Ik kon haast niet wachten op wat er ging komen: mijn eerste kindje. Maar óók mijn eerste psychose, inclusief diagnose. Ik was 28 jaar, net bevallen van mijn dochter en mijn moeder was overleden tijdens het begin van mijn zwangerschap. Toen leerde ik dat ik mijn eigen ik kan verliezen, mijn eigen zijn en willen, mijn absolute bestaan. Het was weg.
Ik werd angstig en wisselend ontzettend blij en bang
Ik dacht dat ze mijn kind af zouden pakken en liep met haar in draagzak kilometers langs het strand. Alles was weg en ik zou haar beschermen. Ik liep kilometers door de stad en ik kocht van alles. In deze eerste psychose had ik immers al het geld van de wereld. Ik was schathemeltjesrijk. Ik bestelde stereoapparatuur en liet het thuis bezorgen. Want ik hoorde via de radio speciale boodschappen.
Maar ja, het was allemaal niet waar. Degene die tot mij sprak bestond wel, maar in het echte leven was deze persoon ver weg van mij. En uiteraard zei deze persoon niks tegen mij. Ik had het allemaal wel op de rit, ik zou met deze persoon trouwen.
Ontnuchterend wanneer je langzamerhand bijtrekt en vermoeid constateert dat alles niet waar was.
Jaren verstreken, ik had alles weer op de rit
En het mooie nieuws: mijn dochter kreeg een broertje. Ik was ervan overtuigd dat het niet meer zou gebeuren. Toch werd ik weer psychotisch. Tijdens de zevende maand van de zwangerschap werd ik opgenomen. Ook een nacht in de isoleercel, omdat ik zo onrustig was ‘s nachts. Kortom, ik had geleerd dat als je eenmaal een psychose hebt gehad, dat je er vatbaarder voor bent. En dat bleek.
In het kort: er volgden nog twee psychoses
Bij de laatste psychose heb ik veel teweeggebracht en kapotgemaakt. Herinneringen, goede gevoelens en situaties. Het is zoals het is en ik kan het niet meer terugdraaien. Spijt.
Tijdens mijn werk kom ik veel leed tegen. Veel overeenkomsten en ik ervaar een ongeschreven band met die ander. Ik heb geleerd dat ik van een afstand zaken kan waarnemen, uitgesproken of niet. Je kunt als het ware de medemens lezen. En dat brengt mij weer bij het begin.
Had ik toen maar kunnen lezen en begrijpen. Begrijpen waarom ik niet eerder op de rem had getrapt, begrijpen waarom het was zoals het was. Nu twee jaar later, heb ik in mijn herstel – ik noem het ook ons herstel, van ons gezin – de zin en de onzin leren kennen van mijzelf.
Herstel is een werkwoord
Ik heb nu eenmaal wat ik heb, alleen leer ik er beter mee omgaan. Elke dag weer. Medicatie zal ik altijd blijven slikken. En werken als ervaringswerker/deskundige doe ik tot op de dag van vandaag. En elke dag leer ik weer bij. Ik kan me niet permitteren om me te veel in te leven in die ander maar ik kan wel er voor zorgen dat men hoop ziet en voelt. Al is het alleen maar laten zien dat je verder kunt komen in je leven,
Houden van het leven, houden van de mensen om je heen, het is me niet zomaar gegeven maar wat kan het mooi zijn te leven
Bijna vijftig jaar ben ik nu. Getrouwd en heel wat ervaringen rijker. Mijn kinderen zijn groter. En ik ben wie ik ben. Niet meer of minder. Zonder hoop was het niks geweest. Hoop doet leven.
Herstel is een kracht in mij waar ik niet zonder kan. Wat ik doorgeef, wat ik leef en wat ik beleef.
Francien Vermaning – werkzaam bij GGZ NHN sinds 2009 als ervaringsdeskundige in een FACT Team
Geef een reactie