Geeske is 11 jaar als de vraag als een donderslag bij heldere hemel haar hoofd binnenkomt: “Wat is de zin van mijn leven?” Een blog over een (lange) reis die ook heel leerzaam was. Stapje voor stapje. “Ik was toch maar weer mooi opgestaan.”
De vraag naar de zin van mijn leven brengt me volledig van mijn stuk. Ik ben altijd een waarom-kind geweest en vraag de volwassenen om me heen de oren van het hoofd. Op deze vraag hebben ze echter geen antwoord, dat mij bevredigt. Het levert mij een gevoel van zinloosheid op, dat me jaren blijft achtervolgen.
Tien jaar later, op mijn 21ste zit ik op een kale studentenkamer met snotgroene muren
in Frankrijk om een halfjaar aan de universiteit van Lille te studeren. Het was een sprong in het diepe geweest, want ik wist van mezelf dat ik enorm gehecht aan thuis en mijn familie en vrienden was. Ik was altijd meer een huismus geweest en vond het een grote uitdaging om zo lang in het buitenland te verblijven.
De eerste stap, die ik zette in de troosteloze studentenflat in een buitenwijk van Lille, vertelde mij al, dat ik een verkeerde keuze had gemaakt. Iets voelde helemaal niet goed. Ik probeerde er de eerste weken nog wat van te maken door me aan te sluiten bij andere internationale studenten, maar kort daarna werd ik ziek. Zo ziek was ik nog nooit geweest. Ik had hoge koorts, ijlde en kon helemaal geen adem meer halen door mijn neus. Ik ‘zag’ ’s nachts een zwart gesluierde man in de hoek van de kamer, die mij wat aan wilde doen.
Niet wetende wat mij overkwam, belde ik mijn ouders
Ik wilde naar huis. En snel. Dit was niets voor mij. Ik kon echter niet duidelijk maken, dat het echt niet goed met me ging. Mijn ouders vonden, dat ik door moest zetten en moest leren om zelfstandig te zijn. Alle grond werd onder mijn voeten weggeslagen op dat moment en ik viel in een zwarte, bodemloze put. Ik bleef maar vallen door die inktzwarte duisternis en bad om hulp van iemand, maakte niet uit wie.
“Nee, je moet het zelf doen.” hoorde ik van diep binnenin mezelf komen. Nee, dat kon ik niet! Ik had hulp nodig! Wat moest ik nu met mezelf? Ik voelde me waardeloos en kon geen betekenis meer vinden in mijn leven. Ik dacht eraan mezelf wat aan te doen, maar wilde mijn familie geen pijn doen.
Ik dacht: “Ook al sta ik er alleen voor en lijken anderen niet van mij te houden, ik hou wel van mensen. Ik wil iets betekenen voor de wereld, ook al weet ik niet hoe.”
Het duurde maanden, voordat ik me weer een beetje mezelf voelde
Mijn belofte aan mezelf in gedachte, ging ik de lerarenopleiding Frans doen en dacht hier mijn levensdoel gevonden te hebben. Ik dacht een verschil te kunnen maken in het onderwijs, maar het bleek te overweldigend voor mij om dertig jongeren tegelijk te managen. Ik kwam op 27-jarige leeftijd thuis te zitten met een burn-out. Het herstelproces zou me bijna 15 jaar gaan kosten.
Mijn onderliggende gedachte aan de zinloosheid van het bestaan zorgde ervoor dat ik altijd een doffe vermoeidheid voelde. De depressie was nooit ver weg en sloeg weer keihard toe toen ik 35 jaar was.
Het begon met gedachten aan de dood, die neigden naar een psychose. Ik was bang om te gaan slapen, omdat ik dacht dat ik dan nooit meer wakker zou worden. Drie nachten sliep ik helemaal niet en overdag ging alles wat mensen zeiden op TV of de radio over mij. Het is moeilijk terug te halen hoe mijn hersenen overal betekenis is zagen, maar het leidde er wel toe, dat ik aan een antipsychoticum begon.
Een paar weken ging het beter dan ooit tevoren, maar nadat ik afscheid nam op de dagbehandeling in het ziekenhuis, viel ik in een zwartere depressie dan ik ooit eerder had ervaren. Niets had meer zin. Ik kon alleen nog maar op de bank zitten en me nutteloos voelen.
Op een avond lag ik in een krampachtig, opgerolde bol op mijn bed weer te bidden om hulp
Opnieuw die stem van binnen: “Je moet het zelf doen.” Deze keer bood ik geen weerstand. Ja, ik moest het zelf doen en dat deed ik. Het eerste wat ik de volgende dag deed, was om een antidepressivum vragen.
Elke ochtend, als de depressie weer op mij neersloeg als een zware deken, begon ik de dag met de gedachte: “Ja, ik kan het wél!” En bij alles wat ik op een dag moest doen en waar ik huizenhoog tegenop keek, vroeg ik me af: “Zou ik me beter voelen als ik dit nu wel of juist niet deed?” Opstaan, beter, ja of nee? Het antwoord was “ja”, dus met veel moeite hees ik mezelf uit bed. Terwijl ik op de rand zat, voelde ik me al een piepklein beetje beter. Ik was toch maar weer mooi opgestaan.
Zo ging mijn dag verder
Aankleden, beter of niet? Ja, inderdaad voelde het beter om enigszins netjes de dag te beginnen. Ik moest wel, omdat ik mijn zoon op de fiets naar school moest brengen. Als ik weer thuis was en aan de koffie zat, voelde ik me best trots op mezelf, want ik had het moeilijkste van de dag weer achter de rug.
Zorgen voor mijn zoon hield me op de been, maar ik had een grotere bestaansreden nodig. Iets om me te wapenen tegen de zinloosheid van de depressie. Ik beloofde mezelf, dat als ik ooit op eigen kracht uit die zwarte put kwam, ik anderen zou gaan helpen, die ook die zinloosheid ervaarden. Het doel was groot genoeg om voor te blijven leven. Ik zou mijn terugkerende depressies betekenis gaan geven. Ik zou de zin van het leven vinden op de bodem van die put, want ik ben niet die duisternis, ik ben de onveranderde getuige ervan. En plotseling na dertig jaar had de depressie geen macht meer over mij.
Geeske Hogenhuis (1980) heeft een groot deel van haar leven last gehad van terugkerende depressies met psychotische kenmerken en is nu bezig een boek te schrijven over wat ze ervan geleerd heeft.
Foto eigen foto (bewerking) van Geeske.
Meer lezen over zingeving?
Geef een reactie