Van piano spelen wordt Lonneke rustig, zo weet ze beter een balans te vinden voor haar wisselende stemmingen. Lonneke weet dan ook overal piano’s te vinden, ook op de opnameafdelingen van psychiatrische ziekenhuizen.
Als mijn vingers over de toetsen kunnen dansen, de toetsen van mijn laptop of de toetsen van de piano, gebeurt er een wondertje: ik word op slag een stuk rustiger. Als ik kan spelen, kan ik dichterbij het midden tussen mijn schommelende stemmingen komen.
Ik heb ontdekt dat er werkelijk over piano’s staan
Op school, in café’s, op stations, in de bieb, op de faculteit, thuis. En op opnameafdelingen van psychiatrische ziekenhuizen. Zodra de bladmuziek is afgeleverd en mijn vingers kunnen dansen, heb ik minder pillen en gesprekken nodig.
Sinds kort heb ik bladmuziek in mijn e-mailbox staan. Vandaag hoef ik dus niet te wachten tot één van mijn vrienden mijn bladmuziek heeft afgeleverd. Vandaag hoef ik alleen maar aan de verpleging te vragen of mijn bladmuziek geprint kan worden zodat ik mijn vingers kan laten dansen.
En mijn vingers dansen. De rest van mijn lichaam niet. Mijn hoofd niet. Mijn hart niet. De spieren in mijn lichaam niet. Mijn ademhaling niet. Mijn ogen niet. Het diepe gevoel van binnen niet. Helemaal niets, alleen mijn vingers.
Mijn vingers raken de toetsen aan. Maken fouten. Spelen door. Beginnen opnieuw
En als het nodig is beginnen ze nog een keer opnieuw. En opnieuw. Ze maken geen lied, geen melodie. Ze raken alleen toetsen die bij noten horen. Een ander blad met andere bladmuziek laat andere noten horen. Andere teksten om fluisterend zingen. Pop, blues, klassieke variaties van een modern stuk. Ze komen allemaal afwisselend voorbij. Als ik gefrustreerd raak van het ene stuk, probeer ik een ander. Maar het blijven noten, het wordt geen muziek.
Het midden vinden is lastig vandaag. Hoe hard ik ieder moment van de dag werk om net een fractie dichter bij het midden te komen en hoe hard ik werk om die fractie vast te houden. Het lukt niet.
Ik speel koppig verder. Mijn vingers dansen. Ik ga ademen in het ritme van de muziek. Ik speel koppig verder. Mijn vingers dansen. Ik hum mee in het ritme van de muziek. Ik speel tot mijn concentratie op is.
Ik speel tot ik eindelijk ga huilen
Het is me gelukt. Ik heb het klaar gespeeld. Ik ben nèt iets meer in het midden beland. Met mijn stemmingen dan, met mijn muziek ben ik er mijlenver van verwijderd. Het keyboard hier mist namelijk een vrij essentiële toets… de middelste C. Misschien moet ik voor hen een keyboard regelen zodat ook andere patiënten het midden kunnen vinden.
Geef een reactie