Pien vertelt in dit blog dat we als mens -en zeker in crisis-, met alle patronen en overlevering waarmee we te maken hebben, behoefte hebben aan positieve voorbeelden om ons heen. “Het énige waardoor ik voorzichtig uit het gat klom was lotgenotencontact.”
In experimenten met primaten, leren we dat hoewel het gevaar wordt weggenomen, de herinnering en overlevering vaak blijft. Apen geven door dat de brandslang gevaarlijk is als ze een banaan willen pakken. Een aantal van deze primaten werd op hardhandige wijze nat gespoten zodra ze een banaan wilden pakken op een plateau. Deze informatie wordt doorgegeven aan nieuwe groepsleden die vervolgens maar geen banaan pakken. De inmiddels compleet nieuwe groepsleden die het gevaar nooit zelf hebben gekend of gezien, nemen deze angst klakkeloos over en durfen -nog steeds- geen banaan te pakken.
Ouders en opvoeders hebben dezelfde invloed om te overleveren
Cultuur, familie, afkomst. We bestaan niet alleen uit onze fysieke aanwezigheid. Dat betekent dat al het positieve en negatieve gedrag gekopieerd en overgenomen kan worden door het kind. Positief gedrag zoals: dankbaarheid, geduld, grenzen stellen, compassie, humor. Negatieve invloeden kunnen bijvoorbeeld betekenen dat vroegere trauma’s soms doorgegeven worden aan het kind. Negatieve denkpatronen, niet- werkende strategieën om om te gaan met stress, en disfunctionerende persoonlijkheidskenmerken.
In mijn donkerste dagen tijdens mijn herstel van twee zware psychoses, kwam mijn geestelijke veerkracht in een impasse
De basisvorming van mijn geest nam het over: negatieve gedachtes en angst vulden mijn dagen. Gedachtes aan de dood, dat mijn leven nooit meer beter zou worden, dat ik nooit meer een relatie zou krijgen of zou kunnen werken, dat het vanaf mijn enorme terugval een aflopende zaak was. Mijn zelfvertrouwen dat in basis al wankel was en houtje touwtje in elkaar stak, was nu geheel verdwenen. Ik werd jaloers en soms zelfs afgunstig door bepaalde mega-vrolijke en perfecte plaatjes gepost op Facebook.
Mijn rolmodel, mijn grootst denkbare voorbeeld, was de vrouw die mij had gebaard
Maar ze was er niet. Al lange tijd hadden psychische klachten, vermoedelijke jeugdtrauma zich meester gemaakt van mijn moeder. We vertrokken naar het buitenland, voor haar, maar haar klachten bleven. Ik zag hoe zij zich gedroeg, dit was verontrustend, maar erger was hoe zij behandeld werd. Ik voelde als kind de verwarring van geen oplossing weten, en tegelijk dat dit niet goed voelde. Als we haar gingen bezoeken was het alleen een verschijning van mijn moeder, ze was volgepompt met medicatie. Ze was niet thuis. We bezochten het karkas van wie ze was en er was geen ruimte om te rouwen.
Dít was wat ik voor me zag op mijn meest zwakke en donkere moment, en dit is wat ik zag voor mijn toekomst. Een oer -emotie, de vrouw waarvan ik hou, maar die ik nauwelijks ken, was ondanks alle ervaringen na mijn opvoeding mijn enige, echte voorbeeld, mijn enige rolmodel.
Het énige waardoor ik voorzichtig uit het gat klom was lotgenoten contact
Via het psychosenet- forum of “echte” lotgenoten. Ik kreeg erkenning, herkenning en begrip. Een uitlaatklep voor alle emoties. Ik maakte een aantal nieuwe vrienden, die ook worstelingen kenden.
Bij Stichting Lumen, zag ik voorbeelden van mensen die zich opgekrabbeld hadden met vrijwilligerswerk, cursussen, opleidingen tot ervaringsdeskundigen.
Ik merkte gedurende mijn herstel dat er veel lotgenoten waren met dezelfde gedachtepatronen als ik: “Wij kunnen dit niet want wij zijn psychosegevoelig, wij zijn zus wij zijn zo”, misschien deels aangeleerde hulpeloosheid wat in de psychiatrie nog steeds voorkomt, en misschien deels de ervaring, opvoeding en voorbeelden die we te zien krijgen gedurende ons leven.
Zelf ben ik sterk van mening dat de mensen, die erin slagen hun leven op de rails te krijgen en een goed leven weer op te bouwen een pluim verdienen
En een (dringende) uitnodiging mogen krijgen hun verhaal te delen op platforms zoals PsychoseNet. Zij het met vrijwilligerswerk, werk, andere vormen van zingeving na een crisis… . Deze verhalen zijn mijns inziens cruciaal voor mensen in zeer kwetsbare situaties en crisissituaties. Om hoop te bieden op een goed vooruitzicht en een leven waarin er veel zwaar kan zijn, maar waarin er ook veel te genieten valt. Geen brandslangen, alléén bananen.
Geef een reactie