Je grenzen leren kennen. Marijke leek op het modelplaatje van een jonge student. Totdat ze plotsklaps werd overvallen door een psychose. Wat dat met haar deed en doet, vertelt ze in deze blog.
Wie mij leerde kennen in het studentenleven van de jaren negentig van de vorige eeuw, zag een bijdehante, maar ook perfectionistische meid. Ik zorgde dat ik alles deed wat bij een studentenbestaan hoorde. Ik ging naar hoorcollege en zwierf braaf door mijn studieboeken. De materie vond ik echter gruwelijk saai en met de kennis van nu kan ik zeggen dat ik toch echt de verkeerde studie deed. Ik had flink last van tentamenstress en lag vlak voor zo’n toets de hele nacht wakker. Toch ging ik door met mijn studie; ik wist immers niet beter en haalde voldoendes. Maar wat ik moest met mijn leven? Geen flauw idee.
Dat veranderde toen ik aan het einde van mijn studie een artikel las over schuldsanering
Wauw, concreet iets betekenen voor iemand in moeilijkheden. Mijn hart ging open. Daar zou ik mijn ei in kwijt kunnen. Ik ging solliciteren en werd aangenomen. So far so good. Tot ik al snel intern promotie maakte: de materie werd pittiger en ik voelde me erg verantwoordelijk. Ik begon slecht te slapen. Zo slecht, dat ik nog maar een uur of drie a vier sliep per nacht. En dat wekenlang. Ergens voelde ik dat deze slapeloosheid met de inhoud van mijn werk te maken had. De uitputting nabij heb ik toen mijn baan opgezegd. Ik zou mezelf eindelijk wat rust gunnen om er achter te komen wat ik dan echt wilde en wat me steeds zo in de weg zat. Dat ik een stresskip was, dat had ik inmiddels wel in de gaten. En dat dat zich bij mij uit in slapeloosheid, dat wist ik ook. Maar verder? Ik had geen benul.
Een half jaar na mijn zelfgekozen ontslag bij het schuldsaneringsbedrijf werd ik ziek
Ik kreeg van het ene op het andere moment een psychose. Gelukkig was ik bij mijn ouders. Zij hebben mij opgevangen tot het echt niet meer ging. Toen werd ik opgenomen op de PAAZ. Ik snapte niets van wat er om mij heen gebeurde. Ik lag in het ziekenhuis om eens goed uit te rusten, zei mijn moeder, maar ik moest me ‘s morgens wel op tijd aankleden en meedoen met de dagbesteding, zei de verpleging. Ja, hallo?! En al snel kreeg ik veel medicatie waaronder oxazepam, want slapen bleek weer eens de bottleneck.
De eerste jaren na de opname kwam daar geen verandering in
Elke keer als ik iets van mezelf eiste, kon je er de klok op gelijkzetten dat ik onderuit ging. En dat uitte zich bij mij in stress, veel gepieker en niet slapen. Een uitnodiging voor een feestje was al teveel. Nieuw vrijwilligerswerk dat zo leuk aansloot bij mijn cv? Vergeet het maar. Op dag 1 moest ik al afzeggen. Ik had immers amper geslapen de week daarvoor. Wel was ik opgelucht na zo’n afmelding. Opgelucht dat ik niet hoefde.
Naarmate de jaren vorderden ontdekte ik steeds meer een patroon in mijn ‘afzeggingen’
Het begon altijd met mijn geweten dat zei dat ik iets moest. Dan lag ik wakker net zolang totdat ik midden in de nacht op mijn notitieblokje noteerde: ‘Niet doen’. Daarna viel ik altijd snel in slaap.
De volgende dag restte mij niets anders dan de afspraak af te zeggen. Met steeds weer datzelfde opgeluchte gevoel als gevolg. Want had ik diep van binnen wel behoefte aan iets nieuws? Was dit misschien een grens van mij? Hoe kom je daar achter als je gevoel zo diep verstopt zit? En ik eis blijkbaar nogal veel van mezelf. Mijn hoofd houdt te weinig rekening met mijn hart.
Inmiddels begrijp ik dat wakker liggen betekent dat ik over mijn grenzen dreig te gaan
Ik maak af en toe nog steeds afspraken die ik niet na kan komen, maar ik kom dan veel sneller tot de kern (en dat scheelt nachtrust!). Ook ben ik erachter dat ik nogal veeleisend en streng ben naar mezelf. Dat is blijkbaar een karaktertrek. De afgelopen jaren heb ik geleerd wat zachter voor mezelf te zijn door te luisteren naar mijn buikgevoel. Dat gevoel bleek verstopt te zitten onder een streng geweten, mijn psychosegevoeligheid en een dikke deken van dempende medicatie (die mij overigens wel in balans houdt).
Ook moet ik onder ogen zien wie ik ben: een sensitief mens dat zichzelf gemakkelijk voorbij rent
Mijn slaapgevoeligheid is iets om rekening mee te houden voor de rest van mijn leven, maar ik vind dat geen straf. Het is mijn persoonlijke ‘grenzengraadmeter’. En als ik er naar luister? Dan verdwijnen mijn slapeloze nachten als sneeuw voor de zon. Een hele openbaring.
Marijke heeft door een psychose met opname veel over zichzelf geleerd. Met vallen en opstaan leert ze steeds beter hoe ze rekening houdt met zichzelf.
Meer informatie:
Geef een reactie