Johnan Dirkshe vertelt over hoe hij psychisch ontregelde na jarenlang in controle te zijn geweest. Hoewel het onafwendbare hem in het verleden schrik kon aanjagen vindt hij tegenwoordig berusting en geluk in zijn lot. “Niet meer in control zijn is misschien wel het beste wat mij is overkomen”.
Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen was mijn levenspad een vaststaande en uitgestippelde route. Het zag eruit als een langzame maar zekere aftakeling richting een zwerversbestaan. Het leek wel voorbestemd en onafwendbaar. Wat ik ook probeerde, de geschiedenis herhaalde zich keer op keer, op allesbepalende knooppunten in mijn leven. Ik liep in de figuurlijke voetstappen van mijn schizofrene, zwervende vader steeds verder op weg naar een volledige psychische decompensatie. Een leven op straat. Wat voel ik toch een medelijden voor deze man. Nu nog steeds, ruim 20 jaar na zijn overlijden.
Hoewel ik niet in voorbestemming geloof leek het onafwendbare onafwendbaar
Misschien ken jij dat ook wel? Zo’n knooppunt, moment or window of opportunity in jouw leven, dat cruciaal en allesbepalend blijkt, maar waarop je helaas niet of nauwelijks invloed hebt. Volkomen geautomatiseerd voltrekt het zich. Ongeacht jouw verwoede pogingen en beloften aan jezelf en aan anderen het nu toch echt anders te gaan doen. Het doet mij nog het meeste denken aan van die verbind-de-puntjes tekeningen. Een numerieke volgorde naar het einde.
Ik denk dat mijn behandelaren zich kapot zijn geschrokken over hoe snel ik psychisch decompenseerde
Het was slechts een kwestie van maanden waarin ik volledig de weg kwijtraakte, psychotisch werd en geen vaste woonplek meer had. Toen ik werkelijk in doodsangst leefde was de enige oplossing nog een RM (rechtelijke machtiging). Een RM om mij op te pakken, ergens op straat, voor een verplichte opname. Zover kwam het gelukkig niet. Als zoiets boven je hoofd hangt ben je wel bereid te luisteren. Door stevig ingrijpen veranderde de koers van mijn leven, gelukkig!
Het klinkt misschien vreemd dat ik nu zo gesteld ben op dat alles bepalende lot
Maar het is een fijne manier van leven, een betere manier van leven. Je moet begrijpen dat ik ben gevormd, zowel academisch, alsmede door 25 jaar werkzaam te zijn geweest in een controlerende functie. Maar ook maatschappelijk. Tot een mens die 24/7 in control was. Onze maatschappij verwachtte dat toentertijd van mij. En van vele anderen ook.
Weet je wel hoeveel energie het dagelijks kost..
om altijd je omgeving in kaart te brengen, te bepalen welke invloeden druk uitoefenen op die ‘in control’ positie? Wikken en wegen wat de volgende juiste stap moet zijn. Interpreteren, analyseren, anticiperen en corrigeren. Kansen en bedreigingen mentaal mappen en tijdig stoppen of versnellen. Het is echt geen leven. Door alles los te laten en mij volledig te onderwerpen aan het lot, zonder sturing en/of manipulatie, ontstaat er een serene rust. Niet ik beslis over de toekomst van mijn leven maar het ligt enkel nog in de handen van het lot. En wanneer je daarnaast echt bereid bent elke uitkomst te aanvaarden, glijdt werkelijk waar alles van je af. Je wordt in feite onaantastbaar. Het leven wordt spannend en uitdagend. Wat zal morgen mij gaan brengen?
Deze uitdrukking heeft mij veel inzicht gegeven
De maatschappij blijft veranderen. Mindfulness, koudetherapie, yoga en veel andere aangeleerde methoden om het hoofd te kunnen bieden aan de uitdagingen van het leven. In het moment blijven is de kerngedachte tegenwoordig.
Zo eenvoudig als ik het hier beschrijf gaat het natuurlijk niet. In mijn periode van herstel heb ik geleerd en gekeken en geluisterd naar anderen, hoe zij dit doen. Zaken waarvoor ik vroeger geen aandacht had, die niet op mijn pad kwamen, of die ik gewoonweg niet kon zien. Zoals het verhaal van één van mijn hulpverleensters. Zij vertelde mij dat zij vroeger voor een vlucht naar Rusland was vergeten om degene die zij daar zou treffen een berichtje te sturen. Die persoon wist dus niet welke vlucht zij nam, of wanneer zij zou landen. In eerste instantie schrok mijn hulpverleenster van deze gedachte op zo’n tien kilometer hoogte. Maar er was niets meer aan te doen en zij leunde vervolgens rustig achterover en liet het universum haar werk doen. En het kwam goed. De persoon die zij zou treffen stond op de juiste tijd en plek haar op te wachten.
Zulke verhalen hebben mij geholpen
De weg naar herstel en naar een nieuwe kans. Nog een kans. Om mijn leven nog eens geheel anders te doen: my third game (mijn vorige blog).
Helemaal opnieuw beginnen
Waarom niet? Ik heb toch bijna niets meer over. Het werkt louterend. Er ontstaat een nieuwe soort volwassenheid die ik anders nooit had gehad. Een heel andere soort volwassenheid die onbekend is voor mij. Niet meer in control zijn is misschien wel het beste wat mij is overkomen. Ik geef mij volledig over aan het lot tegenwoordig. Wijs mij de weg maar!
Johnan Dirkshe, het lot beslist.
Johnan Dirkshe (pseudoniem) woont in het oosten van het land. Na een lange en zware periode probeert hij zo goed als het gaat de draad van het leven weer op te pakken. Hij heeft geen werk en leeft een eenvoudig en rustig leven. Hij vindt schrijven leuk, daarom wil hij ons dit gastblog niet onthouden.
Afbeelding: Johnan Dirkshe
Meer lezen over een psychische kwetsbaarheid op het werk?
- Verzwijgen of vertellen – Je werkgever informeren over een psychische aandoening?
- Kwetsbaarheid hoort bij het leven – over acceptatie, ook op de werkvloer
- Psyche en werk – Wilmar Schaufeli over een burn-out epidemie die niet bestaat
Geef een reactie