Een blog van Marijke over het omgaan met haar ziekte en met haar eigen grenzen. Ze begint met: ” Nee, dit wordt geen ‘management blabla’, maar de titel van dit stukje verwoordt mijn proces van herstel nu eenmaal goed.”
Ik heb al jaren een overweldigend grote “olifant” in mijn leven, het herstel van mijn ziekte: schizo-affectieve stoornis. Dat gaat noodgedwongen in kleine stapjes. Elke keer als ik een aanloopje neem om een iets grotere “hap” te nemen, ga ik gegarandeerd op mijn gezicht. Zo ook afgelopen weekend.
Het begon eigenlijk al twee weken daarvoor. Opgetogen kwam ik van mijn driemaandelijkse controleafspraak met mijn psychiater. Er ging eindelijk weer een beetje medicatie geminderd worden.
Op mijn nadrukkelijk verzoek ging de lithium een halve tablet omlaag. Olé!
Na twee jaar van hoge bloedspiegels met veel last van mijn tremor, zou dat allemaal iets milder worden. Op de terugweg naar huis liet ik de woorden van mijn psychiater nog eens de revue passeren.
Hij had het ook gehad over de Seroquel; die maakt duf en suf, zeker met die directe afgifte die ik slik. Je slaapt er prima op, maar de volgende dag werkt het vaak nog een tijd door. De volgende keer moesten we het maar eens evalueren, had hij gezegd.
Wie weet kon er een beetje Seroquel af?
Al met al stof tot nadenken voor mij. Zou ik dan eindelijk weer eens gemakkelijk mee kunnen praten op een druk feestje, zonder dat ik moeite heb de gespreksstof te volgen?
Met wat minder Seroquel ligt dat vast weer binnen handbereik. Toch? En binnenkort start mijn traject cognitieve gedragstherapie bij de psycholoog. Met minder medicatie zou dat vast beter te volgen en te onthouden zijn.
Terwijl ik hard aan het piekeren was over deze mogelijke stappen richting herstel, lag ik dit weekend ineens ’s nachts wakker en sliep ik ook de daaropvolgende nacht heel slecht. Ondanks al mijn medicijnen, waaronder die dreun Seroquel.
Maar na al die jaren van ziek zijn, terugval en herstel is één ding me inmiddels duidelijk:Als ik niet kan slapen, dan komt dat doordat ik op een grens stuit.
En die grens moet ik respecteren, want die grens is mijn ziekte
Dat geeft ook rust. Ik zal misschien nooit meer een soepele feestganger worden en mijn cognitieve gedragstherapie wordt waarschijnlijk een “light” versie, want nieuwe dingen onthouden is nu eenmaal niet mijn sterkste kant.
Is dat erg? Ja, op sommige momenten baal ik daar nog goed van. Maar uiteindelijk gaat om wie je bént en niet om de persoon die je had kunnen zijn.
Die Seroquel wordt echt nog wel een keer afgebouwd, maar op dit moment is rust belangrijker. Ik wilde weer te snel.
En nu? Vannacht heb ik gelukkig weer goed geslapen. De angel is er uit. Ik moet gewoon niet gaan wolkenfietsen en me daardoor verslikken in mijn ‘olifant’, want dat is vragen om problemen.
En ik heb voor mezelf een bosje tulpen gekocht. Want als er één ding belangrijk is, als je voor de zoveelste keer hardhandig op je eigen grenzen stuit, is dat je liéf bent voor jezelf.
Marijke schreef eerder op PsychoseNet een blog over de tip: ‘Neem een appel.‘
Lees meer informatie over:
Geef een reactie