Amice, beste Peter,
De dagen duren mij altijd te lang in januari en februari. Ongeveer 59 dagen en 1416 uren te lang. Ik kijk reikhalzend uit naar de Lente. Ik slijt de luttele uren dat ik niets te doen heb in de sportschool. Omwille van totaal versleten gewrichten doe ik dat op crosstrainers, roeimachines en fietsen die alleen digitaal meters maken.
Het is te saai voor woorden
Uit arren moede ga ik 1 x maandelijks in verticale toestand in een zonnekanon staan, omdat ik de aanblik van een flets gezicht in de spiegel, in de vroege ochtend niet kan verdragen. De echte traktatie komt dan aan het einde van het nutteloze zwoegen: ik ga een uur in de sauna zitten, afgewisseld met steenkoude douchebeurten. Niemand spreekt in dat zweethok en sinds ik 60 geworden ben voel ik steeds minder de behoefte tot spreken.
Ik val op mensen die aan weinig woorden genoeg hebben
Zoals je weet verkeer ik veel op Social Media. Al enige tijd vallen mijn ogen elke dag op berichten van Aurelia Brouwers op Facebook. Zij liet ons al enige tijd weten dat ze er na 26 januari niet meer zal zijn. Zij vocht voor euthanasie in de psychiatrie. Zo staat dat op haar pagina. Op 26 januari is bij haar euthanasie toegepast. Ze was het vechten moe.
Ik moest er moed voor bij elkaar rapen, maar ik heb haar een persoonlijk bericht gestuurd, via messenger. Ik heb haar verteld dat ik haar moedig vind.
Ik heb haar gezegd dat ik het lastig vind, omdat ik een enorme hang naar het leven heb
Omdat ik als B-pleeg een onbedwingbare behoefte voel om mensen te helpen. Om mensen het geluk te laten proeven dat ik dagelijks proef. Ik heb haar geprezen om haar authenticiteit en ik heb haar gezegd dat ik haar iets van mijn hang naar het leven zou willen geven. Als laatste heb ik haar ‘een zachte landing’ gewenst naar waar ze dan ook naar toe gaat. Ik heb haar gezegd dat ze daar het Noorderlicht gaat zien.
“Zoveel mooie woorden waar ik geen antwoord op heb. Ik sluit ze in mijn hart. Dank je wel. Cool.”
Dat waren haar laatste woorden aan mij.
Elke keer als ik mijn laptop opensla, dan zie ik de datum weer een dag verspringen. Vandaag is het 30 januari 2018. Vier dagen na haar euthanasie.
Allerlei vragen teisteren mijn brein. Hoe kan het dat mensen in een land als het onze tot zo’n besluit kunnen komen? Waarom falen wij in onze pogingen om mensen van zo’n besluit te weerhouden?
Mijn vraag aan jou is, hoe sta jij tegenover haar besluit?
Hoe denk jij over het feit dat mensen op basis van een geleefde ervaring uit het leven willen en kunnen stappen?
Ik kan niets anders dan accepteren dat haar aardse bestaan op 26 januari is gestopt. Ik heb er moeite mee. Evenwel. Haar besluit stond vast. Als mens en zelfs na 40 jaar ‘broederschap in de psychiatrie’ kan ik zo’n gevolgtrekking maar moeilijk accepteren.
Ik ben benieuwd naar jouw gedachten hierover, ook omdat, als ik mij niet vergis, het bij jullie in België ook is toegestaan om op die gronden een einde aan een leven te maken.
Morgen ga ik naar The Living Museum. Ik ga mensen meer aandacht geven
Morgenavond heb ik een aantal lege uren. Ik ga naar de sportschool en ik ga vol overgave de strijd aan met die machines. Ik ga niet meer klagen over de winter. Als eerbetoon aan het leven en het leven van Aurelia Brouwers.
Ik zou wensen dat ze een vriend had gehad die Peter Dierinck heet. Want je bent belangrijk voor mij en een reden om te hangen aan dit leven. Ik mis je. En de terrassen van Gent. Bij een volgend bezoek drinken we een Orval. Op Aurelia en onze vriendschap. Er moet niks, maar dat moeten en kunnen we vaker doen. Ik ben de 60 voorbij. En elke dag nemen mensen zo’n besluit. De tijd dringt.
Je vriend, Rokus
Geef een reactie