Geen diagnose hoewel wel een opname. Steven maakte het mee. Bij gebrek aan een eenzijdige diagnose blijft de vraag zich opdringen. “Of het wel een psychose was?”
Ik weet nog dat het het ochtend was en dat de wereld buiten verontrustend stil was. Het voelde als de stilte voor een storm. Wat volgde was een week lange aaneenschakeling van bizarre ervaringen waarbij ik werd aangevallen door demonische wezens, in draaikolken van angst werd gezogen en vocht tegen suicidale gedachten die zich van buitenaf leken op te dringen.
In de daarop volgende dagen kwam geleidelijk een jeugdtrauma op de voorgrond dat ik mijn hele leven had weggedrukt.
Ik had altijd wel geweten wat er gebeurd was, maar de impact had ik zonder het te weten steeds ontkend. Maar nu kwam het besef ten volle en kreeg ik op bijna visuele wijze de boodschap: “Kijk! Dit is wat er met jou is gebeurd en dit is wat het met je heeft gedaan.” Gevoelens van schaamte, pijn, schuld en woede wisselden elkaar af tot ik totaal in de war was over wie ik was.
Geen eenzijdige diagnose
Niet veel later kwam ik terecht in een magische wereld waar alles met alles verbonden was en God me gebood om mij met hem te verenigen door van de toren van de meest nabije kathedraal te springen. En tijdens mijn dagelijkse wandelingen had ik visioenen van dood en verderf. Maar echt contact verliezen met de werkelijkheid, dat deed ik nooit.
Gelukkig werd ik tijdens dat alles opgevolgd door mijn huisarts die me uiteindelijk voor een opname doorverwees naar de afdeling psychiatrie van het meest nabije ziekenhuis. Tot een eenzijdige diagnose kwam het echter nooit. Dus of het wel een psychose was? Die vraag stel ik mij nog steeds.
Meer lezen?
- De impact van trauma op je geest en lichaam
- De gevolgen van je trauma
- De geschiedenis van trauma en psychose
Geef een reactie