Vlinder is een Survivor. Ze is moeder, echtgenote, vriendin maar bovenal zichzelf. Na een lange strijd, opnames, veel medicatie, tal van hulpverleners weet ze weer wie ze is.
Soms krijg ik de vraag, de enkele keer dat ik echt praat over mijn verleden, de verbaasde blik maar vaak negerend…. Hoe ben je eruit gekomen?
Ja, dat heb ik mezelf ook vaak afgevraagd….. En het antwoord is eigenlijk dat ik het niet precies weet. Er was niet één enkele reden, of één enkele oorzaak, net zo min als er vaak niet één echte reden of oorzaak is dat je erin komt. Het was een samenloop, een moment van wakker worden, dat wel.
Mijn ouders hadden iets erg heftigs meegemaakt en bijna waren ze verongelukt
Zoals met veel dingen kwam dat besef vertraagd binnen bij mij. Toen het eenmaal geland was kwamen er natuurlijk paniek en angst, vooral heel erg veel angst. En als er iets is waar ik niet mee om kon gaan waren het heftige emoties en als ik eerlijk ben, waren ze altijd heftig. Ik maakte er ook geregeld een potje van door te gaan snoepen van mijn medicijnen. Soms uit boosheid, soms uit die pure wanhoop, soms omdat ik het ‘gewoon even niet meer zag zitten’, soms om die verdomde onrust weg te krijgen, die er, na al die kalmerende pillen, nog steeds was. Maar deze keer was het anders… Ik was lamgeslagen, wanhoop dreef me echt tot het uiterste en ik pakte pillen. Ik wist dat ze ‘echt niet goed’ waren om te slikken. Maar toch… een half uurtje later werd ik suf. Raar suf. Ik raakte in paniek. Raar eigenlijk, je onderneemt een wanhoopsdaad en toch raak je in paniek. Eigenlijk wil je toch niet echt dood denk ik nu.
Ik heb mijn oma gebeld, die hoorde aan mijn praten dat het mis was
Toen ze kwam had ik al actie ondernomen door te braken. Maar tevergeefs… Hoe ik in het ziekenhuis ben beland weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik de Norit niet kon binnen houden, keer op keer op keer goten ze het naar binnen maar het kwam er net zo hard weer uit. Uiteindelijk kreeg ik een sonde, via de sonde de Norit, wat nog niet makkelijk ging. Na een paar dagen kon ik weer naar huis. Of naar huis… ik zat in een woonvorm om toch maar weer de maatschappij in te gaan. Nu moest ik weer naar een afdeling. Maar ik had mezelf zo vergiftigd dat ik m’n eigen medicatie niet zelf mocht slikken. Dát was pas heftig… Maar ook een positief iets.
Eigenlijk ben ik heel erg geschrokken van wat mijn actie allemaal teweeg had gebracht
Ik bedoel, pillen slikken en na een nacht goed slapen weer wakker worden is één ding, maar de boodschap die ik nu kreeg was toch wel ernstiger. En toen kwam ook de wake-up call bij mij binnen. Mede doordat ik helder was, ik slikte immers niks geen medicatie, en mede doordat ik me realiseerde dat ik echt op een punt was aanbeland dat cruciaal was. Linksaf betekende de psychiatrie, en voor mij stond dat gelijk aan de dood.
Rechtsaf betekende een verandering
Iets, als het maar niet meer dit leven was… Ik zette de eerste stap: Ik blijf uit de opname. En dat is me gelukt. En nogmaals, op de vraag HOE kan ik geen antwoord geven, het was vallen en opstaan, dagbehandeling na dagbehandeling zoeken naar een manier om mijn leven mee in te vullen. Dat heeft nog jaren zo doorgesudderd, maar ergens is er toch een knop bij me omgegaan die de omslag heeft betekend naar waar ik nu sta: zelfstandig, getrouwd, moeder van een prachtige dochter, al jaren geen hulp meer, tenminste geen reguliere en toch echt stabiel.
En nu bezig met mijn laatste stap: afbouwen van de 10 mg Paroxetine die mij verlost van het stigma Psychiatrie.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar. In België kun je terecht bij ‘Zelfmoordlijn1813’.
Geef een reactie