Voor de tweede keer in korte tijd, ga ik voor een interview naar Annemarie Koper. Dit keer gaan we het hebben over de rol die drank en drugs spelen in haar leven. Toen we via WhatsApp de afspraak maakten, grapte ik ‘Ik neem de wijn en drugs wel mee! ;-)’. Maar toen ik de mooi verpakte fles wijn in mijn tas stopte, begon ik te twijfelen of dit nou zo slim was. Maar om nou wéér met een plant aan te komen…
Annemarie ziet er ontspannen uit als ze me binnenlaat en vraagt wat ik wil drinken. De fles wijn wijst ze resoluut af, die mag weer met mij mee terug. “Doe dat maar even niet. Ik neem thee. Jij ook?”
In ons vorige gesprek zei jij: ‘Mijn depressies zijn het gevolg van een diep geworteld gevoel van eenzaamheid en onveiligheid. Een hechtingsprobleem. Om dat niet te voelen, gebruikte ik drugs.’
“Ik ben natuurlijk gewoon recreatief begonnen. Ik vergeet mijn eerste pilletje nooit meer. Ik had helemaal niet het gevoel dat het drugs was. Ik hoorde dat je er langer van wakker bleef en dacht: o, doe mij maar dan. Ik wist niet eens dat het xtc was. Ik was gelijk he-le-maal verliefd en ik dacht: dit is het, iedereen moet hier aan.
Vanaf toen ging ik elk weekend dansen en gebruikte ik xtc. Al snel kwamen er andere drugs bij en zat ik in een kringetje met mensen die óók allemaal iets gebruiken. Het werd iets ‘normaals’. Drank was sowieso al normaal in mijn leven.
Ik was altijd al degene die als laatste de hekken sloot, die het langste opbleef, die niet kon stoppen. Ik lééfde ervoor. Ik kon er mijn creativiteit in kwijt, ik verkleedde me. Dit was het helemaal en ik was niet bezig met de dag erna.”
Dit klinkt nog heel leuk. Wanneer sloeg het om naar niet meer leuk?
Ik ging net zo lang door totdat ik mezelf psychisch ben verloren. Ik werd depressief en werd op de PAAZ opgenomen.
Als je terugkijkt, wat was er dan eerst? De drugs of de depressie?
Moeilijk. In onze familie komt alcoholisme voor en ik was wel de enige in onze groep die zichzelf erin verloor. Maar van zoveel drugsgebruik wordt je depressief. Na gebruik heb je ontzettende kater en ben je als een vogeltje dat uit het nestje dondert en niet meer kan vliegen. Het verschil tussen de weekenden en de werkelijkheid werd steeds groter. En het werd steeds moeilijker om daarin te functioneren.
Het ging pas echt fout toen ik elke dag ging gebruiken. In die tijd gebeurden er allerlei dingen. We openden onze winkel en ik verloor een aantal goede vrienden.”
Door je gebruik?
Ook door mijn gebruik. Zij hadden hun kindje verloren en wilden stoppen en ik kon het niet. Ze vonden het beter het contact te verbreken. Dat overlijden en het verlies deden me zoveel pijn en daarna pleegden twee vrienden in korte tijd zelfmoord. Toen was het hek van de dam en slikte ik iedere dag amfetamine. En iedere keer dacht ik: volgende week stop ik, volgende week stop ik.”
Dat klinkt als een eenzaam proces?
“Ja, door de schuldgevoelens die ik had, ging ik steeds meer drinken en er kwamen slaappillen bij. Ja, ik heb vier jaar lang in de hel geleefd. Ook leuk gehad, anders hou je dit niet vol maar, ja, wat je zegt, eenzaam.”
Uppers, downers, alles door elkaar?
“Ja, je komt op een niveau terecht waar je niet wilt zitten. Mijn vrienden probeerden wel of ik naar Kentron wilde. Dat wilde ik toen niet. Maar na vier jaar op deze manier geleefd te hebben, lag ik in mijn bed en toen heb ik huilend mijn vriendin gebeld: het gaat niet meer, het is helemaal op, het is klaar.
Mijn vriendinnen zijn voor me komen zorgen en samen hebben we op internet gezocht. Want Kentron, daar kun je wel naartoe gaan maar daar is geen kans van slagen. Uiteindelijk kwam ik in Veldhoven voor een gesprek en die psychiater sloeg meteen de spijker op zijn kop. Ik vond het doodeng. Ik dacht echt dat ik het niet kon.”
Waarom Zuid-Afrika?
“Dat stelde de psychiater voor. Het begint al zodra je het vliegtuig instapt. Hier zijn de drank en de drugs en jij gaat daar letterlijk steeds verder vandaan, echt ver weg. Als je in die kliniek zit, ga je niet weglopen. De beslissing is dan echt definitief genomen. Definitief. Ik vond het doodeng maar ik was blij dat ik daar naartoe kon.”
Je ging naar de kliniek, ver weg van de verleidingen. Gebruikte je wel een antidepressivum?
“Ja, je vliegt met je oude dossier daarheen en je vliegt met iets nieuws terug. En dat was niks, haha..”
Wat gebeurde er in Zuid-Afrika?
“Therapie. Heftig hoor. Je komt aan in 40 graden en ik was de hele dag boos op die hitte (grinnikt). De eerste rehab waar ik kwam was geen luxe, met spinnen en kakkerlakken. Bovendien loop je op een soort mijnenveld want iedereen die daar loopt is aan het afkicken en er kan elk moment iemand ontploffen van boosheid.
Daarna kwam ik in de nieuwe rehab. Dat was heerlijk vergeleken met de eerste. Nou ja heerlijk… het was de zwaarste opdracht van mijn leven. Een strak regiem waar je je aan te houden hebt. ’s Morgens gaat de gong, je springt uit je bed, bed opmaken, ochtendwandeling maken. Als je je niet aan de regels houdt, kun je gewoon terug naar huis.”
Je bent daar aan het afkicken, je bent de hele dag met therapie bezig en je gaat weer voelen.
“Ik was daar heel, heel erg depressief. Er kwam heel veel oud verdriet uit. Ik heb alleen maar lopen huilen. En de therapie daar was heel heftig. Niet te vergelijken met wat je hier in Nederland krijgt. De aanpak is veel strenger en je bent er de hele dag mee bezig. Je kan niet meer maar je zal wel moeten.”
Werd het thuisfront betrokken bij jouw therapie?
“De thuisblijvers moesten een brief over mij schrijven. Dat is het enige contact dat er was en af en toe een telefoontje. Maar ik had er ook geen behoefte aan en wilde me helemaal concentreren op wat ik daar moest doen.”
Hoe was je eraan toe na twee maanden, toen je weer naar huis ging?
“Opgeknapt, afgekickt, voller, gezonder, relaxed. Maar dan kom het pas. Tijdens de therapie ben je ook heel veel bezig met hoe je het thuis gaat aanpakken. Hele schema’s heb ik gemaakt, hoe ik het thuis zou gaan doen. Alles om triggers te vermijden. Ik heb anderhalf jaar hier (wijst op de grote kussens op de grond) op mijn ‘baarmoedertje’ gelegen en naar de koelkast en terug. Dat deed ik en verder niks. Ik werd steeds dikker en wilde alleen maar slapen. Ik ging naar de NA en de AA als ondersteuning. Daar ben ik heel lang geweest. Totdat een meisje waar ik goed mee op kon schieten zelfmoord had gepleegd. Toen ben ik niet meer gegaan.”
Maar je was helemaal clean?
“Ik slikte alleen antidepressivum. Mijn oude psychiater had het hier weer overgenomen. Maar ik voelde dat dit het niet was. Dat het niet de goede kant op ging. Dus ik ben naar het ziekenhuis gegaan en heb allerlei tetst laten doen. Zo ben ik bij De Viersprong terecht gekomen waar ik dagbehandeling kreeg, schematherapie. Maar vergeleken met Zuid-Afrika was dit een soort Sesamstraattherapie haha… Maar dáár kreeg ik de diagnose ADHD.
In die anderhalf jaar tijd dat ik clean was, heb ik ook niks gedronken. Totdat we naar een bruiloft op Ibiza gingen. Daar besloot ik een prosecco te drinken. Ik had het gevoel dat die anderhalf jaar me niks hadden gebracht. Dóódeng natuurlijk want je weet dat je die eerste niet moet nemen.”
Dat was het begin van…
“Ja, dat gaat heel langzaam hoor. Maar daar is het begin weer gemaakt. Toen ben ik weer naar Velthoven gegaan. [red: Adiction Care] en via hen ben ik nu aan de Ritalin. En… het is ongelooflijk: dit werkt.”
Ritalin helpt jou bij je verslaving?
“Het gaat nu goed met me. Ritalin en alcohol gaan niet goed samen en ik ben er ook een beetje bang voor. Maar het is alsof de ‘zucht’ is verdwenen door Ritalin. Ik ben relaxed, de haast is weg. Ik heb net nog even een slaapje gedaan. Zo werkt Ritalin dus voor mij. Ik hoop dat het zo blijft. Want ik zoek rust.
Ik voel de werking van Ritalin niet echt, maar ik merk het wel. Dingen die eerst niet lukten, lukken nu wel. Hele gewone dingen voor een ander: mijn huis is schoon, de was is gedaan, het bed is opgemaakt, er is geen chaos en ik zie minder tegen de dag op. De haast is uit mijn hoofd.
Ik was altijd bezig met even snel dit, even snel dat. Als ik stond te koken, stonden alle kastjes open, viel de vuilnisbak om… voor mij normaal. Anderen zeiden dan: Marie, rustig, rustig! Nu ben ik relaxed en dat krijg ik terug van mijn omgeving. Die zien dat ik ontspannen ben. Mijn zucht naar drugs is weg. Echt weg. En ik hoop echt dat het zo blijft.
Alles gaat ineens allemaal perfect (schaterlacht)!
Ik denk niet dat het alleen de Ritalin is. Ik wil ook rust en gezond zijn. Ik ben er klaar mee. Ik kan die katers gewoonweg niet meer aan. Ik wordt er zó verdrietig van.
Ik ga nu naar het bos en naar yoga. Laat me dan maar doorslaan naar de spiritualiteit, haha…
De PAAZ, Zuid-Afrika, De Viersprong en in de tussenliggende tijd liep je voortdurend bij een psychiater. Zijn er dingen die ze anders hadden moeten doen, volgens jou?
“Ik ben weleens boos en teleurgesteld. Dat er niemand is geweest die eerder de diagnose ADHD heeft gesteld. Wat had me bespaard kunnen blijven? Maar het hoort ook bij mijn leven.
Wat ik niet had hoeven doen: zes jaar lang bij die psychiater zitten, elke maandagochtend. Een hele goede psychiater, gespecialiseerd in vroeg-kind-zijn problemen. Ik ging daar naartoe om hem een plezier te doen. In het weekend haalde ik door en op maandag zat ik braaf bij hem. Maar daar gebeurde niet veel. Niks eigenlijk. Ik speelde een toneelstukje. Dan kwam ik binnen en riep: nou, er niks aan de hand met mij hoor. Ik heb het licht gezien. Nou had ik het licht ook gezien, naar mijn idee. Maar dat was een héél ander soort licht. Het licht van die chemische love-paradise-weekenden.”
Het lijkt alsof er nu een soort natuurlijke behoefte bij jou is om afscheid te nemen van de verdovingen?
“Ja, ik ben blij dat ik nu 47 ben. Ik zou het allemaal niet nog een keer zo kunnen. Ik vraag me weleens af hoe mijn leven was geweest zonder al die drugs. Maar dan was ik ook depressief geweest. Dat weet ik zeker.”
Lees ook het andere interview met Annemarie Koper:
- Zo leuk als het eruit ziet is het niet hoor over creativiteit.
Meer blogs over psychose kwetsbaarheid en drugs:
Geef een reactie