Pien schrijft deze blog over haar ervaringen met triggers. Ze zegt “veel mensen zijn onbewust van het feit dat zij bepaalde emotionele triggers hebben, maar bijna iedereen heeft ze. Soms vanuit de jeugd maar ook soms door trauma of PTSD.”
Veel mensen hebben triggers. Je kunt extreem boos worden, je juist hulpeloos voelen, te aardig doen, overmatig meer contact zoeken, of je trekt je helemaal terug
Mijn ervaring met triggers herken ik vooral voort uit mijn jeugd
Emotionele verwaarlozing door een ouder met psychiatrische klachten, waarbij de overgebleven ouder ook niet in staat is de situatie emotioneel op te vangen of steun te bieden (KOPP -verleden). Achteraf heb ik een lange geschiedenis van triggers die extra aangewakkerd worden door een achtergrond van emotionele verwaarlozing. Toen ik bij de GGZ terecht kwam in 2000 na psychose, was de toon wat mij betreft al gauw gezet. Ik was toen 24.
Ik was in de veronderstelling dat artsen en hulpverleners interesse zouden hebben in mij als persoon en meer zouden willen weten over mijn achtergrond
Niets was minder waar: de behandeling en de diagnose stonden voorop: er was geen enkele aandacht voor mijn ervaringen of wie ik was als persoon, en of deze factoren invloed zouden hebben op mijn behandeling, welzijn of toekomst. De triggers waren geactiveerd.
Na zestien jaar stabiliteit bleven er triggers en patronen in mijn dagelijks leven, maar door minder contact met de GGZ, kon ik bepaalde triggers een tijdlang vermijden. Echter: het (verkeerd-) labelen, niet luisteren, mij in een bepaalde hoek zetten en op die manier ook behandelen: dat bleef een enorme trigger!
Daarbij wisselde de psychiaters en behandelaren zo snel als het wisselen van een melkgebit
In 2015 wilde ik een stapje minder met de medicatie. Waarschijnlijk door te snelle afbouw, kreeg ik een terugval in zware psychoses en ik moest gerepatrieerd moeten worden uit Marokko en later uit Japan.
Terug bij de GGZ en na de opname, was ik op mijn kwetsbaarst
In die periode mailde ik veel met een SPV-er met wie ik een goede klik had. Ze mailde mij snel terug, luisterde, reageerde op mijn klachten en gaf tips. Deze steun had ik erg hard nodig: mijn herstel werd bemoeilijkt door extreme angsten, zelfs thuis. Ik was bijna 24/7 gespannen of angstig. Met de psychiater in dat team kon ik het goed vinden. Het werd besloten dat ik overging naar een ander team. Ik kreeg daar een nieuwe psychiater (nummer… Ik ben de tel kwijtgeraakt.), een SPV-er en een Caseworker. Hier ging het mis. Op mijn slechtst werden mijn triggers enorm op de proef gesteld.
Triggers kunnen zijn:
- Afwijzing
- Onterechte behandeling
- Hulpeloosheid
- Controleverlies
- Genegeerd worden of buitengesloten
- Zelfstandigheid verliezen
Ik wilde op dezelfde wijze mailen als met de vorige SPV-er, dit was een manier van coping geworden. Ik had er veel steun aan. Deze SPV-er vertelde dat hij onmogelijk zoveel kon terugmailen en vond dat het meer voor “van me afschijven” zou dienen.
Zogezegd zo gedaan: ik ging maar van me afschrijven
Het grote aantal mails werd een soort digitaal dagboek waar zelden respons op kwam. Mijn manier van mezelf redden- het contact zoeken, vertellen hoe ik mij voelde, en gehoord voelen. Dit kon blijkbaar niet. Mijn eerste zelfmoordpoging had ik toen ondernomen. De SPV-er bleek later een burnout te hebben. Mijn mailgedrag werd door de psychiater als stoornis bestempeld.
Het werd er niet beter op…
Na een keer bellen met 113 raadde de hulpverlener mij aan mijn behandelaar te bellen voor support. Zo gezegd zo gedaan. Haar reactie samengevat: “Je hebt persoonlijkheidsproblematiek, je bent over-kritisch en veeleisend, je verwacht dat anderen je problemen oplossen”. En bedankt. Gelukkig word ik op mijn kwetsbaarst compassievol bejegend, en ik krijg een random greep labels uit de DSM V op mijn bord geschoven (nou ja random, ik ben wel kritisch). Ik voel me gelijk beter…
Door interventie van de psycholoog, het vinden van lotgenoten, het schrijven van blogs en het contact met PsychoseNet, me door mensen gehoord voelen, en meer zingeving, kon ik de angst en de triggers overleven.
Veel mensen in de psychiatrie zijn bijvoorbeeld ook KOPP volwassenen of hebben andere (jeugd-)trauma
Het wordt ook vaak miskend. Emotionele triggers bij cliënten zijn belangrijke signalen voor hulpverleners. Je open en empathisch opstellen, met elkaar communiceren, signaleren, niet (constant) in stoornissen denken of labelen, maar: “wat heeft deze persoon nu van mij nodig?”
Photocredits: Shan Sheehan (Flickr creative commons)
Meer lezen over triggers?
Geef een reactie