Is er leven na de psychiatrie? Zeker zegt Vlinder. Vlinder is moeder, echtgenote, vriendin. Maar bovenal is ze zichzelf. Na een lange strijd, opnames, veel medicatie, tal van hulpverleners weet ze weer wie ze is.
Altijd al, als kind al, ervoer ik heftige gevoelens
Ik was erg druk, nerveus, had elke nacht nachtmerries en jeuk. Vooral op mijn benen. Al jong kwam ik bij artsen. Onverklaarbare klachten zoals buikpijn, hoofdpijn, afvallen, reflexen die niet functioneerden, voorwerpen op een andere plek zien. Onderzoek zus en zo, opname en aannames hier, diagnoses daar… Dit was het begin van mijn leven als psychiatrische patiënt.
Mijn eerste opname was op mijn 16e. Mijn laatste ongeveer 10 jaar later. In die tussenliggende jaren heb ik ontelbare artsen gezien, onmenselijke hoeveelheden medicijnen geslikt, opnames daar waar ze ook maar ‘iets voor me konden betekenen’. Maar het betekende helaas maar één ding… ik was Mezelf niet meer. Ik was Borderline, ik was Manisch, ik was Depressief, ik was Angststoornis, Hysterisch of Apatisch. Maar wie IK was? Het meisje, zo kwetsbaar, zo spiritueel, zo gevoelig…. gelukkig heb ik haar terug, ik weet weer wie ik ben, wat ik wil én wat ik niet wil. Ik heb geleerd met MIJ om te gaan, met alle heftigheid, knalkleuren, in alle pracht. Zoals mijn man zei tijdens een van onze eerste ontmoetingen: true colors. Ik zie jouw echte kleuren. Gelukkig zie ik ze zelf nu ook.
Graag zou ik af en toe wat vertellen over mijn leven, mijn zoektocht, maar vooral mijn vangsten, schatten
Want in alle narigheid, duisternis en negativiteit zit een ontzettende kracht en is er altijd wel een antwoord te vinden waar je weer mee verder kunt. De kunst zit in het accepteren, klein maken, niet vechten maar aanschouwen en altijd lief zijn voor jezelf.
Warme groet ‘Vlinder’.
Meer lezen over herstel?
Geef een reactie