Als ik zeg dat eenzaamheid een van mijn beste vrienden is, dan klinkt dat wel dramatisch. En eigenlijk is het dat ook wel, het voelt een beetje triest om dat te schrijven over jezelf. Het is natuurlijk veel leuker om te schrijven over hoe spectaculair je sociale leven verloopt. Wat is eigenlijk de essentie van vriendschap? Een vraag die Charlotte zich haar hele leven al stelt.
Ik denk dat het is dat je iets herkent in elkaar, dat is iets wat verbindt. En dat kan natuurlijk van alles zijn. Dat kunnen hele mooie dingen zijn, interesses, hobby’s, passies. Maar ook hele kwetsbare, zoals trauma, verlies, of de pijn van het niet gezien worden.
Een enkeling ziet me
Als je zo afwijkt van de rest, dan is dat vaak het geval. Een enkeling ziet me wel, begrijpt iets van me, en dat zijn altijd bijzondere mensen voor me. Maar verder, als je zoveel alleen bent, dan is het vaak behoorlijk stil. Je zou zeggen dat er niets gebeurt, maar niets is minder waar. Want in die stilte, daar ontstaat toch elke keer weer iets nieuws.
Als je pech hebt is het weer een rondje onvrijwillig ondergedompeld worden in onverwerkte pijn, vaak verweven met de eenzaamheid. Soms kopje onder, soms vergeten dat je kopje onder bent gegaan en buiten nog de normale wereld wacht. Pijn die zo groot is, dat het elke verbinding in de weg staat.
Een prachtige ingeving, of een diep gevoel van verbinding
Of, als je geluk hebt, een verrassing, een prachtige ingeving, of een diep gevoel van verbinding met het Leven zelf. Maar het kan ook bevreemdend werken. Als er maar weinig mensen zijn die je bevestigen in je bestaan, waar besta je dan eigenlijk voor? De realiteit, is die eigenlijk wel echt? En die mensen op straat dan?
Droom ik dit of maak ik dit echt mee? Als kind voelde ik dat al. Soms dacht ik dat ik op een operatietafel in de toekomst lag. Niet wetende dat ik in slaap was gebracht door aliens, deze realiteit aan het dromen was, en dat de aliens op een monitor alles zagen, en noteerden wat ik meemaakte.
Alsof ik aan de zijlijn aan het toekijken ben
Waarom voel ik dit vaak zo diep? Alsof ik aan de zijlijn aan het toekijken ben, naar een wereld die altijd vreemd voor me zal blijven. Waar ik zo vaak aan heb mee proberen te doen, maar eerlijk gezegd begrijp ik er nog steeds weinig van, en dat gevoel is vaak wederzijds.
De wereld is voor mij vooral behapbaar vanachter glas. Misschien is dat wel iets wat ik overgehouden heb aan mijn nachtje in de couveuse, net na mijn geboorte. Ook al is de wereld bevreemdend voor me, het is helemaal niet zo dat ik er een hekel aan heb, of de mensen die erin leven, ook al zijn ze nog zo onbegrijpelijk voor me.
Ik hou van de wereld, van het leven
Integendeel, ik hou van de wereld, van het leven, en al die mensen. Ik ben altijd benieuwd naar waarin we op elkaar lijken, en waarin we verschillen. Hoe andere mensen naar de wereld kijken en wat we van elkaar kunnen leren, om die wereld een beetje mooier te maken.
En daarom komt er altijd weer een moment waarop ik de stap weer durf te wagen. Alsof ik antropoloogje mag spelen als Alice in Wonderland, een kans die ik nooit voorbij wil laten gaan. Het liefst zou ik daar elke keer weer bedachtzaam ingaan, mezelf goed beschermend, rustig alles verkennend. Dat neem ik me voor, maar mijn enthousiasme neemt het na verloop van tijd altijd van me over.
Voor ik het weet vergeet ik mijn kwetsbaarheid
Voor ik het weet dompel ik mezelf er weer helemaal in, vergeet ik (soms iets te graag) mijn kwetsbaarheid, gooi die het liefst aan de kant. Tot ik weer klem gezet wordt, en niets anders kan dan vluchten, voor ik vermorzeld wordt door de immense pijn die de wereld óók met zich meedraagt, en die mij als gevoelig mens altijd heel diep raakt, soms tot een psychose aan toe.
Al die pijn is op een zeker punt simpelweg niet meer te bolwerken voor me. Alles wat in de wereld gebeurt overweldigd me eigenlijk, continu. Dan rest me weer geen andere keuze dan eraan te ontsnappen, om niet gek te worden en te overleven, zal ik mezelf dan toch weer eenzame opsluiting moeten geven.
Ik heb een paar manieren gevonden om een klein beetje mee te doen
Gelukkig heb ik een paar veilige manieren gevonden om er toch een klein beetje aan mee te doen. Een daarvan is multimedia. Leve podcasts, het (alternatieve) nieuws, en Star Trek Voyager. Dat heb ik zo vaak gezien, dat ze als goede bekenden van me aan zijn gaan voelen. Hetzelfde heb ik met Downton Abbey, Friends of the Big Bang Theory (ja, Sheldon is heel herkenbaar voor me 😉 ). En als ik ze mis, dan kijk ik alle afleveringen gewoon weer van voren af aan. Dat lucht op.
En soms moet ik dan ook even denken aan al die andere eenzame mensen. De eenzaamheid, die hebben we met elkaar gemeen, dat is iets wat ons verbindt. Dan zijn we toch niet helemaal alleen.
Charlotte was van 2004 tot 2010 in behandeling bij het GGZ voor een schizoaffectieve stoornis. Ze schreef zich uit omdat de behandeling haar niet hielp, en ging op zoek naar wat haar wel hielp. Momenteel is ze bezig met traumaverwerking, met behulp van plantmedicijnen.
Meer lezen over kwetsbaarheid?
- Leven in kwetsbaarheid – over kwetsbaar zijn
- Kwetsbaarheid als gave en kracht
- Kwetsbaar? – over openheid en wat het inhoudt
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie