De laatste weken, als het vol is in haar hoofd, probeert Andante iets creatiefs wat ze vroeger als tiener vaak spontaan deed en lang niet meer durfde: interne dialogen uitschrijven.
Deze techniek, die lijkt op free writing in combinatie met een stemmenspreekuur (een vast tijdstip waarop je het dialoog met je stemmen of delen aangaat) helpt om op een veilige manier zelfstandig inzicht te verkrijgen in dat wat er zoal speelt vanbinnen.
In deze bijzondere blog deelt Andante een persoonlijk tweegesprek met haar persoonlijkheidsdeel RS.
Andante: Ik wil dit niet weten.
RS: Dat merk ik.
Hoezo moet het dan toch?
Wie zegt dat?
Iets of iemand houdt activiteiten bij. Het begon als experiment: huishoudelijke taken verdelen, zodat ik niet alles alleen hoef te doen. Een lotgenoot suggereerde: “Die delen mogen ook wel wat bijdragen, niet alleen als zij zin hebben en jou dan de rest van de tijd met alles laten zitten.” Dus ik heb in een familieplanner op mijn mobiel een dagstructuur gemaakt. Taken verdeeld.
Werkt dat?
Mjah, meestal handelen delen en ik planmatig. Ze beginnen nu vanbinnen alleen wel te zeuren als ik geen zin heb en dwarslig… En ze registreren opeens ongevraagd ook gebeurtenissen achteraf…
Om grip op de tijd te houden? Inzicht in wat er gebeurt?
Nou, echt inzichtelijk zou ik het niet willen noemen.
Oh, voor mij wel als ik het zo bekijk.
Wat zie je dan?
Ik zie dat het inderdaad op sommige dagen goed gaat. En sinds we bijhouden hoe het ging op mindere dagen ontstaat er bewijs van leegtes (=“???”).
Krimpt ineen.
Gaat het?
[Probeert rustig te blijven en niks te voelen.]
Ja hoor.
Zeker weten?
Ach, mijn maag trekt samen. Geloof ik. Of mijn darmen. Weet ik veel. Iets daarbinnen. Maar dat geeft niet.
Het zag eruit als een heel onaangenaam gevoel.
Nou, het is alweer weg hoor.
Mag het er zijn?
[Krimpt nogmaals ineen.]
Au!
Misschien moet je dat gevoel er juist laten zijn. Het onder ogen zien.
Welk gevoel? Ik zou niet weten wat. Er is niks! Zit niet zo te drammen joh!
Ok. Maar ik vind in ieder geval die planner mooi.
Ja?
Ja. Zo wordt duidelijker welke delen en functies er zijn. Merk jij wat je aan het doen bent?
Hmpf…
Oh, dat wil je ook al niet weten. Dan verwoord ik het wel: je geeft afgesplitste delen bestaansrecht.
IK! WIL! GEEN! DELEN!
Precies. Maar in die planner zijn ze er nu gewoon, ook als jij ons wegmaakt of zelf verdwijnt.
Ik baal ervan als ik niet meer goed weet wat ik deed.
[Kijkt naar planner]
Die “???”
Meestal heb ik gewoon niks gedaan, toch? Dat kun je ook registreren. Het is niet altijd dissociatie…
Helemaal niks doen bestaat niet. We zijn steeds wel ergens mee bezig.
Inderdaad ja. We slapen zelfs niet tegelijkertijd. Die kinderen… Zo moe…
Wat merk je verder van hen?
NIKS! Die kinddelen hoef ik niet! Neem ze maar weer mee, desnoods ver terug naar binnen, als het dan echt bestaat daar.
Ze willen juist meer naar buiten. Ze vinden het veiliger in het hier en nu.
Hmmm… Ik voel ze, meekijkend van binnen uit. Co-bewustzijn heet dat, las ik in het boek Omgaan met traumagerelateerde dissociatie.
Goed dat je dat opgezocht hebt!
Ja, iets in mij doet ook nog wel gewoon haar best hoor. Terwijl ik tegelijkertijd bezig ben met ontkennen en wegduwen.
Je kunt de realiteit blijkbaar niet meer tegenhouden sinds je laatst tijdens therapie praatte over je dissociaties. Hoe was dat eigenlijk?
[Krimpt ineen]
Ah, spannend? Goed dat je het dan toch gedaan hebt.
Mjah, moest van RO, hé…
Ik vond het mooi wat de therapeut opmerkte over betere samenwerking die ontstaat. Merk jij dat ook?
Ja. Vooral met RO. Zij wordt volwassener, behulpzamer. Milder zelfs. Minder ruzie met de rest. Maar steeds wordt alles weer warrig, ongrijpbaar. Ik wou dat ik daarbij kon, die delen voorgoed wegwerken…
Is het zo erg?
Ja. Dissociatie (als copingmechanisme) is bedoeld om onopgemerkt te blijven, anders werkt het niet, begrijp ik uit de theorie. Het zou makkelijker zijn als ik gewoon zelf en alleen het overzicht hield.
We helpen je er anders graag bij, hoor.
Eh… Ik hoor nu:”Zelluf doen!”
Zal wel suggestie zijn. Het is gelukkig alweer weg.
Nee, bah, nu huilt ze. Pfff…
Met dat kinddeel zou je contact zoeken. Dat was toch waar je therapeut op aanstuurde?
Dat vijfjarige, kwetsbare meisje?! Afschuwelijk! Dat lukt niet hoor!
RO vindt haar ook stom.
Wat is er zo erg aan haar?
Het is gevaarlijk… RO houdt niet van kwetsbaarheid.
En jullie proberen het toch… Knap gedaan Andante en RO!
[…]
[…]
RS, wil je even stoppen? Alsjeblieft…? Ik voel zo’n enorme afschuw onder de onrust…
Tuurlijk.
Maar jullie zijn dus allemaal wel goed bezig!
Au!
[Krimpt ineen als ze opmerkt hoe ze van binnen reageren op het woord “allemaal” en de kinddelen vervolgens het compliment van RS bijna trots in ontvangst nemen.]
Geef een reactie