Existentiële vragen, in de psychiatrie vond Rianne er geen antwoorden op. Terwijl juist binnen de psychiatrie veel mensen worstelen met de vraag; Waarom leef ik? Waarom ben ik hier? Zijn er goede antwoorden? ‘Voor mij is het zeker dat er een Schepper is.’
Vragen waar ik als puber mee worstelde en geen antwoorden op vond. Vragen die me verstrikten en deprimeerden. Pas later toen ik ouder werd vond ik ‘mijn antwoorden’. Ik schrijf het bewust zo want ik denk dat iedereen zijn eigen antwoorden kan vinden. Hoe ontstaat iets (een schepping) uit niets? Alles wat in de wereld wordt gecreëerd ‘kunst’ heeft een kunstenaar of creator. Hoe kan dan een ingenieus complex werk als de schepping geen creator hebben?
Als er een Schepper is
waarom zou Hij dan de aarde en de mens scheppen? Ik kon geen logica vinden in de evolutietheorie, want als er al een knal was, wat had deze knal dan aan geslingerd? En wat was ‘het iets’ dat er al was, dat de knal veroorzaakte? En waar kwam dat dan vandaan? Bepaalde dieren zouden geëvolueerd zijn? En ik geloof wel in het vermogen tot mutatie en ontwikkeling t.a.v de omgeving. Maar dieren die vleugels ontwikkelden? Terwijl een dier met mini vladders eigenlijk niet kan vliegen, pas in het eindstadium voldoet het als volwaardig vliegwerk… Het klonk niet logisch. Want waarvoor zou een mutatie voor mini vladders ontstaan als een dier daar niets mee kan?
Sommige mensen kunnen prima leven zonder zingeving
ze hebben er geen problemen mee. Ze ‘zijn’ gewoon en dat vinden ze genoeg. Zoals voetballers die in een spel achter de bal aan rennen. Maar ik sta meer aan de zijlijn te kijken wat dit voor spel is. Persoonlijk heb ik er nogal veel moeite mee zonder zingeving te zijn, want waarvoor zou ik leven als er veel lijden is in het leven. Waarvoor zou ik dan willen leven? En eigenlijk ook de vraag wat is dan de zingeving van lijden? In de loop van de tijd heb ik er zo mijn antwoorden op gevonden.
Pas las ik het boek ‘De zin van het bestaan’ van Auschwitz overlevende Psychiater Victor Frankl. Hij verwoordde het mooi vond ik. ‘De vraag is niet; Wat verwacht ik van het leven? Maar de vraag is; Wat verwacht het leven van mij?’ Of zoals ik het anders zou verwoorden; niet de vraag ‘Waarom ben ik hier in dit leven?’ Maar de vraag ‘Ik ben hier in het leven, ik ben leven, wat wil het leven?’ Frankl schreef ‘Het leven verwacht dat we de verantwoordelijkheid nemen de juiste oplossingen te vinden voor onze levensproblemen.’ Ik vind het een prachtige zin, want ieder mens krijgt in het leven lijden te verduren; verlies, geweld, ziekte, honger, natuurrampen, noem het maar op waar een mens aan kan lijden. Voor ieder is het uniek, een uniek ‘zijn’ een uniek lijden en ook is voor iedereen uniek hoe hij of zij dit lijden kan dragen. Wat voor de één de oplossing is, is voor de ander geen oplossing. De zin van het leven zit ‘m in het feit dat jij jouw oplossingen gaat vinden om jouw lijden te dragen.
Ik heb aardig geleden in de psychiatrie, ze gaf me geen antwoorden over mijn lijden of trauma’s. Maar uiteindelijk vond ik in gesprekken wel inzicht in mezelf, ik vond erkenning voor mezelf.
Voor mij is het zeker dat er een Schepper is
want grote kunstwerken ontstaan niet per toeval. Maar dit beeld van Schepper is voor mij meer een tijdloze energie, een allesomvattend, alwetend bewustzijn die/ dat verbinding zoekt. Als deze alomvattendheid, alles is en het begin is van alles, noem ik het God voor het gemak. Als er eerst niets was dan God, dan was God alles, maar tegelijk ook niets, want in de alomvattendheid was er niets anders dan God. Hij schiep de wereld misschien wel zodat er ‘iets’ was dat Hem erkenning kon geven.
En volgens mij zit daarin ook een sleutel tot de zin van het bestaan. We zijn namelijk zelf in deze levensreis ook op zoek naar dat iemand ons ‘wenst/wil’ dat iemand ons ‘liefheeft’ en ons ‘beschermt’ het zijn de basisbehoeften van een kind, de basisbehoeften om vanuit verbinding tot zelfontplooiing te komen. Ik heb in mijn levensreis mogen leren ‘mezelf te accepteren/ mezelf te willen, met alles inclusief de shit, inclusief de vervelende gedachten en emoties en ‘mezelf lief te hebben’ en ‘te zorgen voor mijzelf/ mezelf te beschermen’.
Ik mocht leren in mezelf te vinden, en niet langer buiten mij te zoeken. De zin van het leven is voor mij het vinden van de erkenning van mijzelf en het Leven, de Goddelijke essentie, de opperste liefde.
Victor Frankl schreef ‘Liefde is het opperste doel’
Vanuit de liefde creëren we andere paden dan vanuit boosheid, wraak of verdriet. Liefde kiezen is denk ik niet de makkelijkste weg. Het is veel makkelijker om toe te geven aan wraak of overlevingsstrategieën die weglopen van de pijn van het lijden. Het kostte me aardig wat moeite tot (zelf)liefde te komen, maar toen ik het vond (wat geen eindpunt is maar een proces dat nog altijd bezig is tot ik dood ga) bevatte het de goddelijke liefde voor alles en iedereen. Een gevoel van iets moois kunnen zien in alles en iedereen. Het aandurven om tot de kern te gaan in mezelf… Misschien is het vage taal voor je, maar ik hoop dat je op zoek gaat naar je eigen antwoorden en oplossingen, want het is een prachtige reis.
Rumi schreef het mooi ‘Voorbij goed en fout, is een veld waarin ik je ontmoet’.
Voorbij de goed en fout laag, de schuld, schaamte, haat en spijt laag, is een veld waar het Leven, de Goddelijke essentie en de liefde je wil ontmoeten, dit veld bevindt zich zowel binnen in je, als buiten je. Ik hoop dat je ’t ontmoet.
Met hartelijke groet,
Geef een reactie