Nadat haar moeder overleed, voelde José jarenlang niets meer. Ze vroeg zich af waarom en ze ontdekte dat ze in haar jeugd meer trauma’s had opgedaan dan ze dacht. Lees in deze blog over de gevolgen van trauma hoe José uiteindelijk leerde te voelen wat er te voelen valt.
Soms heb je zo’n ‘aha-moment’. Dat had ik toen ik de podcast hoorde van Argos over seksueel misbruik, waarin psychiater Bessel van der Kolk vertelt dat mensen die vroeg getraumatiseerd zijn, vaak later op ingrijpende gebeurtenissen reageren met een “emotional shutdown”, een volledig emotioneel op slot gaan.
Dat is precies wat ik deed nadat mijn moeder overleed op mijn 21ste : niet meer voelen
Toen ik na een aantal maanden met rugpijn bij de huisarts zat, stuurde ze me door naar de fysiotherapeut én een psychotherapeut in verband met onverwerkte rouw. Ik weet nog dat de therapeute na een paar maanden in frustratie uitriep: je gevoelens zitten in je buik!! Wat ze ook deed, ik kon er niet bij.
Ik zat bijna te huilen van onmacht, maar het ging niet. Eigenlijk wist ik gewoonweg niet waar ze op doelde, wat ik zou moeten voelen of doen. Ik ging door met leven en stapelde er nog wat traumatische levensgebeurtenissen bij op. Het leek er allemaal wel bij te kunnen. Verdrietig was ik wel, maar echt diep verdriet voelen – nee. Totdat ik ging reizen, en uiteindelijk in een meditatieretraite belandde.
Die meditatie ontgrendelde mijn levensenergie, die opgepot zat diep van binnen
Alsof je de kurk van een champagnefles trekt, zo werd mijn innerlijk leven ontkurkt. De energie raasde op en neer. Met een psychose tot gevolg. Ik ontdekte een open verbinding met de wereld en met de spirituele wereld, maar wat er van binnen zat was nog erg een warboel. Ik ontwikkelde gaandeweg een bipolaire stoornis. Ongeveer 25 jaar ben ik bezig geweest om die warboel te ontrafelen.
Ooit dacht ik dat ik best een gelukkige jeugd had gehad met weinig trauma, behalve dan dat ik zo plotseling mijn moeder verloor. Maar gaandeweg ontwikkelde zich bij mij bewustzijn, brak ik uit een staat van afgescheidenheid en begon ik deel te worden van het leven.
De manieën waren doorbraken uit die staat van afgescheidenheid. Toen die afgescheidenheid helemaal opgeheven was, waren ook de manieën verdwenen. Ik begon deel te worden van het leven, in plaats van toeschouwer. Veel lichaamswerk hielp me om in mijn lichaam te landen.
En langzaamaan, door de jaren heen, dienden zich steeds de trauma’s aan die er wel degelijk zaten – en die ik helemaal niet verwerkt had
Het verlies van mijn moeder. Langdurig gepest worden. Toen ik eindelijk begreep dat het niet mijn eigen schuld was geweest dat ik door de hele klas gepest was, kwam de pijn er met al het trillen en schokken uit dat zo kenmerkend is voor het naar boven komen van trauma. Nadat die pijn naar buiten was gekomen, brak er iets open in mijn hersenen, en stond ik eindelijk helemaal in open verbinding met de buitenwereld. Ik moest alleen nog leren om sociaal te leren functioneren.
Ik had overleefd op mijn ratio, en eigenlijk een beetje een autistische levenswijze gehad. Tijdens een workshop over Asperger zat ik met de tranen in mijn ogen. Jarenlang had ik de wereld ongeveer zo beleefd als daar geschetst werd. Ik was misschien niet echt autistisch, maar het leek er wel erg op. Op de school van mijn kinderen leerde ik alsnog om sociaal te functioneren, best lastig om dat na je 40ste nog te moeten leren.
En toen kwam er nog een trauma uit
Op een dag overleed mijn oom, en keek ik in mijn foto album op zoek naar oude foto’s. Het zien van mezelf als klein kind ontgrendelde een trauma van seksueel misbruik door een ander familielid op zeer jonge leeftijd, ongeveer twee en een half jaar oud. Ik begon beelden te krijgen van mezelf, van bovenuit de hoek van de kamer, neerkijkend op een bang kind – ikzelf – op het aankleedkussen op de commode. Ik was uit mijn lichaam geschoten van pure paniek.
Ooit had een stem in een psychose mij verteld dat zoiets was gebeurd met mij, maar ik wist het niet, ik kon het niet vinden. Nu kwam het in alle hevigheid boven, tot die tijd verdrongen. Weer schokken en trillen van het loskomen van de pijn. Ik ging in therapie, en langzaam vielen er allerlei puzzelstukjes uit mijn leven op zijn plek. Een soort spoor dat seksueel misbruik achterlaat in je leven.
Ik geloof dat ik eindelijk begon te snappen hoe mijn brein een bipolaire reactie had ontwikkeld op trauma. Niet dat ik die biologische reactie nog helemaal kon ondervangen na al die jaren. Maar toen de druk van de trauma’s afgenomen was, kon ik toe met een zeer lage onderhoudsdosering medicatie om mezelf stabiel te houden. En de suïcidale gevoelens waren eindelijk verdwenen.
Inmiddels voel ik alles wat er te voelen valt
Van mezelf, van anderen. Ook dat heb ik moeten leren – wat is van mij, en wat van anderen. Ik voel me geenszins een slachtoffer, maar bovenal een strijder, een overlever die aan de andere kant van een lang dun koord over een ravijn met succes de overkant heeft gehaald. Ik ben er nu helemaal, en ik geniet van het leven. Maar daarvoor was het wel nodig al mijn trauma’s serieus te nemen, en te verwerken.
Meer lezen over trauma en verwerking?
Geef een reactie