Sommige mensen die een psychose meemaken kunnen maar enkele etappes voor de geest halen, anderen ondervinden het als een heldere gebeurtenis beleefd vanuit tweede persoon. Voor mijzelf is de herinnering van de psychose als een verwaterde puzzel die langzaam opdroogt, en die ik steeds gedetailleerder weer in elkaar kan zetten. Hoewel, enkele stukjes blijven altijd ontbreken.
Winter 2014. Ik woonde in Milaan samen met een Italiaanse vrouw. Zij vertelde mij dat ze liever had dat ik de kerstdagen doorbracht in Nederland, de relatie liep op zijn einde. Gedurende de zomer had ik een lichte hypomanie, en dat was samen met mijn eerste psychose de druppel om het vertrouwen in onze relatie voorgoed op te zeggen.
In plaats van het vliegtuig te nemen naar Nederland, vloog ik naar Warschau om een Poolse vriend te bezoeken, zijn vader was onlangs gestorven. Ik verbleef in zijn huis, in een klein dorpje nabij Warschau. We hadden de beste tijd samen, we bezochten vrienden, musea, we hadden gesprekken tot diep in de nacht, over kunst, filosofie en Chopin. Het waren donkere dagen in Warschau met een temperatuur ver onder het vriespunt, vergezeld door een Siberische wind die door de straten woei.
Op een dag reden we naar de IKEA, om enkel spullen te kopen voor zijn huis. Een stortvloed van informatie; meubels, borden, mensen, pijlen, overrompeld vluchtte ik naar buiten
Ik vertelde hem dat ik een ticket voor de trein naar Nederland wilde boeken, want dit was geen goed voorteken. Ik had al snel een ticket kunnen vinden, en alles leek weer goed te gaan, tot in de avond.
Zijn huis was naar mijn mening nogal chaotisch en ik wilde alles ordenen. Dat ging zo ver dat hij op een moment kwaad werd, ik bood mijn excuses aan en zei dat hij mij morgen bij het station kon afzetten. Die avond hebben we beide niet geslapen.
Na een lange koude nacht reden we naar het station van Warschau. De trein naar Amsterdam zou binnen enkele minuten op de borden verschijnen. We namen afscheid en hij verliet de vertrekhal. Ik verliet enkele minuten later ook de vertrekhal, de trein naar Amsterdam heb ik nooit gezien.
Ik liep rond in Warschau, het werd al vroeg donker. Ik deed mijn koptelefoon op en liep bepaalde patronen, lijnen en figuren
Op een gegeven moment ging ik midden op een plein op de grond liggen. Een Egyptische eigenaar van een Doner Kebab zaakje kwam naar me toe en vroeg me of het goed met me ging. Ik reageerde kalm en liep weg. Het werd langzaam donker en kouder (-10) maar ik voelde daar niets van. Ergens op een kruispunt liet ik mijn rugzak achter, met laptop en camera. Een tas met kleding gooide ik over een hek van een bouwplaats.
Ik had niks meer, alleen notitieboekjes. Ik was van mening dat spullen geen betekenis hadden, en dat ik ze daarom ook niet nodig had.
Ondertussen was mijn Poolse vriend thuisgekomen en begon zich druk te maken. Wat als hij nooit de trein heeft gepakt? Misschien is hij wel doodgevroren? Hij maakte zich diep ongerust en besloot vroeg in de ochtend naar Warschau te gaan om mij te zoeken.
Ik dolde rond in Warschau en werd diep emotioneel over hoe wij de werkelijkheidkunnen vormen
Een gedachte kwam in me op. Als iedereen een bepaalde handeling zou verrichten, zou iets binnen een dag verdwijnen. Dit kan positief zijn, bijvoorbeeld opruimen van afval, maar ook negatief, het wegvagen van de complete Joodse gemeenschap in Warschau. De wereld werd voor mij als een groot schaakspel waarin iedereen onbewust zijn positie innam. Die positie kon alleen veranderen door een activiteit van buitenaf, een trigger, waardoor je buiten het spel wordt geplaatst en een overzicht voorgeschoteld krijgt van wat er gaande is.
Langzaamaan belande ik in een staat tussen dromen en werkelijkheid
Terwijl ik rondliep dacht ik aan vrienden en familie. Die zouden zich allemaal in het concertgebouw in Amsterdam bevinden en hadden een geweldige tijd daar samen. Ze communiceerden dat via de sterren.
Plotseling voelde ik kou opkomen, de kou waarin ik me al urenlang in bevond maar niks van gemerkt had. Het was alweer vroeg in de ochtend en de eerste cafés opende hun deuren. Ik besloot een café binnen te gaan. Daar zat ze, het knapste meisje dat ik ooit had gezien, ze noteerde iets in een schrift dat ik niet kon ontcijferen. Ik vroeg wat ze aan het doen was, ze studeerde internationale talen.
Ik keek op, een schim achter het raam, die Poolse vriend, hij had me gevonden.
Geef een reactie