Hoop houden, vast houden, niet willen loslaten wat was; De wisselende gedachten tussen deze drie zijn een uitdaging. Komt het ooit weer goed? Ga ik mij ooit weer beter voelen? Kan ik mijn leven zo vorm geven dat het voldoening geeft? Kan ik mij een onderdeel van deze maatschappij voelen, nuttig voelen? “Koester hoop!” zegt Suus.
Het loslaten van wat ooit was is moeilijk
Het is net een rouwproces van iets moeten loslaten of op een andere manier vormgeven. Mijn hoofd is het daar zeker niet altijd mee eens. Ik heb de lat altijd hoog gelegd voor mijzelf en lief zijn voor mijzelf is daardoor lastig. Dat stemmetje van altijd meer, altijd beter doen kruipt regelmatig uit de krochten van mijn brein en probeert de hoofdrol te spelen. Ik probeer er met liefde naar te kijken en te beseffen dat dit stemmetje mij tot ver over mijn grenzen trekt. Het is een hardnekkig aangeleerde gedachten die zich maar moeilijk tot bedaren laat brengen.
Al tijden ben ik op zoek naar een soort van gulden midden weg. Het is als dansen op een koord. Een fragiele lijn, waar ik makkelijk vanaf dreig te vallen. Mijn leven zo inrichten zodat ik op het koord blijf dansen is hard werken.
Soms lijkt het een verademing om niet meer te zijn
Niet meer te voelen, niet meer te denken. Al is het maar voor een moment. Mijn brein staat altijd aan en brengt mij zowel in fijne sferen als ook in een beangstigende wereld waar mijn demonen de leiding hebben. Die duistere wereld laat mij niet graag los, het probeert grip te houden, angst te zaaien en te groeien. Praten over deze ervaringen vind ik moeilijk. Op het moment dat ik er woorden aan ga geven lijkt het zijn kracht, zijn grip op mij, te verliezen. Lijkt het betekenisloos… Schrijven is een werkelijke uitlaatklep. Zijn er geen ogen die je aanstaren, vol onbegrip, vol oordeel.
Gelukkig ken ik ook rustige tijden
Dan voel ik die hoop groeien. Het gevoel dat ik er toe doe en mijn plek in deze maatschappij kan en durf in te nemen. Deze periodes koester ik, want ik weet nooit wanneer ze weer ophouden, of ze ophouden. Het leven is onvoorspelbaar.
Toch weet ik vast te houden, erbij te blijven en geniet ik van zo puur en intens in het leven te staan. Een medaille heeft altijd twee kanten en zo is ook het leven. In ieder geval mijn leven.
Meer lezen over hoop?
- Troostzoekers – over hoop en verandering
- Alles waar je aandacht aan schenkt groeit – over het onbekende
- Hulp bij emotionele mishandeling Had ik het maar eerder geweten
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie