Oh ja, die herstellijn met die ups en down. Ik heb er even geen boodschap aan. Dit is al de vierde keer in mijn leven dat ik deze gang moet maken.
Ik ben het beu, zo ontzettend beu. Het zal wel met dat geduld. Ik wil er vanaf, NU. Niet straks. En de wetenschap dat deze kwetsbaarheid bij me zal blijven was rationeel al wel tot me door gedrongen maar begint nu ook emotioneel te landen.
En verdriet, boosheid en angst vermengen zich weer tot een cocktail van narigheid
Die herstelcurve ziet er zo logisch uit op papier. Maar in de praktijk is het regelmatig wel even een ander verhaal. De theorie versus de praktijk.
Maandenlang stapje voor stapje je weg vervolgen op een pad waarvan je de bestemming niet kent. De route is ongewis. Je moet maar vertrouwen op die tegeltjeswijsheid die anderen je meegeven:
“Het komt wel goed, echt waar, straks is er weer licht aan het einde van de tunnel!” En: “Je zult zien dat je over een jaar hier heel anders naar kijkt!”
Een jaar? Mijn hemel, weet je wel niet hoe lang dat is? Ik realiseer me dat deze goed bedoelde uitspraak gebaseerd is op lucht. De ander weet het evenmin.
De vijfdaagse helleweek is weer voorbij. De spanning loopt langzaam weg als lucht uit een ballon. Ik begin weer beter te slapen, de eetlust keert terug en het trillen van mijn lijf neemt snel af. Spieren die dagenlang volledig strak stonden als kabels beginnen zich te ontspannen. Er is weer ruimte.
De reis over het onbekend pad gaat weer verder. Iedere voorspelling hoe deze verlopen zal boeit me steeds minder. Eerst hield ik me vast aan voorspellingen. Nu ik dat steeds minder doe helpt me dit om mijn verwachtingen te temperen.
Van nature ben ik snel verwachtingsvol. Zodra het weer een beetje gaat dan wil ik weer van alles.
Verwachtingen zijn oké, evenals hoop. Maar lukt ’t ook om dit in perspectief te plaatsen?
Dit zal ook weer voor een ieder anders zijn. Dit pad leert mij nederig te zijn. Stiekem wil ik graag controle op zaken en kijk ik omhoog naar waar ik heen wil.
Die combi maakt mij extra kwetsbaar in periodes dat het me niet goed gaat. Teleurstelling ligt op de loer evenals minderwaardigheid zodra me niet lukt wat ik van mezelf verwacht.
In het grotere geheel stelt mijn worsteling weinig voor. Binnen mijn wereld stelt deze worsteling heel erg veel voor.
Is het niet zo dat ik domweg pech heb gehad met deze aanleg? Dat dit voor zo velen geldt? Dat we allemaal ook maar iets proberen om ons hoofd boven water te houden? Maar dat je heel veel respect kan voelen voor iemand die een lange, zware weg gegaan is en een manier heeft gevonden om zijn/haar leven waardevol te maken voor hem/haarzelf?
Inmiddels ervaar ik het zo in elk geval wel, als ik naar de verhalen luister van anderen die een lange weg gegaan zijn.
Herstelverhalen zijn geen sprookjes. Het zijn dikwijls drama’s.
Deze drama’s gaan over het leven in zijn volle omvang met alle ellende die daarbij kan komen kijken. En dat gaat op voor onnoemelijk veel leed dat mensen overkomt. Dus ook voor psychisch leed en het pad der herstel dat daarbij past.
Geef een reactie