Hopensjouwer staat maandelijks stil bij iets dat hem of de maatschappij bezighoudt. Deze keer blikt hij terug op de Carnavalsdrukte, en het belang van tijdig rust zoeken.
Je hebt feestneuzen en je hebt rustzoekers. Aangezien ik overduidelijk tot de tweede categorie behoor, is, voorzichtig uitgedrukt, de jaarlijkse carnavalsdrukte niet aan mij besteed. Gelukkig heb ik sinds een paar jaar een prachtig alternatief: een lang weekend op het rustige Waddeneiland Schiermonnikoog. Verder dan hier kun je binnen Nederland niet van het zuidelijke narrenfeest afzitten. Geen verkleedpartijen dus, al tref je op het eiland sinds een paar jaar wel mannen in lange pijen aan.
Rust op Schiermonnikoog
Toen in 2015 het trappistenklooster in Diepenveen (bij Deventer) ging sluiten, besloten vier broeders zich op Schiermonnikoog te vestigen. Dat past ook mooi bij de naam van het eiland (letterlijk ‘het eiland van de grijze (schiere) monniken’). Op het eiland stond indertijd een uithof (een soort boerderij) die hoorde bij het Friese klooster Claercamp.
Het viertal zat in eerste instantie hutje-mutje op elkaar in een voormalige kapsalon, maar ontvouwde in 2017 plannen voor een nieuw te bouwen klooster ten westen van het dorp. Dat viel echter verkeerd bij een deel van de eilandbevolking, en om tweedracht op het vredige eiland te voorkomen, nam de abt het wijze besluit om die bouwplannen af te blazen. Hij vertrouwde erop dat er wel weer iets op hun pad zou komen als de tijd rijp was – en dat bleek ook inderdaad het geval. Begin 2018 kochten de broeders de vrijkomende Herberg Rijsbergen aan, een monumentaal pand aan de oostkant van het dorp, dat ze in januari dit jaar uiteindelijk betrokken.
Geduld is een schone zaak…
Als in september het klooster voor het publiek opengaat, zal er ook de mogelijkheid bestaan om als gast voor een paar dagen de rust te zoeken in het gastenhuis. Dat is een bekend fenomeen, want op de een of andere manier heeft een kloosteromgeving (veelal in een rustig landelijk gebied) vaak een weldadig rustgevende uitwerking, ongeacht of je nu gelovig bent of niet.
Dat geldt trouwens ook voor voormalige kloosters. Zoals in het buitengebied van het Brabantse Baarle-Nassau, waar op het terrein van het voormalige klooster de Cruyshof sinds 2018 een zogeheten respijthuis is gevestigd: een plek waar mensen die overprikkeld zijn geraakt door alles wat ze in hun leven hebben meegemaakt, een paar dagen in alle rust weer tot zichzelf kunnen komen. En dat nadrukkelijk buiten de reguliere ggz om.
Zoiets zou wellicht voor meer mensen die maar doordenderen in de tredmolen van alledag een uitkomst kunnen zijn
Het is zaak om op tijd rust te nemen, voordat het écht mis gaat en je écht bent aangewezen op psychiatrische zorg
Dan is zo’n respijthuis heel wat beter voor je welbevinden (en, wat de boekhouders ook gunstig zal stemmen: nog stukken goedkoper ook…)
Inmiddels is de carnavalsdrukte gelukkig weer voorbij. Wie weet trouwens nog dat carnaval in essentie bedoeld was als laatste oprisping van feestelijkheid vóór de daaropvolgende vastenperiode (de Veertigdagentijd)? Die periode verwees naar de 40 dagen die Jezus in de woestijn doorbracht als voorbereiding op zijn actieve leven als prediker. Ook een soort stilteretraite dus – en feitelijk dus ook heel modern.
Want op tijd rust nemen als bezinning hoe het verder moet met je leven kan soms best heilzaam zijn, heb ik ervaren. Of ben ik nu een roepende in de woestijn?
Geef een reactie