De aanscherping van de coronamaatregelen tijdens deze tweede golf heeft op sommige mensen veel impact. Mieke merkt dat bij haar cliënten in haar werk als ambulant woonbegeleider.
Het is best schrijnend om te zien wat voor impact corona heeft op deze doelgroep. De mensen die soms ver buiten de maatschappij staan. Waarvan sommige zelfs bij de GGZ niet meer kunnen aankloppen.
Op een uitzondering na zie ik al mijn cliënten op een vast tijdstip in de week
En uiteraard kunnen ze mailen, bellen, appen als er tussendoor iets is. De ene maakt daar meer gebruik van dan de ander. Dat calculeer ik in de tijd in, want er is een indicatie voor een maximumaantal uren per maand.
Som heb je van die weken die op dit werkvlak rustig zijn. Ik zie ze op hun vaste, wekelijkse moment en er is verder vrijwel geen contact. En een andere keer hebben ze meer aandacht nodig. De dagen voor en na de persconferentie van 3 november spande de kroon.
Mijn telefoon stond roodgloeiend
Zelfs die meneer die eigenlijk geen last wil zijn. Die ik steeds moet benadrukken dat ik er ben om hem te helpen. Hij vreest voor wederom thuisonderwijs voor zijn kinderen, schreef hij in de app.
Of ik alsjeblieft wil helpen met het aanvragen van een vergoeding voor twee laptops
Met zijn bijstandsinkomen kan hij zich dat niet permitteren. De vorige lockdown hadden zijn kinderen al een achterstand opgelopen zonder computer. Nou zei mijn gevoel dat scholen niet dichtgingen, maar ik begreep zijn ongerustheid. Ik bezocht hem diezelfde middag. Nadat we tegenover elkaar aan zijn eettafel zaten, keek hij me bedroeft aan. Alsof hij zich moest verantwoorden zei hij:
“Dat mijn kinderen nu niet naar zwemles kunnen is niet zo’n punt, maar ik vind het zo erg als ze school moeten missen.”
Een andere cliënt deed huilend de deur open
“De muren komen op me af. Ik moet volledig thuiswerken en Dock is ook al dicht.”
Dock is het buurthuis waar ze twee keer per week eet, om zo onder de mensen te zijn. En om in ieder geval twee dagen gezond te eten, want ze kampt met een eetstoornis.
Ik slikte een brok in mijn keel weg, terwijl ik me afvroeg of ik niet te gevoelig ben voor dit werk
Ik voel het verdriet van die mensen, ik kan daar niets aan doen.
“Zullen we volgende week een take-away koffie halen en aan het Spaarne gaan zitten,” zei ik.
“Mag dat wel binnen de begeleiding?” Ze veegde met de mouw van haar trui haar tranen weg.
“Natuurlijk.” Ik lachte naar haar.
“Dat zou ik wel fijn vinden, want ik vind het altijd zo leuk om ergens iets te drinken en dat doe ik ook al maanden niet.” Tranen glinsterden in haar ogen.
Zelf heb ik er gelukkig niet zoveel problemen mee dat er minder kan en mag momenteel. Toegegeven, ik vind ik het wel lekker rustig. Grote groepen is nooit mijn ding geweest. En take-away lag mij altijd al meer dan ergens binnen in een rumoerige ruimte veel te lang op je koffie moeten wachten.
Mijn hooggevoelige leeftijdsgenootje moest ik laten weten dat de geplande kennismaking bij de zorgboerderij afgezegd is door corona
We zijn samen voor haar op zoek naar dagbesteding.
“Hoe kom ik ooit nog aan werk?” Met grote ogen keek ze me aan.
Ik was stil, want dat was precies de vraag die ik mezelf ook stelde. En ik kon niet bedenken wat ik moest zeggen om haar gerust te stellen.
“Maar eigenlijk maakt het ook niet uit, want binnenkort worden we allemaal opgenomen in kampen,” zei ze schouderophalend. Ze zit nogal in de complottheorie. En ik kan haar geen ongelijk geven.
Spiritualiteit en complotten zijn momenteel haar enige houvast
’s Nachts werd ik overladen door apps. Van mijn niet praatgrage cliënt. Als ik bij hem ben, moet ik moeite doen om het gesprek op gang te houden. Meestal diezelfde avond beginnen de apps binnen te stromen. Dat gaat dan de hele nacht door. Tevergeefs proberen we zijn dag- en nachtritme te structuren.
Dit keer was het een heel pleidooi waarom ik niet meer langs kon komen
In zijn volgebouwde woonkamer is het onmogelijk om afstand te houden. En hij wilde het niet op zijn geweten hebben iemand te besmetten. Dat zou slecht voor zijn karma zijn. En als door zijn toedoen ouderen zouden overlijden, dan kon hij maar beter zelf dood zijn. Hij eindigde zijn relaas met:
“Ik denk dat ik weer suïcidaal raak.”
Zelfs mijn meest positieve cliënt zag het allemaal even niet meer zitten.
Ze vertelde dat ze al een paar nachten niet sliep, terwijl ze de dubbele dosis slaapmedicatie had ingenomen
En ze had gelezen dat als er een avondklok ingesteld werd, er geen uitzondering was voor hondenuitlaters. Ze is nogal een avondmens.
“Wat nou als er een volledige lockdown komt. Mag jij dan eigenlijk nog wel langskomen?” vroeg ze vertwijfeld, terwijl ze haar hond een snoepje gaf.
“Ja hoor.” Wij vallen toch ook onder de vitale beroepsgroep?
Geef een reactie