Na een leven in de psychiatrie als patiënt vanwege psychosegevoeligheid en o ja…. een contextuele oorzaak, ben ik nu een bezorgde moeder van een psychotisch kind.
Een kind dat ook in de psychiatrie verzeild is geraakt. Zelfs via de burgemeester en later rechter uit onze handen wordt genomen, waar we al zo lang onze handen vol wilden hebben met dit kind…
Ik heb decennia geknokt voor veranderingen in de psychiatrie, opdat het er in detail menswaardiger zou worden
Warmer, menselijker, georganiseerder, communicatiever, individueler. Ik ben voor mijn geknok bewierookt, maar kreeg gelukkig ook veel waardering. Waardering voor mijn verhalen en mijn queeste, van mensen die zich er door ondersteund voelden, gesterkt.
Gelukkig krijg ik heel veel steunbetuigingen van mensen die iets hebben aan wat ik doe, schrijf, spreek. Want dat heb ik hard nodig als ik kijk naar de daadwerkelijke veranderingen in de psychiatrie.
Sinds kort ben ik er weer, op de gesloten opname afdelingen. Nu heetten ze ineens chiquer, alsof er meer expertise in omgaat: High Intensive Care, Intensive Care. Bij een hartinfarct waan je je daar op de goede plek… toch?
In de realiteit blijken die HIC’s en IC’s nog veel te vaak een wassen neus
Niets meer dan een Engelse term voor gewoon meer van hetzelfde: een opnameafdeling met de deur op slot; met personeel dat de computerstoel als basisplek heeft en van daaruit iets doet, of juist niet doet. Met kale, vieze gangen en kamers, en veel glas opdat alles zogenaamd in de gaten gehouden kan worden. Zogenaamd, want door wie? Die gezichten aan het computerscherm in de computerruimte van het personeel?
Geen gezamenlijk koffiemoment: de koffiekar staat op de gang en wie het eerst komt, die het eerst maalt…
Waarin schuilt dan dat HIC of IC, die hoog intensieve zorg?
Ik zou het je aan de ontvangst kant niet kunnen zeggen, in ieder geval niet op de afdelingen waar ik de laatste tijd weer kom.
Bij binnenkomst via de ambulance raakte mijn zoon niet alleen zijn veters uit zijn schoenen kwijt, maar ook de mesjes in zijn scheerapparaat, zelfs de winterjas die ik dagen daarvoor voor hem had gekocht. Niemand die in de opname bunker nog weet waar de in beslag genomen spullen zijn gebleven. Is het een patiënt die jat? Of een personeelslid die denkt: mooie nieuwe winterjas: kip ik heb je…?
Ja, zo ver ben ik gekomen. Bij de vraag wie wat van wie jat in een psychiatrische opname bunker, volkomen onterecht de term HIC of IC nemend.
Wat doet het er eigenlijk toe… als je eenmaal in die opname bunker zit, via een burgemeester en rechter nota bene, dan ben je overgeleverd aan de hilariteiten van onze hedendaagse psychiatrie.
Concreet voorbeeld?
Een IBS (inbewaringstelling) op een HIC. Iedereen weet, een IBS duurt drie weken, op de valreep ontvang ik het volgende bericht:
Er is nog onvoldoende tijd en samenwerking tot stand gekomen om een alternatief plan (mbt huisvesting van X + samenwerking met X) te maken in plaats van een klinische opname op de HIC waarin duidelijk is waar X ( 24 uur / dag) zou kunnen verblijven en hoe de behandeling (oa EMDR en medicatie + ondersteuning) vanuit die werkelijkheid gecontinueerd en georganiseerd kan worden.
Conclusie?
Redenen voor dwang opgelegd aan een individu worden ten zeerste verward met de tijd die betrokkenen nodig hebben voor de organisatie van goede zorg en ondersteuning
Kortom: HIC is niks nieuws. Het is een noemer die iedereen kan voeren en vervolgens gebeurt gewoon het oude. In ieder geval wel daar waar mijn zoon nu verblijft, en op nog veel te veel andere plaatsen in Nederland.
Tip:
Bekijk ook de documentaire Gekkenwerk (met oa Wilma Boevink), over inzet van ervaringsdeskundigen in de hulpverlening.
photo credit: pexels.com
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie