Vertrouwen en vrijheid. Ze kunnen op zich laten wachten. Begin oktober dit jaar heeft Lotje EMDR gehad voor een vervelende hallucinatie die ze had in 2005. Ze vertelt over deze therapeutische ervaring, waar het voor was en hoe het haar heeft geholpen.
Bij EMDR wordt de vervelende herinnering opgeroepen en vervolgens wordt er met twee vingers voor je ogen heen en weer gezwaaid terwijl je ook wordt gevraagd sommen op te lossen.
EMDR is een traumatherapie
Heel curieus eigenlijk, als een moderne magische ervaring. Het idee is dat je brein een soort van reset krijgt en dat je minder emotionele druk ervaart bij de herinnering.
Nou was mijn hallucinatie als volgt
Ik ging hardlopen en zag toen een man (niet bestaand) met een lange bruine leren jas en een rood gezicht. Hij hield een bloedend hart omhoog. Ik raakte daardoor helemaal van slag, paniek, huilen, gillen.
Nou heb ik sinds ik uit balans raakte in 2019 last van angst bij het zien van mensen met rode gezichten en ik had het vermoeden dat mijn pleinvrees hier ook mee te maken had. Ik kom het huis wel uit, maar ga liever niet alleen met OV naar drukke openbare plekken. Dan bekruipt de angst me, ga ik huilen en als ik mijn doel heb bereikt voel ik verstijving in mijn hele lichaam en vind ik het moeilijk me te ontspannen en open te staan voor de dingen van buiten.
Beter laat dan nooit
Toen ik in 2019 mijn psychiater voor het eerst vertelde over die hallucinatie van 2005 opperde hij EMDR. Ik kan me erover verbazen dat mij in 15 jaar nooit naar mijn hallucinaties is gevraagd. Ik merk ook dat mijn behandelaars terughoudendheid voelen om psychose een trauma te noemen. Dat willen ze wellicht aan mij laten, om me dat begrip toe te eigenen. Ik durf het nu wel te zeggen. Mijn psychose is een trauma.
Dagjes uit
Eind oktober, een paar weken na de EMDR dacht ik ineens: ik ga naar Utrecht. Ook ben ik met de metro een dagje in Rotterdam geweest, alleen. Ik hoefde daar niets te doen, maar wilde gewoon kijken hoe dat zou gaan. Ik had geen enkel doel en ben beland bij het Maritiem Museum. En ik heb ervan genoten. Ook ben ik met de trein een dag in Deventer geweest bij een vriendin van de middelbare school. In de trein begon een onbekende tegen me te praten, dat vond ik nog even moeilijk. Ik heb in de trein ook wel eens met hallucinaties gepraat. Maar ook dat ging goed, ik voelde overwegend vertrouwen in mezelf en dat de situatie echt was. Wel was het fysiek uitputtend en had ik na twee uur kletsen met die vriendin niet veel meer in te brengen. Ik moet daar ook een dag van bijkomen en slaap twee uur als ik thuis ben. De vermoeidheid lost EMDR niet op.
Meer ontspanning in het contact met het onbekende
Het lijkt wellicht klein, maar voor mij is het belangrijk. En ik ben er heel blij mee. Het geeft me iets van mijn onafhankelijkheid terug die ik kwijt was. Vroeger reisde ik veel en ver weg, maar verre reizen heb ik als eerste opgegeven en geleidelijk werd mijn wereld steeds kleiner. Daar kon ik erg verdrietig over zijn; het maakt dat je je klein voelt. In een kleine wereld zit je meer in jezelf en ben je minder open voor de beweging van buiten. Voor mij is dat niet zo gezond.
Overmoedig?
Gisteren had ik een begrafenis van de vader van een goede vriendin en toen ben ik langer gebleven dan strikt noodzakelijk en heb ook genoten van een glas wijn, terwijl ik eerst altijd bang was door wijn te drinken de controle te verliezen.
Ik heb mijn therapie voorlopig stopgezet. Ik weet zeker dat er een moment komt dat ik het weer nodig heb, maar nu doet het me goed zelfstandig de uitschieters in mijn emoties te dragen. Dat kan ook zelfvertrouwen geven.
Geef een reactie