Het verhaal van Maan Vonk begint in 1992. Hij verliest zijn huis en gezin en wordt depressief. Hij vindt zijn maatschappelijke rehabilitatie en gaat zijn depressies beschouwen als “een gezonde reactie van het lichaam op oververmoeidheid van de geest”. Maan Vonk is inmiddels weer actief op verschillende maatschappelijke terreinen. Lees hier zijn verhaal.
Het begon vanaf hemelvaart 1992, een zoveelste onmin met mijn toenmalige eega. We waren drie jaar ervoor verhuisd van Nieuwegein naar Teteringen. In die drie jaar stopte zij met roken en werd erg sportief: ze trimde en deed de modinette/coupeuse school (met telkens negens en tienen). Ik bleef wel roken en startte een studie psychologie.
We groeiden uit elkaar
Zij nam onze beide dochters mee naar haar ouders in Limburg. Daar was ik erg ongelukkig mee. Onze ’twee-onder-een-kap’ verliet ik opdat de kinderen terug keerden en ik ze op mijn tijdelijke zolderkamertje elders in de stad op ’s woensdags te eten kon geven. Ook kon ik zo eens in de twee weken een klein weekend met ze doormaken.
Vanwege het (v)echtscheidingsproces en parallel eraan het overlijden van mijn vader (als oudste zoon nam ik de verantwoordelijkheid voor de afwikkeling van zijn erfenis) ontstond mijn diepste depressie in de eerste helft van 1993: Een lege eengezinswoning, niet kunnen opbrengen naar het werk te gaan (schaamte, want er kwam niets nuttigs uit mijn handen), boodschappen vlak voor sluitingstijd en vooral verdwaasd zijn hoe in korte tijd zowel een leuke baan als een gezinsleven konden verdwijnen. Met een opleving als de kids kwamen (familiaire steun).
Bewust gaan afwassen (een keuze): Praktisch handelen is de sleutel tot het begin van herstel
Na drie maanden van weer geen werken, eenvoudige klusjes, af en toe contact met Riagg (nu: GGZ) met professionele steun, de diagnose ‘bipolaire stoornis type 2’ en anti-depressiva (prozac).
Ongeveer vijf jaar ben ik gedeeltelijk afgekeurd geweest (50% Wao). Op het werk wenste ik een terugkeer naar mijn oorspronkelijke niveau, maar dat mislukte telkens. In die tijd had ik ook nog een rampzalig tweede huwelijk en mijn oudste dochter nam de achternaam aan van de volgende man van mijn voormalige egaa. Allemaal depressie-triggers. Ik ben maar weer een anti-depressivum (fevarin) gaan slikken.
Als ik ‘hypomaan’ werd stopte ik de medicatie
Uiteindelijk vond ik maatschappelijke rehabilitatie dankzij mijn jaren ervaring in het vertegenwoordigend overleg (ondernemingsraad) bij diezelfde werkgever bij een grote financiële onderneming. Inmiddels bestaat mijn post-professionele loopbaan al bijna tien jaar uit maatschappelijk actief zijn op diverse terreinen (mede oprechter en coördinator van het Repair Cafe breda, gastheer in een buurthuis en doe ik vrijwilligerswerk en een opleiding in de mentale gezondheidszorg).
Mijn ervaring met ICT maakt het me gemakkelijk om me soepel te bewegen in de virtuele wereld (LinkedIn en Facebook). Tenslotte neem ik deel aan culturele en politieke activiteiten in mijn woonplaats Breda.
Nu beschouw ik mijn depressies als telkens een gezonde reactie van het lichaam op oververmoeidheid van de geest
Dus niet als stoornis of ziekte, maar als een uitrusten van ’teveel ballen in de lucht’ en de daaropvolgende hypomanie als ‘vernieuwde energie’. Hoewel qua jaren 66 plus, heb ik de lichamelijke conditie en het uiterlijk van iemand die vijftien jaar jonger is, heb ik een open mindset en ben ik de trotse opa van twee kleinzonen.
MaanVonk (pseudoniem)
Meer informatie:
- Psychose-ervaringen hebben zin
- Waarom stigma steeds opnieuw doorbroken moet worden
- Het kind achter de diagnoses en classificaties
Geef een reactie