De geheimen van zelfreflectie over haar eigen leven doet Sylvia ook op binnen de context waar ze werkt: in een wereld waar mensen verblijven door gedrag wat voort kwam uit hun donkere kant.
Deze mensen zijn op een dusdanige manier in hun eigen schaduw verstrikt geraakt, dat er een delict uit voortgekomen is waarvoor zij terecht of onterecht voor een bepaalde tijd van hun vrijheid zijn beroofd.
Naar mezelf toe ben ik ervan overtuigd dat we allemaal een donkere (schaduw)kant hebben
Velen onder ons zijn in staat om deze schaduwkant hun hele leven goed onder controle te houden en/of uit het zicht te houden van de buitenwereld. Anderen zijn niet geïnteresseerd en houden zich niet bezig met het donkere en lichte bestaan van ons wezen.
Daarnaast heeft menigeen mogen ervaren dat het een kant is die bij ons hoort en waar misschien wel veel talent achter schuil gaat. Een kant, die niet anders wil dan gezien, gehoord en geïntegreerd te worden in ons zijn.
De afgelopen periode ben ik me aan het verdiepen in mijn eigen donkere kant die ik zo krampachtig probeer schuil te houden in mezelf. Soms vlamt ze in me naar boven en wil zij een uitweg. Omdat ik haar niet wil accepteren, komt ze er altijd op een manier uit, zoals ik juist níet wil zijn.
Ik vertoon dan gedrag, waar ik niet trots op ben
Waardoor mijn donkere ‘ik’ ervoor zorgt dat ik me daarna, als het ware kan wentelen in schuld- en ‘niets waard zijn’ gevoelens. En zo houd ik mezelf klein. Want dat is wat ik ken. Weinig mensen weten dit, aangezien ik doorgaans zachtaardig, vriendelijk, mededogend, humoristisch en vergevingsgezind ben.
Deze lichte kant is ook ‘ik’. Echter het donkere, dat is er zeker ook. Een kant waarin ik zoveel investeerde om haar te kunnen onderdrukken, te verbergen. Ze mocht er nooit zijn, want oei.. de angst voor afwijzing was groot. Dan beter mezelf maar afwijzen. Steeds maar weer.
Totdat ik een aantal maanden geleden gordelroos kreeg. Een enorme explosie brandende, stekende pijn met zeer pijnlijke soort van blaren die open gingen en kratertjes in de huid van mijn lies en been leken achter de laten. De krampachtig verborgen en verstoten ‘darksite’, leek zich letterlijk via mijn lichaam een uitweg naar buiten te banen..
Op de één of andere manier droeg deze pijnlijke explosie bij aan bewustwording en de behoefte anders te willen, ook als een vorm van zelfreflectie…
Door bijkomende complicatie loop ik nog steeds wat moeilijk en de aangedane huid is nog steeds gevoelig.
Diep in mijn bekken lijken regelmatig dennennaaldjes te prikken. Zij herinneren me eraan dat álles wat zich aan dient gevoeld mag worden en helpen me licht en donker in mezelf te integreren. Deze ‘dennennaaldjesmetafoor’ stelt me in staat, ondanks een een lastige aandoening, positief te blijven.
Waar ik me van bewust ben geworden is dat de waarheid die pijn doet, dezelfde waarheid is die kan genezen
Het is een proces, een pad waarop ik me bevind.
Waar ik in geloof, is dat wij als mens allemaal gelijkwaardig zijn aan elkaar. Over anderen oordelen op basis van vooroordelen heeft geen zin. Want als ik dat doe, veroordeel ik ook een stuk van mezelf. Daar word ik geen blijer mens van.
Ik praat hiermee geen bepaald gedrag goed. Niet van mezelf en niet van anderen. Een kunst van leven, is leren omgaan met het stuk eigen verantwoording van wat mijn of jouw gedrag teweeg kan brengen. Het verschil kunnen zien wat bij mij hoort en wat van jou (de ander) is. Aanschouwen, zonder hieraan direct een oordeel vast te koppelen.
Zelfreflectie is de sleutel tot het leren kennen, érkennen, accepteren en integreren van de eigen donkere dieptes
Het kan niet licht worden zonder dat het donker is geweest. En zelfs als het heel donker is, geloof ik dat het er ook ergens nog licht is. Want zonder licht kan de mens eenmaal niet meer bestaan.
Regelmatig worstel ik intern nog enorm en lijk dan weer stappen terug te gaan in plaats van vooruit.
Desondanks heb het geluk dat ik met mijn vermogen tot bewustwording nog niet aan mijn plafond zit. Hiermee geef ik mezelf een waardevolle sleutel in handen. De sleutel tot verandering, transformeren van datgene wat om verandering vraagt.
De weg naar thuis, mijn werkelijke zelf.
(Deze blog wordt vervolgd)
Sylvia schrijft zo nu en dan over haar worstelingen, wegen en paden, inzichten, inspiraties, ontmoetingen, veranderingen en acceptatie. Over een reis van hoofd naar hart voor een bewust en liefdevol leven. Sylvia schreef eerder op PsychoseNet de driedelige reeks ‘De kern van Honger’.
Meer informatie:
- De kern van honger: De enige uitweg is de weg naar binnen (deel 1)
- In gesprek met je gedachten; over de kracht van psychose
- De kracht van verbeelding; Over creatieve therapie en beeldend communiceren
Geef een reactie