Nadat ik ontslag had genomen vanwege burn-out klachten volgde mijn eerste psychose. Ik legde de lat altijd erg hoog en was zeer kritisch naar mezelf. Ik zocht op dat moment de oorzaak van mijn ‘falen’ ook bij mijzelf. Niet wetende dat ik psychisch ziek was en onwetend over wat mij later zou overkomen.
Achteraf gezien had ik me natuurlijk gewoon ziek moeten melden maar ik wilde compleet van al mijn stress af. Ik wilde rust. Ongeveer vier maanden na mijn laatste werkdag ging het fout.
Ik verloor vanuit een manie de grip op de werkelijkheid
Ik sliep haast niet en midden in de nacht zat ik compleet helder beneden op de bank hele theorieën in mijn dagboek te schrijven. In psychotische toestand ben ik in de auto gestapt en naar mijn ouders gereden, die 160 km verderop woonden. Zij merkte al snel op dat het foute boel was en hebben de huisarts gebeld. Hij kwam direct langs om mij na een korte observatie een haldolinjectie te geven. Op dat moment was ik ontzettend bang en kon alleen maar denken aan de euthanasie van mijn opa, waar ik als 17-jarig meisje zelf bij was. Ik keek de huisarts aan en was ervan overtuigd dat mij hetzelfde gebeurde. Met veel angstgevoelens heb ik op dat ogenblik mijn leven bewust losgelaten.
Bang dat de gekte in mijn hoofd niet meer zou stoppen en ik geen uitweg meer zou vinden, zie ik mijzelf een jaar later weer terug tijdens mijn tweede psychose.
Ik herinner nog dat ik op bed zat, mezelf heen en weer wiegend een mantra kreunen
Je ziet het wel eens in oude films zoals in One Flew Over The Cuckoo’s Nest. Ik begreep op dat moment precies waarom zwaar psychiatrische patiënten in inrichtingen op een stoel zitten, steeds dezelfde bewegingen maken en daarbij nietszeggende geluiden produceren. Heen en weer, heen en weer, heen en weer… alles om jezelf te bevrijden uit de chaos van je gedachten.
Jezelf compleet verliezen is weliswaar de grootste angst die ons als psychiatrisch patiënt bezighoudt.
De grootste stap naar herstel is je eigen angsten onder ogen komen, te accepteren en ermee leren leven
Vertrouwen krijgen in je lichaam. Wetende dat de gekte jou niet fataal kan worden, tenzij je zelf het heft in eigen handen neemt. Dat is wat ik tijdens deze tweede psychose ook geprobeerd heb. Ik was toen zeven maanden zwanger van mijn eerste kindje en in die tijd is de diagnose bipolaire stoornis (ook wel manisch-depressiviteit) gesteld. Nog in de laatste maanden van mijn zwangerschap ben ik gestart met een stemmingsstabilisator en antipsychotica.
Angst is volgens mij dus het grootste struikelblok dat je als psychosegevoelig persoon moet zien te overwinnen op weg naar herstel
Door ervaring word je wijzer en dat geldt ook voor het meemaken van psychoses. Toen ik twee jaar later na een verhuizing en een jaar werkloosheid weer te enthousiast aan de slag ging, kreeg ik mijn derde psychose. Drie keer was voor mij scheepsrecht want toen ben ik – na twee maanden opgenomen geweest te zijn – echt actief begonnen aan mijn herstel.
Anderhalf jaar heb ik deeltijdbehandeling gevolgd en vervolgens een psycho-educatiecursus waardoor ik ben begonnen met het invullen van lifecharts en het maken van een zogenaamde crisis- of preventieplan. Wat zijn mijn vuilkuilen? Hoe herken ik de eerste signalen van een manie? En wat helpt mij om in de toekomst stabiel te blijven zoals: medicatie, regelmaat, rust en beweging. Ik zal met een bipolaire stoornis mijn hele leven blijven schommelen tussen depressies en manies maar ik wil niet meer over de kop slaan.
Mijn psychoses mis ik niet maar ik had ze ook niet willen missen
Sinds 2003 ben ik niet meer psychotisch geweest en heb ik geleerd om met mijn gevoeligheid om te gaan. Hoe? Door veel te lezen over mijn aandoening. Door leren te vertrouwen op (slaap)medicatie want een goede nachtrust is heilig.
Door mijn plus- en minpunten te benoemen en accepteren dat ik onder andere perfectionistisch ben maar als mens niet perfect kan zijn
Door hulp te vragen aan mijn directe omgeving wanneer nodig. Door mindfulness toe te passen waardoor ik heb geleerd om afstand te nemen van mijn emoties en bij onrust te letten op mijn ademhaling. En tenslotte door spiritueel de diepte in te gaan om ‘antwoord’ te vinden op grote levensvragen.
Tijdens een psychose draaien mijn hersenen overuren, kunnen ze de stroom aan gedachten niet aan en heeft mijn hoofd misschien uit angst verkeerde verbanden gelegd. Gek genoeg kan ik mij in bepaalde inzichten die ik toen had nog steeds vinden en hebben deze geestelijke reizen mij ook veel wijsheid gebracht.
Mijn waanzin is niet meer mijn vijand.
Petra d’Huy (1974): dochter, vriendin, buurvrouw, eigenaar, ex-communicatieadviseur, cliënt, echtgenoot, bipolair, moeder, baasje, lotgenoot, ervaringsdeskundige, ambassadeur Fonds Psychische Gezondheid enz.
Kennis- en ervaringssite over de bipolaire stoornis: www.petraetcetera.n
Geef een reactie