Onder het mom van ‘nood leert bidden’ heb ik een tijdje geleden dit autobiografische gedicht geschreven dat ik nu graag met jullie wil delen.
Soms is het leven zo zwaar dat je het alleen niet meer aankunt. Het geloof kan dan hulp bieden. Je staat er niet langer helemaal alleen voor, en het voelt alsof je er niet helemaal alleen verantwoordelijk voor bent. Misschien geeft het ook jou net weer iets meer lucht zodat de problemen draaglijk worden.
Een rooms-katholieke humanist
Opgegroeid met dogma’s en bijgeloof.
Boven mijn bed de tien geboden.
Als waarschuwing, en Gods straf als keurslijf voor een jong kind.
Achter onze ouders aan, in nette kleding, op weg naar de zondagsmis.
Keer op keer. Op de houten banken.
Het uitzitten van de tijd en bespot worden door vrienden.
Hel op aarde, teveel ellende, voor mijn doen.
En als dak enkel nog een blauwe hemel.
Wilt U zorgen voor mijn kinderen en mijn naasten, alstublieft? En ook voor mij?
Christen, maar veelmeer humanist.
Kaarsjes branden en bidden terwijl het hoofd alleen nog maar naar rationaliteit verlangt.
Een mengeling van rituelen en empirisme. Waar is het bewijs?
Lieve God, waarom is het allemaal zo ontzettend onduidelijk geworden?
Bent U daar nog wel?
(dit gedicht is autobiografisch)
Johnan Dirkshe (pseudoniem) woont in het oosten van het land. Na een lange en zware periode probeert hij zo goed als het gaat de draad van het leven weer op te pakken. Hij heeft geen werk en leeft een eenvoudig en rustig leven. Hij vindt schrijven leuk, daarom wil hij ons dit gedicht niet onthouden.
Afbeelding zelf gemaakt door de auteur
Meer lezen ?
Geef een reactie