Dinette heeft tijdens een moment van totale verwarring en wanhoop letterlijk het Licht gezien en Gods Liefde gevoeld. “De diepe inktzwarte duisternis leek open te breken.”
Verlamd van angst, compleet verward en zwaarmoedig en extreem druk tegelijkertijd zo belandde ik in een ggz-kliniek. Een plek om tot rust te komen, te herstellen en weer op te krabbelen. Met mensen om heen die me wel wilden helpen. Maar het was voor mij als een zwart gat. Uitzichtloos en deprimerend, gestrand in een kamertje van amper twee bij twee waar het raam op een kier van anderhalve centimeter open kon. De geur van sigaretten drong onverbiddelijk in je neusgaten. De rokersruimte was buiten maar wel op een patio omringd door de gangen van het doolhof voor de geest. Je kon onmogelijk de walm negeren. Ik lag in bed, gekleed en met mijn schoenen aan, klaar om te kunnen vluchten. Te vluchten waarvoor? Voor mijn eigen angsten, mijn gedachten, mijn gevoelens. Mijn wereld was klein, mijn hoofd vol met associaties en tegelijkertijd doodstil door de verlammende angsten.
Wat als je al tijden in de wurggreep van bangheid zit. Je eigen gedachtenspinsels maken je gek, je durft met niemand te praten over wat er in je omgaat. Je bent niet in staat te verwoorden en het idee om iemand deelgenoot te maken van wat je denkt is absurd. Toch moet je iets. De dagen zijn nog enigszins vol te houden, dan is het licht, je kunt wat schilderen, iets eten, mensen om je heen zien. Hoewel dat eng genoeg is, want wat zijn het voor mensen, zijn ze te vertrouwen? Waar ben je terechtgekomen. Wat is dit voor oord waar iedereen verdwaasd lijkt te zijn.
Ja, er zijn verpleegkundigen
maar je bent bang voor hen. Ze hebben je vertrouwen nog niet gewonnen. Als je nog niemand durft aan te kijken omdat je vreest te maken te krijgen met de vijand is het moeilijk om contact te leggen. Als de wereld dreigt te vergaan, je niet durft te leven, waar moet je het dan zoeken? Ik heb geworsteld en geploeterd. Wild geschilderd met een wirwar aan kleuren, in klei geknepen en gevormd, platgeslagen en geboetseerd met ongekende energie. De materialen in de activiteitenruimte leken te roepen om gebruikt te worden. De schrik als iemand iets tegen me zei terwijl ik geheel verloren was in het spatelen met verf of kneden van klei. Ik voelde me compleet gestoord. In alle opzichten immers zwaar gefaald, mislukt aan alle kanten. Overdag vond ik nog wat afleiding maar als de uren verstreken als het donker werd… wat tikten de seconden dan tergend langzaam. Hoe lang nog voor het morgen werd?
Op een avond
leek ik te vallen in een eindeloze, peilloze diepte. Er was geen houden meer aan, ik zat in het hoekje van mijn kamertje op de grond. Naast het bed en voor de stoel was een klein stukje vloer waar ik neerknielde. Ik had mijn kleine telefoontje in mijn handen. Ik kon er mee bellen en sms’en. Maar wie kon ik om raad vragen, ik had al zoveel berichtjes verstuurd. Ik schaamde me diep voor al mijn hulpvragen. Mijn schuldgevoel was torenhoog, wat was ik diep gezonken. Wie zou ik onder ogen kunnen komen? Waar kon ik heen?
Mijn vingers gingen naar de toetsen. De letters bijna niet meer te lezen door het vele gebruik en al mijn driftige vingerafdrukken op de kleine knopjes. Maar ik had geen letters nodig om te lezen, blind kon ik de woorden typen. Als vanzelf werd een noodkreet geformuleerd.
‘Waar moet ik heen als ik geen kant meer op kan? Wie kan ik om raad vragen?’
Mijn bericht verstuurde ik naar een veilig adres. Ik had diegene leren kennen als een wijs en integer mens. Vrijwel direct kwam het antwoord, lees psalm 62:2.
Ik greep mijn Bijbel, zocht koortsachtig naar de juiste bladzijde. En daar stond het in de vertaling van groot nieuws. ’ Bij God alleen kom ik tot rust, Hij is mijn behoud. Hij is voor mij een rots, een toevluchtsoord, een vesting: hoe zou ik dan bezwijken?’
Wat er toen gebeurde
was verbijsterend. De diepe inktzwarte duisternis leek open te breken. Ik zat daar op de grond, een klein lampje aan, de letters waren bijna niet te lezen, maar het leek of de woorden eruit sprongen. Ongekende honger naar meer teksten kwam naar boven. Ik stond op, opende de gordijnen en zag een enkele ster in de zwarte lucht. Ik ging op het bed zitten, vlakbij het lampje en begon te lezen, steeds meer en meer. ‘Mensen, vertrouw altijd op Hem, stort je hart voor Hem uit: Hij is onze toevlucht. Want wat zijn wij, mensen, waard? Gering of machtig, we zitten vol leugen en bedrog. Op de weegschaal schieten we omhoog, we zijn lichter dan lucht.’
Een diepe stroom van opluchting vloeide door me heen. Al mijn eigen krachten had ik proberen in te zetten, ik had ze niet gevonden. Ik was krachteloos, machteloos en kleiner dan klein. Als balsem voor de ziel drongen de woorden van de psalmist door tot in het donkerste van mijn hart en ziel.
Ik mocht stoppen met vechten, al mijn inspanningen om zelf te overwinnen staken. Volledige overgave dwong mij op de knieën. Ik stortte mijn hart uit, alle bange gedachten, de ingewikkeldste en meest vermoeiende verzinsels die ik niet kon ontrafelen. De verwarrende angsten, de leegte en onmacht. Ik stamelde en haspelde, er leek geen touw aan vast te knopen. Ik bleef maar prevelen en de woorden regen zich aan een. Toen daar op het koude zeil, met de onaangename geur van sigaretten en belegen lucht van niet geluchte kamer, leerde ik wat genade is.
Genade is zelf met lege handen komen, je diepste diepe zelf laten doorlichten door het Licht.
Waar zelfs mijn eigen woorden niet bij konden
waar ik alleen maar zwarte gedachten had. Daar scheen verblindend sneeuwwit schijnsel. Dwars door al mijn angsten heen, mijn hart van ijs en steen begon te kloppen door het besef van redding.
Het bloed van Christus dat stroomde, ook voor mij. Hoe ongelooflijk, onvoorstelbaar. Dat God mens werd om de mensen te redden die zichzelf willen redden. Ik was een van hen, de mensen op aarde, ik altijd al een christen geweest en ook onder de indruk van Gods liefde. Maar in de meest afschuwelijke tijd van mijn leven waar ik geen uitzicht had en werkelijk uitgeput was door ellende, mocht ik opnieuw leren wat liefde bewerkt. Zijn liefde is daadwerkelijk groter en rijker, dieper en hoger dan je kunt bezingen. De vrede die Hij je wil schenken, is overweldigend.
En nee, ik was niet direct genezen
En ja, ik heb later ook weer angsten gekend die me de keel dichtknepen. Het leven hier op aarde is vaak zwaar! En nee, ik kan niet uitleggen waarom moeiten en strijd hier nodig zijn. Maar ik zou zo graag aan iedereen willen vertellen dat er uitkomst is, niet dat dan je aardse leven ineens een gemakkelijk leven is en dat alles je voor de wind gaat. De vragen blijven komen, het lijken er steeds meer, er is zoveel leed. Maar ik wil graag spreken over de liefde van Hem die liefde is en liefde leert. Getuigen van Gods reddende kracht. Zijn grootheid kent geen einde. Een begin van het leren kennen van die genade geeft een dorst naar meer. Het levende water dat God wil schenken is een bron van vreugde. Onvoorwaardelijke liefde is als flonkerende schitterstenen en kostbare schatten.
Er is geen einde aan onvoorwaardelijkheid, het begint ook niet bij jezelf. Juist dat maakt het zo waardevol. Je mag er van proeven zonder voorwaarden. Je mag jezelf geheel en al overleveren aan de onuitputtelijke rijkdom van de beloften die klinken. Woorden als eeuwig en tot in eeuwigheid laten zich bijna niet vertalen in begrip van de inhoud. Hoe lang is oneindig, waar geen begin of einde is, daar buig ik mij en geef me over.
De nacht werd doorbroken door het Licht. Gods liefde is onvoorwaardelijk!
Dinette is een vrouw van midden veertig die al ruim twintig jaar te kampen heeft met psychische problemen. Meerder opnames meegemaakt. Gelukkig getrouwd en zelfs moeder mogen worden van drie prachtige kinderen. Een leven met diepe dalen maar ook schitterende hoogtes. Kwetsbaar maar dankbaar.
Meer lezen over spiritualiteit.
Geef een reactie