Sinds november 1986 hoor ik stemmen. Ze waren toen heel bedreigend. Ik zou ziek worden, sterven, mijn familie en partner zouden sterven. Ik raakte de weg kwijt, in de war.
Ik haalde geen studiepunten meer voor mijn studie Geschiedenis.
Langzaam aan kwam ik deze klap te boven, maar de stemmen bleven
In 1990 maakte ik weer zo’n periode mee. Nu zocht ik wel hulp, en via de huisarts en een psycholoog kwam ik bij een psychiater terecht. Deze gaf me Haldol, en na een half jaar Impromen. Heel veel. Ik veranderde in een zombie. Kon nog net afstuderen.
Nu viel ik in een zwart gat. Hoorde de hele dag stemmen, en ’s nachts soms ook. Ik kwam tot niets en genoot ook nergens van.
Hoogtepunt was elke week naar een discotheek, samen met de enige vriend die ik nog had. Dat was het. Ik begreep nog steeds niets van de stemmen.
Waar kwamen ze vandaan?, waarom zeiden ze de dingen die ze zeiden? Met kleine stapjes ging ik leren. Dat het (meestal) niet klopte wat ze zeiden. Dat ik maar niet naar een verklaring moest blijven zoeken, maar moest leren ermee om te gaan.
Dat de stemmen geen macht hebben, mij niets aan konden doen
Door zulke inzichten kwamen de stemmen niet meer zo hard aan, werden ze zelfs minder.
Iemand zei, “Is het erg om stemmen te horen?” En ik snapte het. “Het gaat er niet om dat je stemmen hoort”, dacht ik toen. “Het gaat om de eigen reactie; jouw interpretatie en wat je van de stem kan leren.” Voor mij was dat een mijlpaal.
Ik kon een leuk leven leiden, want de stemmen hadden geen macht maar wilden mij wel iets vertellen! Ik ging minder klagen en merkte dat er met een positieve levenshouding, goede dingen naar je toekomen. Kortom, ik was op weg om gelukkig te worden.
Dit proces gaat nog steeds door. Sinds de oprichting in 2005 werk ik als ervaringswerker bij de Stemmenpoli van het UMC Utrecht. Met een paar andere professionals begeleid ik mensen die lijden onder het stemmenhoren.
We proberen bij de Stemmenpoli mensen sterker te laten worden dan hun stemmen. Ermee om te kunnen gaan. En zo een gelukkig leven te kunnen leiden
Het concept van de Stemmenpoli werkt: elke deelnemer pikt er wat van op, de een wat meer dan de ander. Er wordt, naast alle triestheid, ook flink gelachen.
Zelf leer ik er ook nog van. Soms komt een deelnemer met een prachtige uitspraak – daar geniet ik dan van. Daarom hoop ik dit werk nog lang te mogen doen, voor mijn part tot mijn pensioen in het jaar 2033…
Steven
Geef een reactie