Elke eerste zondag van de maand schrijft Hopensjouwer een column voor PsychoseNet over iets dat hem, of de maatschappij, bezig houdt. In deze column een verfrissende kijk op de Goede Voornemens, die in de praktijk vaak toch niet zo haalbaar blijken.
Terwijl ik dit schrijf, is de beruchte ‘Blue Monday’ alweer heelhuids gepasseerd. Een paar jaar terug benoemde psycholoog Cliff Arnall deze derde maandag van januari als de meest deprimerende dag van het jaar. Maar hoewel wetenschappers gehakt maakten van de ‘wiskundige formule’ die hij gebruikte, is januari inderdaad best een depri maand. De feestdagen zijn voorbij, er is nog weinig leuks in het verschiet, en de dagen zijn nog kort, koud en grijs.
En daar komt als klap op de vuurpijl bij dat veel Goede Voornemens in de praktijk niet haalbaar bleken
Dat laatste is een bekend gegeven, gelet op de oude wijsheid: ‘de geest is gewillig, maar het vlees nogal zwak’. Zeker als die voornemens wat ál te ambitieus waren. Als je vlak voor het vuurwerk losbarst nog vlug een sigaret opsteekt en je vervolgens van het ene op het andere moment heilig voorneemt om nu toch écht te gaan stoppen met roken, zul je meestal van een koude kermis thuiskomen.
Volgens Psychologie Magazine kun je de lat ook beter niet te hoog leggen. In plaats van ineens drie keer per week naar de sportschool kun je misschien beter eerst beginnen met een paar keer per week een lunchwandeling van een kwartier. En in plaats van jezelf puriteins voor ogen te houden wat je allemaal níet meer mag, kun je jezelf beter een positief doel voor ogen houden (bijvoorbeeld straks weer in die mooie broek of jurk passen).
Maar aan de andere kant: waarom altijd toch zo streng zijn voor onszelf?
We geven onszelf ontzettend vaak op onze kop, maar worden we daar een beter en prettiger mens van? Dat is ook de centrale gedachte van een verfrissende TED-talk (inspiratielezing) van de Amerikaanse psychotherapeute Susan Munich Henkels. Jarenlang hoorde ze geduldig aan wat er allemaal mis was met haar cliënten, tot ze ineens bedacht: stel nu eens dat er helemaal niets mis is met jou en dat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Zou je daar niet veel meer profijt van kunnen hebben dan jezelf alsmaar te blijven kwellen met zelfkritiek?
In plaats van onze eigen grootste vijand te zijn, zouden we een veel prettiger leven kunnen leiden
Op een keer vertelde een man haar dat hij steeds in de contramine was, waardoor hij altijd met iedereen ruzie had en het liefst alleen was. Toen Henkels vroeg wat daar mis mee was, ging hij er nog eens over nadenken. Toen bedacht hij zich: eigenlijk was het wel een uitkomst; het gaf hem de inspiratie om op zijn gemak verhalen en filmscripts te bedenken, en nu is hij een succesvol filmregisseur geworden. Want ach, zo zei hij berustend: het is nu eenmaal wat het is…
Een andere cliënte vertelde dat ze van alles had geprobeerd om te stoppen met roken, zelfs hypnotherapie, maar alles vergeefs. Toen zei Henkels dat ze voortaan net zo vaak mocht roken als ze wilde, maar onder één voorwaarde: ze moest alle zelfkritiek op dat punt staken. Toen ze een week later weer langskwam, vertelde ze dat ze voor het eerst sinds 15 jaar was gestopt met roken.
De reden: ze had zichzelf helemaal vergeven; dat haalde blijkbaar de druk van de ketel
Met deze twee voorbeelden illustreerde ze dat je ervoor kunt kiezen om je interne criticus de deur uit te zetten en je hart open te zetten voor acceptatie. Dat zou ons leven stukken prettiger maken.
Ik merkte overigens dat ik alweer aan de late kant was met deze column voor januari. Maar ach, het is wat het is – en aan inspiratie geen gebrek. Gelukkig komt de lente er weer aan…
Geef een reactie