S. vertelt over een doorsnee dag. Gedachten komen en gaan – positief en negatief. Ze bestudeert de wolken in de lucht, waar ze hoop en troost uit put. Een sprankje hoop: “De conclusie die ik trok dat het zou regenen in verband met de grijze wolken was toch niet kloppend. Achter de wolken is de lucht helder mooi blauw”.
Een dag in mei in 2021… Het is ’s middags, ik zit zoals gewoonlijks in de huiskamer met mijn laptop op mijn schoot aan mijn studieopdrachten. Ik ben zeer uitgeput en iedere dag lijkt hetzelfde. Over twee maanden ben ik met mijn derde studiejaar klaar en ik heb bijna mijn eindbeoordeling voor stage. Daar heb ik heel veel stress over. De laatste tijd heeft de onrust in mijn hoofd zijn piek bereikt, het is een chaos geworden in mijn hoofd. Mijn trauma’s die diep begraven waren, heb ik naar boven gehaald. Het werd mij te veel en nu spelen deze keer op keer af als een film in mijn hoofd. Misschien had ik die toch maar met rust moeten laten…
Waar doe ik het allemaal voor?
Wat is de zin van het leven? Wat is de zin van mijn leven? Wat gebeurt er als ik alles heb bereikt en het ideale leven heb waarvoor ik nu hard werk? Uiteindelijk ga ik dood en is alles weg… Of ik tot vandaag leef of nog meer dan 50 jaar, of ik alles heb bereikt of helemaal niets, uiteindelijk ga ik dood… Waarom probeer ik nog steeds te overleven als ik uiteindelijk toch doodga? Wat voor nut heeft dit allemaal? Ik heb nooit geleefd, altijd overleefd… Inmiddels is mijn batterij zo’n 25%, niet van mijn laptop, maar van mijn leven… Waarvoor al deze moeite? Existentiële vragen trekken steeds mijn aandacht…
Ik probeer mij te concentreren op mijn opdrachten
Mijn concentratievermogen is het laatste jaar behoorlijk gedaald. Door de stress heb ik constant een drukgevoel in mijn hoofd en hierdoor krijg ik bijna geen opdracht af, waardoor ik meer stress. Wat een zwaar vicieuze cirkel… De lust voor het leven neemt met de dag af. Hulp zoeken? Geen sprake van, de laatste keer had ik het niet echt fijn ervaren terwijl ik die hulp niet eens aan wilde gaan. Dat was een ‘selffulfilling prophecy’. Ik heb het gevoel dat ik alles onder de controle heb, tenminste dat laat ik mezelf geloven. Toch is het enige wat mij op dit moment enige geruststelling geeft: de gedachte dat ik er morgen niet meer zou zijn…
Ineens merk ik dat het lichter wordt
Er valt veel licht in het huis en de lichtintensiteit verandering door de zon is al gauw te merken. De zon schijnt feller en het wordt warmer. Ik kijk naar de lucht, het valt mij op hoe mooi de lucht is. De wolken in allerlei figuren en zo prachtig. Ik laat me graag fascineren door de wolken en over het algemeen door de natuur. Ik maak verhalen van de wolkenfiguren gestemd op hoe ik mij voel.
Opvallend is dat ik nooit wolken heb gezien die de ‘standaard wolkenfiguren’ hebben. Het is constant in beweging, steeds in verandering, uniek en toch nog steeds schitterend. Toch als ik op dit moment wolken zou moeten tekenen, zou ik het nooit op deze manier tekenen. ”Want dat is niet hoe wolken horen te zijn.”
Is dat dan ook zo met mijn leven?
Heb ik voor mezelf een beeld gecreëerd hoe mijn leven eruit zou moeten zien terwijl het leven dat ik nu heb constant in beweging is, steeds in verandering, uniek en misschien toch wel mooie kanten heeft? Heb ik een beeld gecreëerd hoe mijn leven zou moeten zijn op basis van ”Want dat is hoe het ideale leven eruit zou moeten zien”? Mis ik hierdoor het genieten van de geweldige momenten in mijn leven dat constant in beweging is?
Ineens wordt het donker, zware grijze wolken…
Het gaat misschien zo regenen, denk ik. Terwijl de grijze wolken de lucht overnemen, zie ik ergens in de lucht een stukje ‘witte wolk’ dat goed doorschijn komt. Ik betrap mezelf er op dat ik een tijdje tuur naar dat stukje witte wolk. De grijze wolken erom heen trekken mijn aandacht niet. Langzamerhand trekken de grijze wolken weg en de wolkenfiguren zijn nog mooier dan hoe die waren. De conclusie die ik trok dat het zou regenen in verband met de grijze wolken was toch niet kloppend. Achter de wolken is de lucht helder mooi blauw.
Hoe zit het in mijn leven?
Is er misschien ook dat stukje witte wolk in mijn leven of zijn er misschien meerdere? Ik ben 21 jaar en ik ben heel trots op hoe ver ik ben gekomen en wat ik allemaal heb bereikt. Ondanks alle tegenslagen en de zware beproevingen. Ik heb heel veel mensen bewezen dat ik het kan, vooral mezelf. En het is een feit dat ik geen één, maar meerdere witte wolken heb in mijn leven. Mijn trauma’s en de stress over stage nemen mijn leven over als hoe de grijze wolken de lucht overnamen. Hoe komt het dan dat ik in mijn leven de grijze wolken mijn aandacht laat trekken en hierdoor niet zie hoe mooi die witte wolken zijn?
En ik denk dat het gaat regenen, maar misschien trek ik de verkeerde conclusie en zullen er nog mooiere wolken tevoorschijn komen. En misschien is er wel regen nodig to wash away all the pain from yesterday.
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding
Foto: S.
Meer blogs lezen van S. ?
Geef een reactie