Never nooit van mijn leven een blog geschreven, maar dit is dan het moment blijkbaar! Mijn ervaringen met de psychiatrie zijn een bijzondere kroes van gemengde gevoelens. Door een samenloop van omstandigheden belandde ik, afgelopen kerst, op een gesloten afdeling van een GGZ-instelling.
Veel mensen had ik in verwarring gebracht de weken daarvoor, en het leek vrijwel iedereen een goed idee om mij het feest van de geboorte van Jezus te laten doorbrengen in een kille en koude stal. Nu kan ik mij nogal vereenzelvigen met verstotenen, dus fier toog ik per ambulance naar dit kampement.
Lieve mede-slachtoffers trof ik daar, en direct nam ik mij voor om er gewoon iets moois van te maken. Mijn ervaringen als verpleegkundige, groepsleidster van psychiatrische kinderen maar ook gewoon als moeder kwamen mij buitengewoon goed van pas. Ik heb me ontfermd over de groep, die voor mij voelde als familie, want met hen breng je immers de feestdagen door.
Al snel was ik als een vis in het water, want zorg verlenen vind ik nu eenmaal gewoon heel prettig
Bijzonder was het hoe snel ik het vertrouwen mocht krijgen van mijn “medepatiënten”. Dat was een enorme opsteker, want het vertrouwen in mij als persoon buiten deze instelling was gedaald tot nul.
Men noemde mij aldaar de leidinggevende en die rol heb ik met verve gespeeld. Zo liefdevol mogelijk ben ik met iedereen het gesprek aangegaan en heb geprobeerd van deze week iets bijzonders te maken. Daar kan ik mooie verhalen over vertellen, en ben blij dat ik zo van betekenis heb mogen zijn. Veel knuffels, veel tranen, maar ook ontzettend veel plezier heb ik gehad met mijn lieve medestanders in onze strijd tegen het oordeel van familie en zielendokters.
Deze harteloze mensen genoten hun kerstdiner in alle rust, terwijl wij werden afgescheept met maaltijden van een schandelijke kwaliteit
Van dezelfde kwaliteit was de zorg die wij kregen van de broeders en zusters die zich psychiatrisch verpleegkundige plegen te noemen. Op geen enkele wijze waren zij bereid om ons een fijne tijd te bezorgen. Chagrijnig en ongemotiveerd brachten zij met ons deze feestdagen door. Werkelijk in niets hebben zij geprobeerd om deze dagen voor ons dragelijk te maken.
Wij vormden als het ware een blok tegen hen en voelden ons onaantastbaar
Wij waren lief en bemoedigden elkaar, lachten de verpleging uit recht in het gezicht!
Een psychiater heeft zich niet laten zien die dagen, deze had wel wat beters te doen. Ik heb de geneesheer-directeur nog telefonisch benaderd, maar ook hij was geenszins in ons geïnteresseerd. Zonder alcohol kan ik ook mijn mannetje staan, dus ik heb elke professional van stevige feedback voorzien.
Communicatie is nu eenmaal mijn vak en ik ben nooit te beroerd om iemand te wijzen op zijn talenten of tekortkomingen. Dit werd niet geaccepteerd en daarom werd ik door een snotneus van 24 jaar naar mijn kamer gedirigeerd. Deze knul, behept met een stevig ochtendhumeur, liet zich niet de les lezen door deze hartstochtelijke moeder, tevens HR-manager, want dat ben ik ook nog.
Mijn strijd tegen de liefdeloze en machtsbeluste werkers in deze instelling, is mij duur komen te staan
De psychiater die zich om mij moest bekommeren, is door drie rechters op de vingers getikt, maar wil zijn trotse hoofd maar niet buigen. Daar gaat hij enorm spijt van krijgen, want hij heeft zich totaal verslikt in deze liefdevolle hulpverlener.
Tja wij “patiënten”, weten wat wij nodig hebben en lachen om onze psychiatrische diagnose. Wij willen gewoon een beetje aandacht voor de mens wie wij zijn en hebben nogal wat voor onze kiezen gekregen in dit leven. Wij zijn niet gek, maar maken mensen in de war! Daarom moeten wij achter slot en grendel.
Medicatie zal ervoor zorgen dat wij zwijgen!
Nu, ik voel mij bevrijd van alles en kom met verve uit voor iedereen die het stempel “gek” heeft gekregen. Wij weten meer dan anderen en zijn gewoon geen doorsneemens. Dat maakt ons bijzonder en daarom nodig in deze samenleving, waar de liefde totaal ontbreekt. Wij laten zien dat spiritualiteit, bekommering, lef en doorzettingsvermogen nodig zijn in dit leven.
Wij willen toevoegen en hebben iets te vertellen waar iedereen op hoopt. Dat is dat we gewoon lief en aardig voor elkaar moeten zijn, niemand moeten willen afschrijven en wij zijn bereid om het met elkaar te doen.
Dat is wat ik beleefde in deze instelling met de Kerst in 2016 en dat vergeet ik nooit meer
Ik beloofde om buiten de poort mij hard te maken voor mijn lieve vrienden, die wel gedrogeerd waren door medicatie. Ik heb die medicatie altijd geweigerd en dat komt een hoop mensen duur te staan. De psychiatrie in Nederland is soms doodeng, luister maar naar mijn verhaal!
Lieve groet. MM
Geef een reactie