Er zijn verschillende soorten angsten. Als je in een cel wordt gegooid of beter nog overweldigd door zes mensen die je met geweld tegen de grond duwen, is er geen angst. De enige beschrijfbare emotie is blinde wanhoop.
(Trigger warning: De inhoud kan door sommige mensen als schokkend worden ervaren.)
Ik herinner me dat ik hard had gevochten om niet op de grond te worden gegooid en in een oogwenk had ik weer mijn visioen van een atoomoorlog die moest worden voorkomen. ‘Iemand moet achter me aan zitten en deze mensen proberen me te verbergen.’ Ik moet belangrijk zijn! Een vrouw tegen de grond duwen is één ding, maar dan is er natuurlijk nog deze injectie vol verdovingsmiddelen.
Ik begrijp deze medicijnen nog steeds niet
Vaak ben ik enkele dagen of weken buiten bewustzijn. Ik doe dingen,…ik spreek en reageer, maar alleen herinner ik me niets. Wat een enorm desoriënterend gevoel is. Mensen vertelden me dat ze me bezochten – geen herinnering…ik sprak voor de rechter en vertelde hem een representatief verhaal,…geen herinnering. Later hoorde ik dat dit bij de ziekte hoort. Je hersenen werken zo hard dat ze de geheugenfunctie niet kunnen activeren. Zo vreemd, ik sprak met vrienden, een rechter en mijn man, maar ik herinner me niets.
Wat ik me wel herinner is dat ik ooit in isolatie ben beland
met die karakteristieke jurk en het enige wat je in zo’n situatie kunt doen is naar alles kijken en zoeken naar een teken dat deze situatie niet voor altijd is. Er is niets in een isoleercel, alleen die matras. Wat ik wel vond was een tekening van een fabriek met een enorme schoorsteen,… en een Davidster die in het kozijn van het raam was gekrast. Het kostte me minder dan een seconde om mijn conclusies te trekken. Om de een of andere reden kwam ik in handen van slechte mensen en wat ze van plan zijn te doen, is me in de cel vergassen. De persoon die hier voor mij was, probeerde me te waarschuwen.
Het duurde niet lang voordat ik de gaten vond waardoor het gas zou komen. Pure overlevingsinstincten orkestreerden de volgende acties. Ik had wat brood en kaas waarmee ik die gaten vulde, toen ging ik op de grond liggen en begon onder de deur door te ademen. Dan hoorde ik dat de bewakers dichterbij kwamen . Ik was doodsbang. In mijn ongelukkige situatie stortte de fundamentele menselijke volwassen functie in. Een stille urine begon mijn kittel nat te maken,…geen gevoel van schaamte maar totale wanhoop en hopeloosheid. Wat gingen ze nu doen nu ik slim genoeg was om hun plannen te doorzien?
Het idee dat ze me wilden vermoorden was er altijd
Hun ogen beginnen te gloeien, hun pupillen worden groter en ze lijken een kick te krijgen van mijn angst. Toen ze me zonder een bepaalde reden op een brancard legden, schreeuwde ik het uit. Ik dacht dat ze een chirurgisch experiment gingen doen: me opensnijden zonder enige narcose. Deze angst komt natuurlijk voort uit de Duitse martelmethode in de Tweede Wereldoorlog. Als je meerdere dagen of weken opgesloten zit zonder enig contact met je dierbaren, voel je je zo eenzaam en begin je te geloven dat wreedheid net is begonnen en geen limiet kent.
De stappen die worden genomen voordat ze je van huis weghalen, zijn verwarrend. Vreemde mensen komen je huis binnen en ze vragen je om een pil te nemen. Natuurlijk vertrouw je deze mensen niet en denk je dat je na deze pil nooit meer wakker wordt.
Op de een of andere manier slaagden ze erin me naar beneden lokken
zonder mijn man en zonder de dokters. In de deuropening wachtte een dikke oude kale man op me. Naast hem stond een Mercedes met chauffeur, ook kaal en lang en dik en met deze typische witte kerkelijke kraag die alleen priesters dragen. De rest van de mantel was zwart, behalve deze witte administratieve kraag. Ik werd in de auto geduwd, niet wetende waar ze met mij heen zouden gaan. Het volgende dat ik me herinner is dat ik wakker werd met blauwe plekken en bloed, blauwe vlekken over mijn hele lichaam en gezicht. Ik zat in een isoleercel en mijn vragen begonnen te stijgen als een uitbarstende vulkaan. Wat hebben ze met mij gedaan? Waarom heb ik al deze tekens over mijn hele lichaam? Mijn conclusie ging gelijk naar verkrachting,… Ik werd verkracht door deze twee geestelijke mannen. Ze hadden waarschijnlijk met de psychiaters afgesproken dat ze me konden krijgen en met me konden doen wat ze wilden. Ik weet niet of ze daarvoor betaalden, maar ik kan me voorstellen dat ze hen overtuigden door te zeggen dat ze een soort exorcisme gingen doen.
Sindsdien krijg ik een vreemd gevoel
als ik een man met witte geestelijke kraag zie. En natuurlijk geloofde niemand me, ik kon het nooit bewijzen, ik zat in de isoleercel en ik was te gedrogeerd om het me te herinneren. Ze kunnen alles met je doen als je in die ene kamer bent.
Dagmar Whalerider (pseudoniem) heeft opgesloten gezeten in een isoleercel en deelt met ons hoe zij deze gebeurtenis beleefd heeft.
Meer lezen van Dagmar Whalerider?
- Je kunt deel 1 hier lezen
Meer lezen over de isoleercel?
- De isoleercel: soms noodzakelijk maar graag iets menselijker
- Eenzaam en alleen
- Toen mijn “ik” een object werd: over catatonie
Geef een reactie