Na mijn opname vorig jaar, wist ik dat ik een psychose had doorgemaakt. Niemand had het mij verteld en ik wist eigenlijk helemaal niet hoe en wat, maar ik wist het gewoon. Ook tijdens mijn opname sprak ik soms euforisch hierover en ik zei eens tegen een verpleegkundige dat ik het geweldig vond dat ik een manische psychose had doorgemaakt.
En het volgende moment moest ik er weer vreselijk om huilen.
Na die korte opname, waarbij ik veel te vroeg naar huis ben gegaan, bleef ik nog een tijdje door jojo-en, wat voor mijn man een hele kluif was. Het was allemaal niet meer zo leuk als een tijd daarvoor, toen ik maandenlang alleen maar in een opperbeste stemming was. En voor die opname ging het ook al maanden slecht. Dus, hij vroeg zich af hoe lang dit allemaal nog ging duren.
Maar mijn grootste vraag was: hoe herstel ik hiervan
Want ik had de concentratie van een bosje wortelen en een geheugen als een zeef. Ik kon nog voor geen meter functioneren en mijn stemmingen schoten eerst nog alle kanten op en langzamerhand werd ik depressief.
Ik klopte aan bij de psycholoog van het FACT team, maar deze was eigenlijk niet meer zo betrokken bij mijn behandeling en wist alleen van een erg nare mail die ik vooraf aan mijn opname had gestuurd aan mijn casemanager. Ik kreeg ook sterk het gevoel dat ik daarop werd afgerekend. Hij dacht ook helemaal niet aan een bipolaire stoornis bij mij. Hij dacht nog steeds aan een borderline persoonlijkheidsstoornis.
Mijn verwarring werd dus nog groter. Ik voelde me danig in de kou gezet
Ach, hij liep gewoon een beetje achter de feiten aan, weet ik nu. Maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als in die tijd.
Ik was vastbesloten om eruit te komen en ik maakte een plan waarbij ik bedacht wat ik nodig had:
- Inventariseren wat mij was overkomen
- Praten over mijn ervaringen
- Mijn cognitieve vaardigheden weer terugkrijgen
- Het opnieuw oppakken van mijn leven
Bij mijn SPV-er ving ik bot op de twee eerste punten. Zij leek er vooral op gebrand om mij in het hier en nu te houden
Daar had ik dus niets aan. Ik wilde praten over wat er gebeurd was. En dat was nogal wat, want ik was maandenlang manisch geweest. Dat realiseerde ik me op dat moment niet eens. Ik had zelfs het gevoel dat ik het team moest overtuigen van mijn manie. Dit was de omgekeerde wereld!
Ik besloot dus mij te richten tot de ervaringsdeskundige van het team met wie ik al eens vaker had gesproken. Dat bleek een goed beslissing. Hoewel zijzelf geen psychoses had doorgemaakt, bleek ze wel bereid om te luisteren naar mijn ‘avonturen’. En dat waren er nogal wat. Wat hebben we zitten lachen over al die geweldige plannen die ik had gehad en de acties die daarbij hoorden. En natuurlijk heb ik ook zitten huilen over al die angsten die ik kreeg. Over die nare mail die ik geschreven had. Over mijn paranoïde angsten en vreemde acties die ik ondernomen had.
Dat was fijn.
Dank je wel ervaringsdeskundige.
In mijn volgende blog schrijf ik verder over mijn traject van herstel.
Geef een reactie