Liselot vertelt wat er gebeurde na haar psychose. Hoe ze moeite had om weer op te krabbelen. Maar ze is trots op zichzelf, want het lukt weer. “Er zijn verschillende gradaties hoor wat betreft psychosegevoeligheid, maar zoek die kracht in jezelf. Ga kijken en in gesprek met derden om te bepalen waar je mogelijkheden liggen. Of misschien toch onmogelijkheden. Weer aan het werk na psychose: Werken is helend: betaald werken, vrijwilligerswerk en/of dagbesteding.”
Zelfstigma… Wat heb ik daar veel last van gehad.
Na mijn twee psychoses in 2015 en 2018 heb ik mijzelf lang tijd minderwaardig gevoeld. En nog steeds sluimert dat gevoel onderhuids. De psychosegevoeligheid blijft: dat is mij duidelijk. Ik voel het ook. Ik kan minder aan: ik wil ook minder aan kunnen en geef geforceerd hier en daar mijn grenzen aan. Op ’t werk en thuis. Ik huil erom: zachtjes, alleen…wanneer mijn emoties door dat dempende effect van die antipsychotica heen raken.
Sinds ik psychosegevoelig ben..
durf ik niet meer op reis naar het buitenland en is een dagje uit naar Amsterdam met mijn kinderen een uitdaging. Bij te veel druk gaan alle alarmbellen bij mij af en ’s avond val ik om half 9 in slaap op de bank. Voorspelbaarheid en structuur: daar doe ik het nu goed op. Wat ben ik ten diepste toch bang. Bang om die controle weer te verliezen over mijn ik, mijn brein. Ik vind het confronterend wanneer collega’s op het werk vertellen over hun reizen naar verre oorden. ‘Ik ben niet zo avontuurlijk’ zeg ik dan en vertel vervolgens over mijn geboekte vakantieweekje in Zandvoort. Wisten ze het maar…
Tegelijkertijd krijg ik mijn psychotische ervaringen aan hen niet onder woorden
Net opgeknapt van een psychose in 2015 knalde ik zo een tweede psychose in. Wat is dopamine, en het vooral te veel daarvan hebben, toch een ding.
Wat een gedoe om opnieuw die berg op te gaan: die berg van herstel. Eén stapje vooruit, twee stapjes terug. Sombere dagen voor je uit starend, zoekend naar zingeving en vooral erkenning voor datgene wat je is overkomen.
Zoals gezegd was ik net hersteld van een psychose in 2015 om vervolgens weer helemaal onderaan te beginnen aan die berg van herstel in 2018. Brokken bij elkaar verzamelend. Brokken die tekenen: een schoonfamilie die ongenuanceerde uitlatingen over je doet die er tot op de dag van vandaag voor zorgen dat ik spanning bij hen ervaar. Een man met wie je in echtscheiding ligt en uiteindelijk toch weer niet, kinderen die verwijdert zijn van je door je opname, de kilo’s die er aan vliegen door de antipsychotica, geen raad weten wat je met een geloof in God moet terwijl je vriendenkring ‘in de Heer is’. Mijn vrienden en hoe hun blik verandert is op mij. Wie vertelt mij hoe ik hiermee om moet gaan?
Toch ondanks alles: ik ben gewoon aan het werk gegaan
Op HBO niveau, in het onderwijs. Na mijn tweede psychose ben ik op vrijdag ontslagen uit de kliniek. Ik heb direct samen met mijn vader de medicatie bij de apotheek opgehaald en hop: de woensdag daarop zat ik gewoon tegenover mijn werkgever koffie te drinken en te bespreken hoe ik weer ging opbouwen.
Sterker nog: tijdens mijn opname heb ik tijdens mijn moment ‘vrije tijd’ afgesproken met mijn werkgever in een café in de binnenstad. Het was op een decemberdag: ik ontving mijn kerstpakket. Met kerstpakket en al in de fietstassen van de leenfiets van de kliniek, arriveerde ik weer daar: achter slot en grendel.
Ik bouwde op qua werk en viel weer terug…
toen er een crisis ontstond in mijn werkomgeving. Nee, geen psychose dit keer maar een soort van overspannenheid (2019): een voorstadium. Ik meldde mij ziek. En toen kwam het oordeel van de bedrijfsarts. Ik was open over mijn psychosegevoeligheid en vertelde met als gevolg dat zij zich uitsprak: zij vond mij niet langer geschikt voor het onderwijs. Ik moest volgens haar in een hok gaan zitten met een taak en wanneer ik de taak had opgelost, kon ik naar buiten treden. Zulk soort werk moest ik gaan zoeken…
De macht waarmee zo’n bedrijfsarts bepaalt welke richting je op moet heeft mij niet goed gedaan. Ik besprak het met mijn werkgever. Hij weerlegde het advies van de bedrijfsarts. Toch ging ik nadenken. Ik kon, voor de klas, met al die prikkels, niet meer aan. Ik schoolde mijzelf, na overleg met werkgever, om. Inmiddels is de opleiding succesvol afgerond en ben ik gaan solliciteren. Op zoek naar een baan in de buurt: zo’n baan, waarbij je in ‘een hok’ zit en naar buiten treed wanneer je de oplossing hebt.
Nee, vertel het maar niet..
wanneer je solliciteert dat je psychosegevoelig bent. Dat komt later wel. Bij mijn vorige werkgever heb ik twee mensen in vertrouwen genomen en het ‘p-woord genoemd’ pas na jaren benoemd.
Op mijn nieuwe werk heb ik het nog niet benoemd. Voelt dat eenzaam? Nou, het gaat wel. Het is ook wel weer fijn, om in deze fase, voor vol aangezien te worden en het er even niet zo te laten zijn. Mijn vrienden weten het toch?
Toch ben ik alert en zoek ik weer even contact met Jim, via het e-spreekuur van psychosenet, om te vragen hoe dat zit met die overdrive die ik ervaar op dit moment in de nieuwe job. Alert zijn, dat wel. En bewust zijn van de psychosegevoeligheid.
Beste mensen, het kan: weer ‘gewoon’ werken na een psychose
Ik ben het levende bewijs. Solliciteren ook. En er zijn er meer: willen jullie je stem ook laten horen?
Er zijn verschillende gradaties hoor wat betreft psychosegevoeligheid, maar zoek die kracht in jezelf. Ga kijken en in gesprek met derden om te bepalen waar je mogelijkheden liggen.Of misschien toch onmogelijkheden. Werken is helend: betaald werken, vrijwilligerswerk en/of dagbesteding. Maar in die volgorde: laat jezelf niet afschrijven door een omgeving. Ga op zoek naar het gedeelte van jezelf van voor de psychose en maak een plan. Misschien een klein, bescheiden plan. Maar het kan!
Liselot heeft een betaalde baan in het onderwijs, een man en twee kinderen en heeft na haar 2 psychoses in 2015 en 2018 de draad zo goed als mogelijk weer opgepakt.
Meer lezen over werken met een psychosegevoeligheid?
Geef een reactie