet aanbieden zit soms diep. Maar echt, wel een sleutel als het gaat om heel zijn als je het mij vraagt. We zijn allemaal mens, we maken allemaal fouten. Als we dat toe kunnen geven en tegelijkertijd kunnen voelen dat we er mogen zijn, misschien is dat wel het punt waarop je kan zeggen: ik ben heel, een heel mens. Ik maak fouten, ik ben mens.
Geef een reactie