Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik schrijf regelmatig over mijn manisch depressiviteit en mijn biseksualiteit. Ik hoop taboedoorbrekend te zijn. Ook wil ik hiermee andere mensen tot steun zijn.
Op mijn veertiende wist ik al dat ik ook op vrouwen verliefd kon worden. Ik was verliefd geworden op mijn mentrix. Ik liep een jaar rond met het gevoel: wat moet ik hiermee? Uiteindelijk heb ik het pas in de zomer erna aan mijn ouders en zus verteld. Het was een enorme opluchting.
Life goes on…
Mijn leven ging daarna gewoon verder, dacht ik…
Tot dat ik op mijn zestiende depressief werd en doodsneigingen kreeg. Hiervoor kreeg ik uiteindelijk antidepressiva. Met deze medicatie krabbelde ik langzaam weer op. Ik voelde me er beter mee, maar ik wilde zonder medicijnen leven, dus stopte ik ermee. Dit deed ik zonder af te bouwen. Hierdoor kreeg ik enorme pieken en dalen in mijn humeur. Na drie jaar depressief en manisch te zijn, werd ik op mijn 20ste zwaar psychotisch. Ik zat in een relatie met een man en was ook verliefd op een oudere vrouw. Dit gaf zoveel conflicten binnen mezelf dat ik doordraaide. En daar kwam nog bovenop dat die vrouw me zo manipuleerde, dat ik zelfs mijn eigen moeder niet meer vertrouwde. Ik liep om deze reden weg van huis naar haar toe. Maar zij wilde me niet in huis. Dus liep ik naar m’n toenmalige vriend en ging daar wonen. In het begin ging dat goed, maar al gauw vertrouwde ik hem ook niet meer. Ik zag daarbij ook nog overal demonen in het dorp waar hij woonde. Ik vluchtte na een maand letterlijk terug naar mijn ouderlijk huis.
Verplichte opname
Al snel liep ik weer weg van huis. Ik zocht rust, dus liep ik weg naar een recreatiegebied. Ik was daar al gauw de weg kwijt, dus belde ik in paniek mijn moeder op. De volgende dag werd ik met een inbewaringstelling (IBS) naar Duin en Bos in Castricum gebracht. Daar was echt de hel, ik zat tussen allemaal ‘enge’ mensen en er gebeurden onverklaarbare dingen voor mij. Ik werd nog meer in de war dan daarvoor. Gelukkig mocht ik na een nacht naar Beverwijk, waar ik in een warm bad terechtkwam. Na drie maanden mocht ik weer naar huis.
Nooit meer psychotisch?!
Ik dacht dat ik na deze opname nooit meer psychotisch zou worden. Ik bouwde daarom na drie jaar mijn medicatie in overleg met de psychiater af. Helaas ging het binnen een paar maanden mis. Ik werd tijdens het afstuderen aan de Hogeschool Amsterdam weer depressief en daarna manisch met als gevolg een psychose. Weer werd ik met een IBS opgenomen. Na drie maanden vertoefd te hebben op de PAAZ te Zaandam wist ik me weer te herstellen.
Geluk wacht om de hoek
Vlak na mijn opname ontmoette ik mijn vriendin. Ze is de liefde van mijn leven. Ze heeft me ten huwelijk gevraagd en ik zei: ‘ja!’
Ik voel me nu goed en ik ben stabiel door de medicatie. Maar ook door de vaste relatie met mijn vriendin blijf ik helemaal ‘zen’.
Roselien Brondy is auteur van de dichtbundel Ik weet hoe mooi je bent
Geef een reactie