Gevoelens herkennen en erkennen… is dat wel zo eenvoudig? Vlinder over voelen versus ervaren. ‘Als iets heel intens voelt en je kunt het voor jezelf benoemen, kort evalueren, en dan ook weer loslaten voor wat het is wordt het allemaal veel dragelijker.’
Mijn gevoelsleven is altijd al complex geweest, dat werd altijd gezien als een ‘probleem’ of als ‘niet normaal’. Dat heeft er voor gezorgd dat ik als klein meisje al ver verwijderd werd van mijn gevoelsleven en het niet meer in proportie kon zien. Gelukkig ben ik nu wel zo ver dat er geen ‘normaal’ is en ook dat iets pas een probleem is als je er een probleem van maakt en heb ik eigenlijk een best gezonde relatie met mijn binnenwereld!
Complex?
Gevoelens zijn iets basaals, zijn voor iedereen anders, en toch ook weer hetzelfde. Verdriet is verdriet, vrolijk is vrolijk enz. Maar de intensiteit én diepte van een gevoel of emotie niet!! Die zijn voor iedereen anders, simpelweg omdat ieder individu dit anders ervaart. Ingewikkeld eigenlijk…. Ja dat kan het zijn, maar zou het niet fijn zijn dit ook ‘eenvoudig’ of ‘simpel’ te kunnen maken??
Alles wat je extra belicht of onder een vergrootglas legt word groter, in intensiteit maar ook in je beleving. Als iets heel intens voelt en je kunt het voor jezelf benoemen, kort evalueren, en dan ook weer loslaten voor wat het is wordt het allemaal veel dragelijker. Daar ben ik van overtuigd. Toch is dit vaak makkelijker gezegd dan gedaan..
Gevolg van afbouwen of toch iets anders?
Ik ben nog steeds aan het afbouwen met de paroxetine. Ik zit inmiddels op bijna 5 mg (!!!). Dit gaat eigenlijk erg goed. Maar ik ben op mijn hoede, wat logisch is. En toen gebeurde het volgende.
Mijn schoonvader was al een tijdje ziek, hij lag op sterven. Dat is een proces dat qua tijd niet goed in te vullen is. Ik had al een week hoofdpijn, enorme onrust, misselijkheid, allerlei vage klachten. Ik linkte het aan het afbouwen en was behoorlijk alert, uit angst natuurlijk. Het was immers al eerder niet goed gegaan.
Op een dag werd ik na een enorme onrustige nacht brak wakker. Ik voelde me zo naar. ‘Oh dat afbouwen’ ging door me heen… ik ging m’n dagelijkse dingen doen, liet de honden uit en liep even naar de winkel om een kaartje te halen voor onze buurvrouw die jarig was. In de winkel werd ik ineens overvallen door een enorme misselijkheid. ‘toch maar Jim mailen’ dacht ik, ‘dit gaat niet goed’.
Dus gauw naar huis gewandeld en een berichtje naar Jim getypt. Ik had niet gezien dat ik een gemiste oproep had van mijn man. Eenmaal op ‘verzenden ‘ geklikt werd ik gebeld, mijn man aan de lijn. ‘Papa is overleden’ zei hij. En ineens voelde ik het duidelijk. Het zware gevoel was weg, de misselijkheid en ook de onrust waren weg. Achteraf bleek dat het moment dat ik onwel werd in de winkel hetzelfde moment was dat hij zijn laatste adem uit blies.. Ongelooflijk, ik had zo’n zeer kort lijntje met hem, en zijn sterfproces ging niet makkelijk en dat heb ik gevoeld.
Loskoppelen en loslaten
Maar… had ik het niet al bij mezelf gezocht? Mezelf al ziek gedacht, al een mail verstuurd naar Jim van Os dat het afbouwen alsnog te snel ging…. Ik had het weer te groot gemaakt voor mezelf, wat niet vreemd is, maar wat wel kan leiden tot allerlei akties. Dát was wat er in mijn kinderjaren en ook later, toen ik psychiatrisch patiënt was, continu gebeurde.
Zo tricky om gevoelen te bestempelen als ‘abnormaal’ of ‘niet goed’ of ze te bestempelen als MIJN gevoelens. Mijn dochter heeft ook die zulke voelsprieten heeft en komt geregeld bepaalde gevoelens bij mij rapporteren. Ik leer haar om dit los te koppelen van haarzelf en vraag haar het voor zichzelf te benoemen als ervaren. Het wordt dan gelijk al minder zwaar. Dus in plaats van ik VOEL, ik ERVAAR. Het is namelijk negen van de tien keer niet van ons wat we ervaren. Soms kun je er wat mee maar meestal niet. Dan mogen we het ook gelijk weer loslaten!!
Een wijze les
Dit doen we eigenlijk allemaal wel. Hoe klein kinderen ook zijn: ik zie dat je boos BENT, of ik zie dat je je rot VOELT. Wij hebben het ook zo (voor) gedaan, ons kind ging zich dus soms identificeren met gevoelens, maar we vergeten dat zij niet het gevoel of emotie zijn! Ze ervaren het enkel. Door ze dit te leren wordt één en ander kleiner, lichter en makkelijker. Want onze wereld heeft ontzettend veel kinderen die sterk ontwikkelde voelsprieten hebben. Ik ben geen kind meer, maar heb ook nog veel te leren op dit gebied ! Gelukkig heb ik door mijn struggles en overwinningen heel wat deuren bij mezelf geopend waardoor ik mijn dochter veel handvatten kan bieden en haar leren dichtbij haarzelf te blijven. Daar ben ik erg dankbaar voor.
Geef een reactie